ΤΑΞΙΔΙ

   Το ένα χέρι σέρνει μια βαλίτσα 40 Λίτρων με ρόδες! Το άλλο κρατά μια τσάντα τύπου ΙΚΕΑ που περιέχει 15 βάζα του λίτρου γεμάτα.Στην πλάτη ένα σακίδιο ταξιδιού με πολλές θήκες παραφουσκωμένος.Στον έναν ώμο η τσάντα χειρός, στον άλλο δύο τσάντες ψυγείου με μαγειρευτά φαγητά.Όλες οι παραπάνω αποσκευές επί δύο γιατί δεν ξεκίνησα μονάχη  αυτό το ταξίδι!Εγώ ο αρχιγάιδαρος  μπροστά και η Ειρήνη γαϊδουράκι! Ααααα....Το εισιτήριο που έπρεπε να δείξω στην είσοδο του πλοίου δεν μπορούσα παρά να το έχω στο στόμα.

Μια μέρα πριν...

Συζήτηση στο τηλέφωνο.

Εγώ: Είσαι έτοιμη;

Ειρήνη: Ναι μια βαλίτσα και ένα σακίδιο. Εσύ:

Εγώ: Μμμννναι..... Ότι πει η μαμά!

Ακούγεται η φωνή της μαμάς μου από μέσα: Ειρήνη θα τη βοηθήσεις τη Μαρία! (Ερώτηση -Απαίτηση)

Ειρήνη: Τι λες καλέ θεία ! Το συζητάς; Έτσι θα την αφήσω;

Εγώ: Άμα δεις τι κουβαλάω ...μπορεί και να με αφήσεις!

Μερικές ώρες πριν...

Μαμά: Ετοίμασα την τσάντα εδώ. Κοίτα!
(Πάω να τη σηκώσω...Αδύνατον!)
Μαμά: Κοίτα εγώ τη σηκώνω!
Εγώ: Κοίτα εγώ δεν μπορώ!
(Την πείθω να μοιράσουμε το περιεχόμενο σε 2 τσάντες. Φέρνει κουτιά ξετυλίγει, τυλίγει...Πάω να δοκιμάσω...Εντάξει!)
Μαμά: Εδώ έχει κενό θα βάλω ντομάτες κήπου.(Φέρνει και κρεμμύδια , και αγγούρια και πιπεριές που ανακάλυψα όταν άνοιξα τις κούτες)
Μαμά: Κρίμα είναι να πάει άδεια η τσάντα,θα βάλω αυγά από κότες χωριάτικες!
Εγώ: Αχ! Δεν μπορώωωω!
Μαμά: Θα μπορέσεις!

Την ημέρα του ταξιδιού...

Δυο γαϊδούρες φορτωμένες !!!!

-Αχ ! Μαμά.......

Στο πρώτο επίπεδο αφήνουμε αποσκευές...

Στο δεύτερο τακτοποιούμε τσάντες σε ψυγείο, κατάψυξη.

Στο τρίτο ίσιωσε το κορμί.Πήραμε μπόι! Εισήλθαμε μετά τις κυλιόμενες σκάλες με αέρα κυριών περιοπής!

Στη ρεσεψιόν δείχνουμε τα εισιτήρια , παραλαμβάνουμε κλειδάκι και ο αχθοφόρος μας οδηγεί σε κλίνη πρώτης θέσης αριθμός 701. Δωμάτιο με θέα το πέλαγος, WF κλιματισμό, καθαρά σεντόνια και πίνακα ζωγραφικής δίπλα στον καθρέφτη!

Ζώαρααααα!!!!!

Βασίλισσες!!!!!

Δυο μέρες πριν...

Φτιάξαμε το μποτέ μας! Από την κορυφή ως τα νύχια! Αποτριχώσεις , μανικιούρ , πεντικιούρ,φρύδια , μαλλί, βάψιμο, χτένισμα!Γέμισαν οι αποσκευές με φορέματα και φουλάρια!

-Πού θα πάτε;

-Μυτιλήνη!

-Α! Καλά να περάσετε!

-Θα γυρίσετε και άλλα μέρη του νησιού;

-Μμμννναι...

-Να στείλετε φωτογραφίες!

-Μννεντάξει...

Δυο μέρες μετά...

Εγώ πάνω στη σκάλα καθαρίζω αράχνες και σκόνες πάνω από τη φοιτητική ντουλάπα, η Ειρήνη στα τέσσερα σφουγγαρίζει το φοιτητικό πάτωμα.

-Κορίτσιαααα! Πέστε τυρί!!!!

Εμείς: Λαδοτύριιιιιιιι!

Χαμόγελα κοσμοπολίτικα ...με φόντο το φρεσκοβαμμένο φοιτητικό τοίχο!

Με μαλλί και νύχια όμως στην τρίχα!

-Α! Όλα κι όλα , αν δεν είναι δεν μπορώ να κάνω δουλειές! 

