Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ -ΣΠΙΤΙ - ΜΟΝΗ

   Τέντωσα κάθε σπιθαμή του "δίμετρου" κορμιού μου. Ησυχία... Δεν είναι εδώ η Παναγιώτα να γαργαλίσει  το Μιλτιάδη ...

Σύρθηκα στην κουζίνα, ετοίμασα φαγητό ,κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο! Δεν είναι η Ευρώπη εδώ να υπερασπιστεί την αθώα κοτούλα... Έκανα τον καφέ μου και βγήκα στο μπαλκόνι. Απόλαυση ανάμεσα στη σιωπηλή έκθεση της φθινοπωρινής συγκομιδής μου.

 Λίγα μήλα, κυδώνια, ρόδια...μερικά καρύδια. Το σπίτι σε τάξη ...δεν είναι εδώ ο Μιλτιάδης να ανακατέψει... 
   Μπορώ να ακούσω τα τραγούδια που θέλω , σε όση ένταση θέλω!Να λικνιστώ σε χορογραφία δικής μου επινόησης σαν σταρ σε μιούζικαλ... Να κάνω στον καθρέφτη τις γκριμάτσες που θέλω ...να βγάλω τους άναρθρους ήχους που μπλέκουν  στον ουρανίσκο μου.

Να αγκαλιαστώ με την κουβερτούλα,να βάλω μια ταινία , να αδειάσω  το μυαλό και να κάτσω χωρίς βιάση...
    Έχω δύο ωρίτσες ακόμα μόνο για μένα!Τόσο όσο...
Απολαμβάνω!!!
Καλημέρα κόσμε!!!

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΞΕΚΙΝΗΣΕ

Σήμερα με τον Αγιασμό άρχισε η καινούρια σχολική χρονιά. Οι αυλές των σχολείων πλημμύρισαν με χρώματα και χαρούμενες φωνές.
Καλή σχολική χρονιά!!!

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

   Εκεί που οι άλλοι βλέπουν σκουπίδια...εγώ βλέπω θησαυρούς !!! Εκεί που άλλοι βλέπουν το τέρμα...εγώ πατώ το γκάζι και απογειώνομαι!!! Τεντώνω το σκοινί...ανοίγω πανιά και σαλτάρω...σαπλάρω!!!

















Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018

,,,ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ!


Μετά από μια καλοκαιρινή μπόρα …μεγάλης διάρκειας,με έντονη βροχόπτωση …με πτώση της θερμοκρασίας  αλλαγή σκηνικού τοπίου….-είμαστε στα αλήθεια στα μέσα του καλοκαιριού;-Αναρωτιέμαι. Αλλά κόντρα σε όλες αυτές τις δυσμενείς συνθήκες ,με ζακετούλα η αλήθεια και κλειστό το παράθυρο του αυτοκινήτου επιχειρώ μια βόλτα στην παραλία. Εκεί που πλαφ σκάει το κύμα την ώρα που πάει να κάνει ο ήλιος την απογευματινή του βουτιά η ματιά πέφτει πάνω σε ξύλο που πλέει ….κλαδί που κείτεται στην άκρη… κορμό θαλασσοδαρμένου που ξέβρασε η θάλασσα …τέλος πάντων ένα ωραίο κομμάτι σκέφτηκα αμέσως και έτρεξα κράτσα κρούτσα να το συναντήσω.

 Να γνωριστούμε από κοντά …να ανταλλάξουμε διευθύνσεις …να με κάνει φίλη στο φβ… Η αλήθεια μου είναι πως γυάλισε το μάτι μου όπως όταν βρίσκεις εντελώς αναπάντεχα κάτι πολύτιμο και μεγάλης αξίας στο δρόμο σου. Κουτρουβαλώντας φτάνω στην άκρη εκεί που όπως είπαμε έσκαγε το κύμα και άρχισα το πιρι πιρι. Προσπαθούσα να το πείσω να ανέβει στο αυτοκίνητο μαζί μου, να το πάω μια βόλτα. Αλλά πέρα έβρεχε για αυτό. Σημασία δε μου έδινε. Προσπάθησα να το καλοπιάσω από τους ώμους όπως κάνουμε στα παιδάκια για να τα ξεκουνήσουμε από την τηλεόραση. «Έλα χρυσέ μου, έλα καλέ μου… ακριβέ μου . Τίποτε πάλι αυτό. Ε, μα !Φύσηξα αγανακτισμένη τινάζοντας το κεφάλι και πήγα- ήρθα ενισχυμένη με δυνάμεις βοήθειας και υποστηρικτικό υλικό. Έτσι είσαι πουλάκι μου; Με τη βία και το στανιό το φόρτωσα στο αμάξι και με ανοιχτή την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου το οδήγησα στην αυλή του σπιτιού. 

