Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΝΟΜΙΖΑ...

 
   Νόμιζα πως μπορώ τα ψέματα να ξεχωρίσω από τα αληθινά...Νόμιζα πως αντέχω τα δύσκολα...πώς είμαι έτοιμη ακόμα και αν πέσω, ακόμα και αν γδαρθώ, να σφίξω τα δόντια και να υπομένω τον πόνο...Νόμιζα πως όλα είναι δυνατά...Νόμιζα πως μπορώ να πετώ με ασφάλεια με τα φτερά της φαντασίας μου, πως μπορώ να εμπιστευτώ τη διαίσθησή μου...

 



4 ασπράδια τα χτύπησα μαρέγκα και έβαλα 80 γρ. ζάχαρη. Συμπλήρωσα τους κρόκους, 60 γρ αλεύρι και 50 γρ. κορν φλάουρ. Μου τη βάρεσε και αντί να κάνω την ανάμειξη με τη σπάτουλα και απαλά για να μη φύγει ο αέρας –όπως συμβουλεύουν οι Σεφ- πήρα το μίξερ και ως αντιδραστική ψυχή ανακάτεψα με μανία.



  Άπλωσα στο ταψί με λαδόκολλα και έψησα σαν καλό κορίτσι στους 200 για 15 λεπτά. Το τύλιξα και το άφησα να κρυώσει για τόσο, όσο μου πήρε να διαγράψω τα τραγούδια που νόμιζα πως γράφτηκαν για μένα , και τα ηλιοβασιλέματα, και τις βροχερές μέρες και τα μελαγχολικά πρωινά και τα θολωμένα απομεσήμερα …υπερβολές… πάτησα αναίρεση και επέστρεψα στην κουζίνα.



   

Στα κουτουρού άπλωσα πραλίνα αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό να τη δοκιμάσω από το μαχαίρι. Έριξα άτακτα λίγα κατεψυγμένα φρούτα του δάσους και τύλιξα. Έλιωσα κουβερτούρα με λίγο βούτυρο, σκέπασα με αυτό τον κορμό και τράβηξα φωτογραφία.



  Νόμιζα πως είναι δύσκολο γλυκό ο κορμός με παντεσπάνι …πως είναι δύσκολο να περιγράψω συναισθήματα που νιώθω… πως μπορώ να είμαι απόλυτη σε αυτά που πιστεύω… πως μπορώ να βαδίζω σύμφωνα με τους περιορισμούς που μου βάζουνε.

 Νόμιζα πως δεν θα αντέξω να μη δοκιμάσω μια τέτοια ομορφιά...τα παράτησα και πήρα τον υπολογιστή στα γόνατα να ανταλλάξω μια κουβέντα με τα κορίτσια στο fb όπως κάθε βράδυ.Πήρα μαζί μου δουλειά από την κουκλοθεατρική γιατί νόμιζα πως στο σπίτι μου θα κάνω καλύτερη δουλειά στην κούκλα γίδα της Σταυρούλας.Με τα "παράθυρα" ανοιχτά έπεσα σε αυτό το τραγούδι...νόμιζα πως δεν το έχω ξανακούσει...

 

...αλλά το γνωρίζω.
Νόμιζα πως θα γράψω συνταγή για γλυκό κορμό με πραλίνα φουντουκιού...αλλά όταν ξεκινώ δεν ξέρω ποια μονοπάτια θα ανακαλύψω ...
Νόμιζα πως αν χαμογελώ στον καθρέφτη κάθε πρωί και αντικρίζω την ανατολή με αισιοδοξία δε θα με αγγίξει καμιά θλίψη, καμιά μοναξιά, καμιά απώλεια...


μα είμαι η Μαρία και δεν μετανιώνω για ότι έκανα, για όσα ένιωσα, για όσα σκέφτηκα, για ότι είπα…
«Νόμιζα πως στην αγάπη οι καρδιές πετάν
Όμως δε μετρά η αγάπη αν δε ζεις το παν
Νόμιζα πως θα μου μάθει τι θα πει ζωή
Μα ήταν αίνιγμα το βράδυ , γρίφος το πρωί»





Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

ΚΕΙΚ ΜΗΛΟΥ

   Είναι 12 και περιμένω τηλεφώνημα...την κόρη μου να πάω να πάρω.Αλλά νύσταξα ο άνθρωπος και είπα να ανεβάσω τη συνταγή που σήμερα δοκίμασα και τη βρήκα εδώ  αλλά την έφερα στα μέτρα μου. Μήπως γράφοντας περάσει η ώρα χωρίς να το καταλάβω!
  Υλικά:
2 μέτρια μήλα κομμένα σε μικρά κομμάτια
Το χυμό ενός λεμονιού
250γρ  μαργαρίνη
1 φλιτζάνι ζάχαρη
1 βανίλια
4 αυγά
500γρ αλεύρι
1 μπέικιν
200ml γάλα
25γρ σκόνη κακάο


Χτυπάμε μαργαρίνη με ζάχαρη,προσθέτουμε αυγά ένα ένα, μετά αλεύρι με βανίλια, μπέκιν και γάλα .Αυτή ακριβώς είναι η συνταγή μου για το κλασικό κέικ. Στα κομμένα μήλα έριξα το χυμό του λεμονιού και κανέλα.
Μετά χωρίζουμε τη ζύμη σε δύο ίσα μέρη. Το ένα με το κακάο και το άλλο με τα μήλα καλό ανακάτεμα και τα βάζουμε στη φόρμα εναλλάξ.
  
  Στο δικό μου φούρνο το έψησα για 50 λεπτά στους 200 βαθμούς.Το κέικ είναι έτοιμο για φάγωμα. Η Ευρώπη πήρε τηλέφωνο και ούτε που πρόλαβα να ολοκληρώσω.

   Ούτε άχνη ούτε διακόσμηση σήμερα! Εδώ κατευθείαν πάμε από την παραγωγή στην κατανάλωση.Και από τη μία γράφω εδώ , από την άλλη μιλώ με την κορούλα στη Μυτιλήνη που το ξενυχτάει και αυτή απόψε, κρατώ και τη Δέσποινα για συντροφιά στην άλλη άκρη...
Λόγο στο λόγο  έφτασε η ώρα του αποχωρισμού! Σας το αφιερώνω φίλοι μου! Καλό ξημέρωμα,καλή Κυριακή να έχουμε! Κι έχει ένα φεγγάρι απόψε!


Να σας περιμένω αύριο για καφέ;