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΙΡΗΝΗ;

 

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ

  Και αν απ΄ των ματιών σου τις σχισμές στάζει θλίψη , και απ΄των χειλιών σου τις άκρες γκρεμίζεται ο λυγμός , υπάρχει μια σπίθα που σπαρταράει στο κέντρο του κορμιού σου που με φωνή ξέπνοη φωνάζει ζήσε ,ζήσε….. Μην την αγνοείς! Κάνε τα χέρια σου χουφτίτσα δώσε πνοή από την πνοή σου να δυναμώσει , να δυναμώσεις !Να σταθείς ολόισια, κάθετα κάτω από το βλέμμα του θεού μαζί και η θλίψη και ο λυγμός, όλα μαζί σαν ένα πια, και δες τη στιγμή που πας δειλά να κάνεις ένα βήμα .Δεν είσαι μόνη ! 

Είμαστε κι εμείς εδώ! Πάντα ήμασταν! Άλλος εδώ, άλλος εκεί, άλλος πιο πέρα , λίγο μακριά , λίγο σκυφτά, λίγο φανερά! Ο καθείς με το αγκομαχητό του. Να νομίζεις πως είσαι μόνος, πως σαν και σένα άλλος κανείς, τόσα και τόσα φορτωμένα. Να μετράς τα λάθη και να σου βγάζουν κάθε φορά διαφορετικό αποτέλεσμα. Σαν πράξη αδύνατη . Να τα βάζεις με την τύχη σου, το ριζικό σου, το κατακάθι απ΄το φλιτζάνι. Δεν είσαι μόνη!

Μάθε πως είναι πολλές οι φορές που κι εγώ αναρωτήθηκα πού με βγάζει; Πού με βάζει; Σωστό ή λάθος ;Μπροστά ; Κατάματα; Με προσποίηση ; Ποια είμαι ; Τι ζητάω; Τι με κάνει να χαμογελάω; Αν κλάψω μη με δουν, αν νιώσω να μη δείξω , αν πονέσω να φανεί πως αντέχω! Δεν είμαι μόνη!

Να καταλάβεις πως όλα αυτά μαζί είσαι εσύ! Μία, μοναδική, ξεχωριστή! Σαν και σένα καμιά άλλη. Ανεκτίμητη , ποθητή , αναντικατάστατη , ποτέ δεδομένη! Και ας σου πήρε μια ολόκληρη ζωή να καταλάβεις. Δεν τα παρατάς , δεν μετανιώνεις , δε δειλιάζεις !

Σε αγαπάμε!

 

Το ταξίδι μας ξεκίνησε ένα πρωινό Τρίτης ! 

Χαλαρά αλλά όχι ανάλαφρα. Προορισμός η Κατερίνη ένας από τους σταθμούς στις ταπεινές ζωές μας. Δυο ώρες αβίαστα, συν μια ώρα μποτιλιάρισμα, ακριβώς λίγο πιο έξω από την είσοδο για την πρωτεύουσα της Πιερίας. Τρεις ώρες ήταν αρκετές για κουβεντολόι. «Μα τι λέγατε;» μπορεί η απορία να σας τρώει… αλλά πραγματικά δε θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο. Νομίζω πως σε όλη τη διαδρομή σκορπούσαμε τα βασανάκια μας στο δρόμο. Τα λέγαμε και τα αφήναμε να πέσουν σαν ψιχουλάκια, να χαράξουμε το δρόμο μας. Σαν τον Χάνσελ με τη Γκρέτελ. Ευτυχώς για εμάς τα βασανάκια μας τα τσιμπολόγησαν τα σπουργίτια! 

Ξεκούραστο ταξίδι με το καινούριο opel corsa. Μουσική στη διαπασών και κλιματισμό φτάσαμε στην Κουντουριώτη και χτυπήσαμε κουδούνι. Με ένα περίεργο συναίσθημα ανυπότακτης προσμονής ανάμεικτο με το κοφτερό τσαλάκωμα της απώλειας του πένθους. 

Είναι από αυτές τις συναντήσεις που προγραμματίζεις από πριν και σκέφτεσαι τι θα πεις ή τι θα κάνεις, και σε τρώει αν το πεις ή αν το κάνεις σωστά. Είναι σαν να σηκώνεσαι να κάνεις κάτι και ξέρεις ότι όλοι σε κοιτάνε και λες τώρα θα πέσω , θα μπερδέψω τα λόγια μου.Όλα αυτά μέχρι που ανοιχτή η πόρτα περίμενε και άνοιξε η αγκαλιά σαν παλιός γνώριμος σταθμός και όλα χάθηκαν και έγινες πάλι ο εαυτός σου !

Παράξενο;

Αληθινό! 

Και τόσο μα τόσο καλό, ανακουφιστικό, κατευναστικό, ελπιδοφόρο! Ακριβώς όπως τον παλιό καλό καιρό!

Χάρηκες ! Χαρήκαμε που χάρηκες ! Που δεν είμαστε μόνες !!!!