Σχεδόν ξεψυχισμένο το κουφαράκι μου το ξέπλυνα από την αλμύρα, το γύρισα από τη μια ,το γύρισα και από την άλλη , το κανάκεψα, το ταχτάρισα και όταν φάνηκε να συνέρχεται  και άστραψε στον ήλιο, τότε έκατσα χάμω και του είπα παραμύθια από αυτά που κατεβάζω από την κούτρα μου… Μια φορά κι έναν καιρό ….ήταν ένα καραβάκι …ήταν δύο,  ήταν  τρία …Καλέ!!! Στόλος ολάκερος!
Και μου΄ γινε συνήθεια, να σταματώ σε παραλίες πότε δω, πότε κει και άλλες πιο πέρα και καθώς  περπατώ ξυπόλητη πάνω στις ψιλές πετρούλες,   να αναζητώ με το μάτι ξύλα, ξυλαράκια, κορμούς,  κλαδάκια, ασπρισμένα από την αλμύρα της θάλασσας ίσια και με καμπύλες . Και όταν γεμίσουν τα χέρια μου και δεν μπορώ άλλα να βαστάξω, γυρίζω πίσω . Τα στοιβάζω σε μια μεριά της αυλής και όλοι ρωτάνε : «Τι θα τα κάνεις αυτά;» Κι εγώ που δεν έχω ιδέα τι θέλω να τα  κάνω,  σκαρφίζομαι σενάρια με το νου μου και φαντάζομαι στολίδια διακοσμητικά, και κρεμαστά λουλούδια …ανεμόσκαλες σκαλωμένες στο φεγγάρι και ταξίδια σε πελάγη μακρινά ,βασιλέματα σε γαλαζοπράσινα νερά και πατούσες σε ξανθή αμμουδιά …….. 

Σαν από λήθαργο, ακούω το όνομα μου …μην είναι το παλικάρι καβάλα στο άσπρο άλογο ή μήπως νεράιδα αναδυόμενη από υπόγειες σπηλιές; Μην είναι κουρσάροι θαλασσοτυραννισμένοι ,ή μήπως η γοργόνα η αδερφή του Μέγα  Αλέξανδρου;…

 «Που είναι η Μαρία …» ρωτάει η φωνή. Και ακούω την απάντηση, φωνή μπάσα και απαξιωτική   … «Εδώ γύρω …μαζεύει κάτι τσαλιά…» . Έλεος! Άνθρωπέ μου άκου τσαλιά. « Ε !!!Γέμισες την αυλή με σκουπίδια…» Ε ! όχι και σκουπίδια τα θαλασσοξυλάκια μου.! Η φωνή απομακρύνεται μουρμουρίζοντας … «θα ανάψω ένα μαγκάλι με αυτά …»  Πού έπεσα η δόλια ; Σε άνδρο πυρομανών, φανατικών μπαρμπεκιουριτάδων, αχόρταγων ψητοφάγων ….Ωιμέ! Αλί και τρισαλί  …πρέπει οπωσδήποτε να βρω τρόπο να τα φυγαδέψω… Δεν θα επιτρέψω μια τέτοια καταστροφή. Θα ορθώσω  το ανάστημά  μου και μόνο πάνω από το πτώμα μου θα αφήσω …  «Μαμάαααα….Τι έχει να φάω…» Βρε που έμπλεξα η δόλια; Ούτε ένα παραμύθι να μην μπορώ να το φτάσω στο ζήσαν αυτοί καλά…


Σάββατο 14 Ιουλίου 2018

ΜΑΡΙΑ ΩΣ...;

50 παρά 3 και δεν έχω αποφασίσει ακόμα με τι να ασχοληθώ επαγγελματικά. Να δουλέψω ως πτυχιούχος παιδαγωγός ή ως ερασιτέχνης γελωτοποιός; Ως ευρεσιτέχνης δημιουργός… ή ως επαγγελματίας ονειροπόλος;

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018

ΑΛΥΠΗΤΗ ΒΡΟΧΗ!

