Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΙ ΕΓΩ...

   Έπεσα να κοιμηθώ στο δωμάτιο του γιου μου για περισσότερη δροσιά.Κατά τα ξημερώματα ακούω ένα γρούτσου γρουτς.Κάθομαι να συνειδητοποιήσω την προέλευση του ήχου.Πετάγομαι βγαίνω έξω και κλείνω την πόρτα.ΠΟΝΤΙΚΙ!!!! Μπρρρρρρ! Κοιμήθηκα με ποντίκι στο ίδιο δωμάτιο; Βολίδα στο μπάνιο για απολύμανση! Και τώρα τι κάνουμε Μαρία;


 Επιστράτευσα όλες τις γνωστές μεθόδους. Καπάντζα με δόλωμα κασεράκι. Δολώματα δηλητήρια που μουμιοποιούν το θύμα.Σιτάρι για εξολόθρευση....κόλλα με δόλωμα.Το ποντίκι όχι μόνο μας βγήκε ανθεκτικό αλλά και πολύ πολύ έξυπνο! 

Πιάστε το μου λέει μια φίλη! Με τι;Με τα χέρια; Σκέφτομαι  και ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα....μπλιάχ! Αυτή η Λίτσα θα μας τρελάνει πια! Είναι λέει ένας στο χωριό τους που πιάνει τα φίδια και τα ποντίκια με τα χέρια! Όλα πια τα έχουν στην Προσοτσάνη; 
   Να εξαφανίζονται τα δολώματα και αυτό ανενόχλητο να κάνει πάρτι μέσα σε δωμάτιο τρία επί τρία.


Αρχισα λοιπόν να βγάζω ένα ένα όσα πράγματα μπορούσα από μέσα για να τα απολυμάνω και ταυτόχρονα να ανοίγω το οπτικό μου πεδίο.Και όλο το σπίτι μετατράπηκε σε πεδίο μάχης και εκείνο φρρρρρτ να πηγαίνει πέρα δώθε.Μέσα σε όλη αυτή την ανακατωσούρα είχα και την Ευρώπη με την οικολογική συνείδηση και την ευαισθησία υπέρ όλων των ζωντανών πλασμάτων αυτού του πλανήτη να μου κρατάει μούτρα γιατί χρησιμοποιώ απάνθρωπες μεθόδους και γιατί δε βάζω λίγο νεράκι να ξεδιψάσει το καημένο τόσες μέρες κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους!

 Από ποιον να ζητήσω βοήθεια η καψερή φύσαγα ξεφύσαγα μέσα έξω; Να βγάλω ανακοίνωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; ΤΡΩΚΤΙΚΟ ΜΕΤΡΊΩΝ ΔΙΑΣΤΕΣΕΩΝ ΕΘΕΑΘΗ ΣΕ ΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ.ΠΑΡΑΚΛΕΙΤΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΜΕ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ.

 Μιλάω με την κουμπάρα μου στο τηλέφωνο και μου λέει:"Πρόσεχε Μαρία, αν είναι θηλυκό αυτά κάθε βδομάδα γεννοβολούν"Παθαίνω ένα σοκ.Τι να κάνω ; Άμα είναι να έχουμε και γεννητούρια ζήτω που καήκαμε.Τόσο δηλητήριο έφαγε το σκασμένο έπρεπε μέχρι τώρα να είχε τινάξει τα πέταλα χίλιες φορές. Να πάρω τη σκούπα; Να πάρω σιδερένιο φαράσι; Να πάρω τα βουνά καλύτερα;

 Και εκεί που η απελπισία με έχει ρίξει σε άπατο πηγάδι έρχεται η Ειρήνη μου για καφέ.Το και το της λέω μπούμε σε παρακαλώ μαζί να το κοπανίσουμε γιατί μόνη μου φοβάμαι. 'Κι εγώ τα φοβάμαι΄"Μου λέει αλλά μπούμε".Μπαίνουμε αρχίζουμε να τραβάμε κρεβάτι, γραφείο, καρέκλα ...εκεί στο ντουλάπι φρρρρρρρρτ να σου περνάει από τη μια άκρη στην άλλη.Ακμαιότατο σας λέω.

 Ξανά φρρρρτττττ δίπλα από τα πόδια μας Είμαστε εγώ  δυο μέτρα άνθρωπος με τη σκούπα και η Ειρήνη μικροκαμωμένη ,της έχω δώσει να κρατάει στα χέρια ένα ταψάκι.Με το φρρρρρρρτ πετάω τη σκούπα και ανεβαίνω στην καρέκλα .Αν είχε και πιο ψηλα θα σκαρφάλωνα. Ντρέπομαι που σας το μαρτυρώ αλλά δεν περίμενα τέτοια αντίδραση από τον εαυτό μου. Η καρδιά μου στη κούλουρη και αφού αυτό κρύφτηκε στην άλλη γωνία του δωματίου είπα να βγάλω έξω την καρέκλα για να έχουμε άπλα.