Ήταν σίγουρη για τον μήνα . Τέλη Ιουνίου χωρίς αμφιβολία.Τα σχολεία ήταν κλειστά! Για αυτό άλλωστε είχε δώσει το λόγο της να πάει μαζί της ως τη Θεσσαλονίκη.Να της κάνει παρέα την ημέρα των εξετάσεων. Να τα λένε στο δρόμο - δυο ώρες -χαλαρά και να φεύγει το μυαλό από το άγχος και το στρες. Το είχαν ξανακάνει σε προηγούμενη εξεταστική και είχαν περάσει καλά! Ιδιαίτερα κατά την επιστροφή τους αφού είχαν σταματήσει σε ταβέρνα εκεί που σκάει το κύμα και γιορτάσανε με ούζο και ψαρομεζέδες   τη λήξη του πρώτου κύκλου σπουδών της.  Κάπως έτσι τα λογάριασε η Μαρία και για τούτη τη φορά. Εξάλλου ήταν μια ευκαιρία για αυτήν - έτσι το έβλεπε- να πάρει τον αέρα της να κάνει το διάλειμμα της.


 Είχε περάσει κι όλας μια βδομάδα από τη μέρα που κλείσανε τα σχολεία και ένιωθε πολύ κουρασμένη καθώς μέσα σε αυτές τις μέρες επιδόθηκε με μανία σε δουλειές που ανέβαλε όλη την χρονιά λόγω φόρτου εργασίας. Εκτός από τη φροντίδα της αυλής και του κήπου της, είχε προλάβει να βάψει 50 τετραγωνικά τοίχου, αλλά και να στοιβάξει 4 τόνους  ξύλα στην αποθήκη για το χειμώνα. Έτσι λοιπόν ετοιμάστηκε με χαρά όταν ήρθε η μέρα για να κάνει τη βόλτα της. Η χαρά της ήταν ακόμα πιο μεγάλη γιατί η φίλη τους η Ευαγγελία μόλις έμαθε για την εκδρομή θέλησε να τις συνοδέψει και έτσι η συντροφιά θα μεγάλωνε και θα ήταν ακόμα πιο ωραία αφού πάντα περνάνε καλά οι τρεις τους , χώρια που θα είχε παρέα κατά τη διάρκεια των τρεισήμισι ωρών που θα έγραφε η Ρούλα.




 Ντύθηκε, στολίστηκε φόρεσε και το χαμόγελο που της πάει και στην ώρα της ήταν έτοιμη μαζί με λίγο κέικ  και αλμυρές πιτούλες  για το δρόμο.Είχε φροντίσει να σηκωθεί πρωί πρωί και να τα ετοιμάσει  να είναι ζεστά και αφράτα.Είχε φροντίσει να μαγειρέψει  φαγητό για την οικογένειά της και  να σιδερώσει.Πάντα έχει το νου της να τα φροντίζει όλα αυτά έτσι ώστε να μην γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή η απουσία της. Είχε την καλύτερη διάθεση να περάσει καλά, που ακόμα και όταν τη βρήκε ο άντρας της να βγαίνει από το μπάνιο , κοίταξε το ρολόι του και με αυστηρότητα της είπε: "Καλά, τι έκανες ΟΛΟ το πρωί και δεν είσαι ακόμα έτοιμη;", αυτή δεν έδωσε σημασία. Άρπαξε τη ζακέτα της και μια ομπρέλα-οι προγνώσεις έλεγαν βροχή-, φόρεσε τη ζώνη της , το γυαλί -είχε ακόμα ήλιο-έβαλε τη μουσική της και ξεκίνησε.


"Ας γελάμε συχνά'" τραγουδούσε η Μαρίζα Ρίζου την ώρα που η παρέα Ευμαρού είχε βγει στο δρόμο! Είχε δώσει αυτό το όνομα στις τρεις τους από τα αρχικά των ονομάτων τους. ¨Ενα παιχνίδι που έπαιζαν  η κόρη της με τις φίλες της . Αντί να λένε ολόκληρο το όνομα απευθύνονταν η μία στην άλλη φωνάζοντας την πρώτη συλλάβή από τα ονόματα τους. Για να κάνουν τη Ρούλα να ξεχαστεί άρχισαν τις ιστορίες ... Δεν πρόλαβαν να βγουν στον περιφερειακό δρόμο , φορούσαν ακόμα τα γυαλιά τους όταν από το συννεφιασμένο ουρανό άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες. Συννεφάκι τους φάνηκε και συνέχισαν να τα φοράνε ...Η βροχή εκεί που φαινόταν ότι πάει να σταματήσει ξανάρχιζε πιο δυνατά αλλά δεν τις ένοιαζε μέσα ήταν, δεν βρέχονταν... Μπόρα καλοκαιρινή είπαν και συνέχισαν. Όταν βγήκαν στην Εγνατία "μας πρόλαβε αλύπητη βροχή "τραγουδούσε η Ζουγανέλη αλλά ακόμα η διάθεση είχε υψηλή θέση  στις προτιμήσεις της Ευμαρού.


Αργά αλλά σταθερά φτάσανε στον προορισμό τους . Η καλή τους τύχη σταμάτησε τη βροχή και περάσανε στο κτίριο της Νομικής περπατώντας με άνεση και στυλ. Διέσχισαν την μεγάλη καταπράσινη αυλή ακούγοντας περιγραφές της Ευαγγελίας "Εδώ ερχόμασταν στο 2ο έτος, εκεί τρώγαμε στο 3ο ...Αχ! Πόσα χρόνια πίσω ταξίδεψα! " Μέχρι και φωτογραφίες έβγαλε κατά τη διάρκεια της σύντομης ανασκόπησης της στο παρελθόν. Παραμάσχαλα με τα χοντρά βιβλία της Ρούλας από τη μια μεριά και με την τσάντα με κάποιες προμήθειες για έναν φοιτητή τους στο άλλο φτάσανε στο 2ο όροφο της νομικής.Αφού τακτοποίησαν τη Ρούλα και της δώσανε την ευχή τους, πήραν το δρόμο για το αυτοκίνητο. Ο φοιτητής δεν τα κατάφερε να έρθει στο ραντεβού τους. Έτσι αφού οι προμήθειες πήραν τον αέρα τους στην πόλη της Θεσσαλονίκης  φτάσανε στα φανάρια και 10 μέτρα πριν το σταθμευμένο αυτοκίνητο ξανάρχισε η βροχή απότομα και δυνατά. Η καλή τους τύχη τους άφησε στα πανεπιστήμια και μέχρι να βάλει το κλειδί στην πόρτα η Μαρία είχε γίνει μούσκεμα και ας κρατούσε η Ευαγγελία ομπρέλα!

Καθώς ήταν τέλη Ιουνίου ήταν ντυμένες με καλοκαιρινά διάφανα ρούχα και πέδιλα μπήκαν στάζοντας μέσα στο αυτοκίνητο. Γρήγορα γρήγορα βγάλανε τα βρεγμένα μπλουζάκια φόρεσαν ζακέτες , τρίψανε χέρια και βάλανε μπροστά για το εμπορικό. Δε θα τους χαλούσε τα σχέδια μια καλοκαιρινή μπόρα. Είχανε τρεισήμισι ολόκληρες ώρες να κάνουν τις βόλτες τους να πιουν τον καφέ τους.Η Ευαγγελία είχε να παραδώσει ένα δέμα κάπου στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. Ήξερε λέει το δρόμο αφού είχε κάνει και τέσσερα χρόνια εκεί και ήξερε τα κατατόπια. Και δώστου να συνεχίζει τις περιγραφές "εδώ ήταν η παλιά μου γειτονιά... Από εδώ μας βγάζει στο σπίτι της ξαδέρφης μου...πάνε ευθεία... σταμάτα έχει κόκκινο...μετά το κόκκινο ξεκινάς...πρόσεχε τον κυριούλη...εδώ δεξιά θα στρίψεις . ..δεξιά , δεξιά αχ γιατί πήγες δεξιά; Αριστερά εννοούσα!...Δεν πειράζει θα γυρίσουμε πιο κάτω...αχ δεν επιτρέπεται...δεν πειράζει ... μπορείς να κάνεις αναστροφή...τέλεια ...μια χαρά σε παίρνει... χωράς... μμμμ ναι εδώ τη γνωρίζω την περιοχή μένει η Κουμπάρα μου! Τη βλέπεις την τέντα; Θα στρίψεις...αχ δε θέλω να σε ανησυχήσω ... αλλά νομίζω πως χαθήκαμε! Περίμενε περίμενε ...." Ανοίγει το κινητό της...