Βγαίνω με προσοχή και κλείνω την πόρτα μη μας φύγει και άντε να το βρεις.Πάω να πιάσω το πόμολο της πόρτας και ακούω γκαπ γκαπ γκαπ.Μένω άγαλαμα έξω από το δωμάτιο.'"Τέλος Μαρία"Φωνάζει από μέσα η Ειρήνη.Και ξανά γκαπ "να για να μάθεις".Μπαίνω και τι να δω;


 Η Ειρήνη ο ήρωάς μου πάνω από το ποντίκι τέζα να θριαμβολογεί με το ταψί ανά χείρας. "Αυτό ήταν το κατάφερα" "Ανδριάντα θα σου κάνω "της είπα ....αν και σκέφτηκα πως τελικά δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο! Βιάστηκε ...θα μπορούσα κι εγώ άνετα...Ήταν που έπρεπε να βγάλω την καρέκλα έξω...

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

ΕΝΑ ΠΛΑΤΑΝΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

   Όχι δεν είναι Φθινοπωρινή η φωτογραφία! Πρώτες μέρες του Αυγούστου τραβήχτηκε η φώτο.Καλοκαιρινή δηλαδή.Το πλατάνι στη μέση είναι το στολίδι της αυλής μας στο σχολείο.Από τη μια η χαρά μας είναι μεγάλη που μετά από ενέργειες δύο ετών η προσπάθειά μας βρίσκει ανταπόκριση και δεν έμεινε στο μέτρημα και το ξαναμέτρημα μήκος, πλάτος, ύψος και ξανά από την αρχή.Εδώ αμμοδόχος εκεί αμμοδόχος πού η αυλή που μεγάλοι και μικροί περιμένουμε; 

  Όχι ,όχι δεν έπιασα το πληκτρολόγιο για να γκρινιάξω. Ούτε για να δώσω εξηγήσεις για το πόσες ώρες δουλεύουμε και πόσους μήνες καθόμαστε τα καλοκαίρια...εμείς οι "δάσσσσσσκαλοι".Μια ανησυχία μου απλώς θέλω να εκφράσω.

   Τα πλατάνια είναι γνωστό πως αναπτύσσουν ισχυρό ριζικό σύστημα.Έτσι και τα δέντρα της αυλής μας σήκωσαν με τις ρίζες τους τα τσιμέντα της αυλής . Ξεκίνησε μια επιχείρηση απομάκρυνσης των ριζών για να πέσει μπετόν και να αναπλαθεί ο χώρος, μα κανένας μας δεν περίμενε πως οι υπερυψωμένες ρίζες θα ήταν μακριές και χοντρές σαν κορμοί δέντρου.Τα δύο πλατάνια μας μετά την αφαίρεση των ριζών πρέπει να έπαθαν μεγάλο σοκ μέσα στην ξηρασία του κατακαλόκαιρου και  άρχισαν να ρίχνουν τα φύλλα τους. Και τώρα τι;  

   Οι εργασίες ξεκίνησαν αλλά δεν έχουν τελειώσει.Τα δέντρα μας έχασαν όλα τα φύλλα...Και η χαρά της ικανοποίησης ανακατεύεται με τη θλίψη της απώλειας. Γιατί τόσα χρόνια στο ίδιο σχολείο και τα δέντρα έγιναν ένα με τα παιδιά μας .Ζωντανά πλάσματα που μας χάριζαν απλόχερα την ομορφιά και τη γαλήνη του πράσινου,τη δροσιά τους , την καθαρή ατμόσφαιρα.Καθώς πηγαίνουμε σχεδόν καθημερινά νιώθουμε σαν να χάνουμε κάτι πολύ αγαπητό, δικό μας.


 Και εκεί που αγγίζουμε, χαϊδεύουμε, παρηγορούμε πάντα με όλα τα αποθέματα αισιοδοξίας που έχουμε διακρίναμε σε ορισμένα κλαδιά κόμπους από νέα μάτια φύλλων.Και η ψυχή σκίρτησε και αναθάρρησε μεμιάς.Είναι ακόμα ζωντανά! Παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή. Και εμείς εκεί, μαζί να κρατάμε την ανάσα μας, να ελπίζουμε...Θα πάνε όλα καλά; Θα αντέξουν; Λίγες μέρες ακόμα μείνανε και ο χώρος θα ξαναγεμίσει παιδικές φωνούλες -ένεση αναζωογόνησης για αυτά-.