 Η Βροχή άρχισε να δυναμώνει και σύντομα οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης μεταμορφώθηκαν σε ορμητικά ρυάκια.Μέσα σε όλα αυτά την πήρε ο αντρας της να της πει να προσέχει λέει να μην πάρει νερό η μηχανή από κάτω.Η Μαρία κοίταξε τον γκρίζο ουρανό "Ποταμάκι κύλα, κύλα
Πότιζε τα φύλλα, κύλα" τραγουδούσε η Ελεωνόρα και η Ευαγγελία όλο σιγουριά της έδειξε με καμάρι το κινητό της. 


"Σε πέντε λεπτάκια θα σε πάω ακριβώς στον προορισμό μας" Έβαλε σε λειτουργία την εφαρμογή του gps στο κινητό της. Την ένιωσε να χαλαρώνει στη θέση του συνοδηγού και η πορεία του αυτοκινήτου συνεχίστηκε για τα επόμενα 20 λεπτάκια μέσα στην καταιγίδα, μέσα από λίμνες και ποτάμια με τους υαλοκαθαριστήρες να λειτουργούν στην πιο γρήγορη ταχύτητα και οι οδηγίες συνεχίστηκαν να δίνονται όχι μόνο από το στόμα της Ευαγγελίας :"Όλο ευθεία...Αχ μωρέ τι θέλει και αυτός τώρα βρήκε να περάσει;..."
αλλά και από το ομιλητικό σύστημα πλοήγησης. "Στα 500 μέτρα στρίψτε δεξιά ανοιχτή στροφή"  αλλά και "προχωρήστε ανατολικά" λες και μέσα σε όλο εκείνο το χάος μπορούσε κανείς να προσανατολιστεί. Η Μαρία άρχισε να χάνει την υπομονή της όταν δεν  υπήρξε γέφυρα που δεν πέρασαν από κάτω μέσα από πλημμυρισμένα νερά και όταν σύμφωνα με τις οδηγίες του gps κατάλαβε ότι πέρασαν από το ίδιο σημείο 2 φορές κοίταξε άγρια την Ευαγγελία "Μάζεψε το κινητό από μπροστά μου πριν το εξαφανίσω μέσα στα νερά,και βγάλε τα κουπιά" Η Ευαγγελία μαζεύτηκε στη θέση της και η Μαρία αποφάσισε να πάρει τον έλεγχο του τιμονιού στα χέρια της.

Βυθίστηκε σε σύννεφο σιωπής και οδήγησε το αυτοκίνητο σε γνώριμους δρόμους. Η Βόλτα και ο καφές στο εμπορικό έγιναν ,η Ρούλα εξάντλησε όλο το χρόνο της και η επιστροφή μέχρι έξω από το σπίτι πραγματοποιήθηκε "πάνω στου ανέμου το φτερό" όπως τραγουδούσε ο Μάλαμας . Κάτω από τον ήχο της συνεχόμενης βροχόπτωσης πάνω στο αυτοκίνητο από τη μια και τον ήχο των υαλοκαθαριστήρων από την άλλη όλα πήγαν καλά. Ιστορίες για να λένε στα παιδιά και να γελάνε! Το ημερολόγιο έδειχνε 27 Ιουνίου του 2018 και η θερμοκρασία 16 βαθμούς.Καλοκαίρι και φορέσαν μακριά παντελόνια και κάλτσες. Βγήκαν οι κουβέρτες και χουχουλιάσανε στα κρεβάτια τους.Την επομένη στις ειδήσεις περιγράφανε έκτακτα δελτία για πλημμυρισμένες περιοχές.Και αν  δεν είχανε  σιτάρια να αλωνίσουν, και αν  δεν μπήκαν νερά στα σπίτια τους οι Ευμαρού ξεπλυθήκανε από  τη μιζέρια γύρω τους και κόντρα στην τρέλα των λογικών κλείσανε το μάτι συνωμοτικά για κάποια άλλη εξόρμηση στο μέλλον. 



Η Ιστορία είναι φανταστική και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις .....είναι εντελώς συμπτωματική!







Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018

ΑΚΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΙ ΛΕΕΙ;

Λάτρεψα τα καινούρια τραγούδια της Ελεωνόρας Ζουγανέλη! Είναι τόσο...κοντά μου ...σαν να διαβαίνω γνώριμα χνάρια, σαν άγγιγμα θεραπευτικό !
Καλοτάξιδα!!!

Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Εδώ μπορείτε να περιηγηθείτε στην αίθουσα ενός εικονικού μουσείου με έργα των παιδιών πάνω σε 4 διαφορετικούς πίνακες που επεξεργαστήκανε.

Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Με τους μικρούς μαθητές μας νήπια και προνήπια, καθώς και με άλλους συνεργάτες από 11 άλλα σχολεία καταφέραμε να στήσουμε το δικό μας ηλεκτρονικό περιοδικό.Ένα περιοδικό που έγινε με αφορμή τη δημιουργία 12 σχολικών κήπων.



Κυριακή 22 Απριλίου 2018

TΑ ΛΥΚΑΚΙΑ ΚΑΙ Ο Ρ

  Η κουκλοθεατρική ομάδα ανεβάζει νέα παράσταση με πολύ κέφι και διάθεση! Εχθές έκαναν  την πρώτη τους εμφάνιση  πίσω και μπροστά από το κόκκινο πανί  ήρωες αγαπημένοι. 

Σήμερα Κυριακή 22 Απριλίου 2018 και ώρα 11 το πρωί και 12 το μεσημέρι για δύο  παραστάσεις, με εισιτήριο μόνο 3 Ευρώ. Νομίζω πως προλαβαίνετε Δραμινοί! Είναι μια υπέροχη μέρα! Μια όμορφη Κυριακή! Μπορείτε να χαρίσετε μια θαυμάσια εμπειρία στα παιδιά σας! Μια γλυκιά ανάμνηση !
Είχα την ευκαιρία να" δώσω φωνή και κίνηση "στο μικρό άσπρο λυκάκι! Την χαρά να συνεργαστώ με υπέροχους ανθρώπους πάνω και πίσω από τη σκηνή. Μικρούς αθέατους ήρωες με μεγάλη καρδιά! Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την ψυχή μου, για τις μικρές, όμορφες στιγμές που απομακρύνουν  το μυαλό από τα δύσκολα ! Καλή επιτυχία στην ομάδα μου!!!  

Τετάρτη 4 Απριλίου 2018

ΟΛΑ ΚΑΛΑ!!!

 

To  «νήσος  Χίος» αγκυροβόλησε στο Λιμάνι της Μυτιλήνης τις πρωινές ώρες .Μπροστά η μαμά της με την αποσκευή στο χέρι. «Είναι τυχερή που την έχει μαζί της !»σκέφτηκε.  Μια μικρή χειραποσκευή τα δικά της πράγματά της. Αυτό το ταξίδι δεν ήταν προγραμματισμένο. Δεν ήταν καν ταξίδι. Μεταφορά ανάγκης  θα το έλεγε. Το πρώτο ταξί το παραχώρησαν  στη μεγαλύτερη κυρία που ερχόταν από πίσω τους και μπήκαν στο αμέσως επόμενο. «Νοσοκομείο , παρακαλώ.»

 Μέχρι να ολοκληρωθεί το δρομολόγιο  έγινε η γνωριμία με τον οδηγό ,πήραν την κάρτα του,  όλα αυτά τα προτερήματα κοινωνικότητας που χαρακτηρίζει τη μαμά της. Η ίδια δεν έχει χρόνο για τέτοια. Το κοριτσάκι της νοσηλευόταν στην ΩΡΛ φιλοξενούμενη από την Παθολογική  του Βοστάνειου Νοσοκομείου. Ήταν το πρωινό της τρίτης μέρας νοσηλείας της και η ένατη εμπύρετη μέρα της. Οι γιατροί την ενημέρωσαν. «Αν θα μπορούσαμε να πούμε κάτι είναι ότι παραμένει αδιάγνωστη. Έχει ανεβασμένες ηπατικές  τιμές, έχουμε αποκλείσει κάποια πιθανά αίτια και απλά περιμένουμε τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων  .Προς το παρόν το παιδί δε διατρέχει κάποιο κίνδυνο.» Το χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της μικρής. 



«Χάρηκες που ήρθαμε;» «Ναι!»  «Ήρθαμε για να φύγουμε με το επόμενο καράβι» Δηλαδή του Σαββάτου. Το Σάββατο και ενώ έκαναν την εμφάνισή  τους τα Λαζαρέλια,  τις βρήκε εκεί 3 γενιές να εναλλάσσουν τα θερμόμετρα πότε από τη μία και πότε από την άλλη μασχάλη. Όλα καλά αλλά ο πυρετός να επιμένει. « Τι μέρα είναι ; Τι ώρα; Πού βρισκόμαστε;» Ξημερώνει ... «ποια μέρα;» πάνω στην καρέκλα και ο ορός τελειώνει πρέπει να φωνάξει τη νοσοκόμα ! Μετρά με τα δάχτυλα 7 ώρες από την τελευταία που ανέβασε πυρετό. «Ας μην ανεβεί ακόμα! Λίγο ακόμα …  μήπως δε δείχνει σωστά; Ξανά …στο άλλο χέρι ,με άλλο θερμόμετρο …δεν είναι καλά αυτά τα ηλεκτρονικά...» Η Παναγιώτα από το απέναντι κρεβάτι απλώνει το χέρι .Κρατάει ένα κουτάκι. Μέσα είναι ένα θερμόμετρο υδραργύρου «είναι πιο αξιόπιστο!» της λέει και η ματιά της την καθησυχάζει «Όλα θα πάνε καλά». 
Λαζαρέλια είναι  ζυμωτά σταφιδοψωμάκια για το Σάββατο του Λαζάρου στη Μυτιλήνη.




Έτσι λέει από μέσα της από την πρώτη στιγμή. «Μια ίωση είναι θα κάνει τον κύκλο της @–Πολλές μέρες πυρετό#-Όλα καλά, θα περάσει$-έχει χλομιάσει%-όταν δεν έχει πυρετό είναι ευδιάθετη&- ο αιματολόγος είναι πολύ σκεπτικός, προβληματισμένος*-η διευθύντρια καθησυχαστική@- και αν ...#- με τόσο πυρετό δεν μπορεί παρά να δείξει εμπιστοσύνη  στο ιατρικό προσωπικό!~- τους  χωρίζει μια θάλασσα». 

Οι ώρες στο νοσοκομείο κυλούν αργά, πολλές φορές βασανιστικά. Και οι σκέψεις …Ω ! Οι σκέψεις, δεν είναι τόσο εύκολο να τις ελέγξεις . Οι αρνητικές σκέψεις εισβάλλουν με κάθε ύπουλο και αδιάκριτο τρόπο και σε δηλητηριάζουν. Αυτή ήταν μια από τις δυσκολότερες μάχες που είχε να κάνει .Να τις διώχνει, να τις απαγορεύει την είσοδο και όταν παραβίαζαν το χώρο της με κάθε τρόπο να τις αρπάζει και να τις πετάει έξω . Σκέψεις… Έκλεισε εισιτήρια για την Μ. Τρίτη. Χωρίς να ρωτήσει. Της είχαν πει να περιμένει. Μόνη της αποφάσισε.  Δε θα περιμένει άλλο. Την Τρίτη το βράδυ θα είναι Θεσσαλονίκη και σε εφημερία το ΑΧΕΠΑ .Με εξιτήριο ή όχι κανόνισε τη μεταφορά. Και μετά το ανακοίνωσε… 




Μεγάλη Δευτέρα μεσημέρι την καλούν στο γραφείο των γιατρών της παθολογικής .Έναν όροφο πιο πάνω. Ξέρει που είναι, έχει πάει και έρθει πολλές φορές. Αλλά εκείνη τη στιγμή, κάτι ,κάπου μια άλλη πόρτα άνοιξε , όλοι οι διάδρομοι ίδιοι, ένιωσε πως χάθηκε …το πήρε ξανά από την αρχή επιβάλλοντας τον εαυτό της να κρατήσει έναν ρυθμό ανάσας και σκέψης «όλα καλά» εισπνοή ,εκπνοή «όλα καλά». Με το που φτάνει στην πόρτα του γραφείου  -την περίμεναν με χαμόγελα- «το μονοτέστ θετικό» μια βαθιά ανάσα την επανέφερε σε φυσιολογικές λειτουργίες. «Έχουμε διάγνωση τη  Λοιμώδη Μονοπυρήνωση. Επιστροφή στο σπίτι με τον προσωπικό σας γιατρό να σας έχει υπό παρακολούθηση. Συνιστάται ξεκούραση καλή διατροφή , πολλά υγρά και φρούτα.»



Η πανηγυρική ανακοίνωση συνοδεύτηκε με αγκαλιές και φιλιά . Η γιαγιά άρχισε να κλαίει. Η  μικρή δεν έβλεπε την ώρα. Όπως σήκωσε το κεφάλι  το δωμάτιο της φάνηκε πιο φωτεινό. Πλησίασε στο παράθυρο και θαύμασε την ομορφιά του τοπίου. Η Καταπράσινη ανοιξιάτικη βουνοπλαγιά έγερνε προς τη θάλασσα. «Αλήθεια που είπαμε ότι είμαστε; Στη Μυτιλήνη;!!!!» Και το γέλιο έγινε πιο πηγαίο ,αυθόρμητο και αληθινό. Όλα ήταν όμορφα εκεί μέσα. Τα κρεβάτια με τον ανακλινόμενο μηχανισμό, οι χαμογελαστές νοσοκόμες, η ευγενική καθαρίστρια, ο πρόσχαρος καθαριστής τζαμιών, οι πολύχρωμοι επισκέπτες, η γλυκιά  Παναγιώτα στο απέναντι κρεβάτι και όλη η οικογένεια της.!Ο οδηγός ταξί  ο Αποστόλης που τους εξυπηρέτησε τόσες μέρες …και μάλιστα έσπευσε να τους φέρει λαδάκι και αγιασμό από τον Άγιο Ραφαήλ.







Ένας άγνωστος από το πουθενά έγινε σύμμαχός τους στις δύσκολες στιγμές και ενώ η Παναγιώτα εισήχθη με πόνους κάτω από το στήθος γέλασε και ας πονούσε με τη «Σούπερ γιαγιά» που οδηγάει σκουτεράκι με προφυλακτικό τζάμι μπροστά και βαλιτσάκι με δίχτυ πίσω για να μεταφέρει τις αγορές της. Είχε να λέει για τη γιαγιά που διέσχισε το ανατολικό αιγαίο για να βρεθεί κοντά στην εγγονή της! Που έχει κινητό αφής και στέλνει μηνύματα στο αγαπημένο της τηλεπαιχνίδι! Που επιμένει να χρησιμοποιήσει το λάπτοπ και ας μην το γνωρίζει.Από το πολύ  γέλιο ο πόνος προχώρησε και μεταφέρθηκε στα πλάγια! Άντε να το πεις αυτό σε γιατρό και να στο εξηγήσει επιστημονικά!




Αλλά θα έχει να λέει για την φορά εκείνη που μπήκε στο θάλαμο ένας γνωστός που τον παραγνώρισε η γιαγιά και νόμισε ότι ήταν ο Αποστόλης. Όλοι μέσα στο δωμάτιο 002 είχαν ακούσει για τον οδηγό ταξί και το ενδιαφέρον του για τη μικρή που νοσηλευόταν. Έτσι θαύμασαν την ευγενική του κίνηση να ΄ρθει ο ίδιος στο νοσοκομείο. Για περίπου δέκα λεπτά όλοι παρακολουθούσαν το δρώμενο με τον επισκέπτη να στέκεται αμήχανα μπροστά στο κρεβάτι να τον αποκαλούν Αποστόλη και να μην προλαβαίνει να πάρει σειρά για να πει στο τέλος «μήπως με μπερδεύεται με κάποιον άλλο;» Ευτυχώς που η Χριστίνα στο άλλο κρεβάτι δεν πρόλαβε να ζητήσει την κάρτα του ! Ο άγνωστος αναγνωρίστηκε και τα γέλια τους έφτασαν μέχρι… τα επείγοντα …






«Τελικά όλα γίνονται για κάποιο λόγο!» Σκέφτηκε καθώς πατούσε το πόδι στα πάτρια εδάφη μετά από 6 μέρες στην επιστροφή τους.






Η Ιστορία είναι φανταστική και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις .....είναι εντελώς συμπτωματική!