Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

   Με ρωτούν αν το έργο "Μια φορά και έναν καιρό..." που ετοίμασε και παρουσιάζει η κουκλοθεατρική ομάδα του συλλόγου Εκπ/κων  Πρωτ/θμιας Εκπ/σης Δράμας είναι ΜΟΝΟ για παιδιά.Όταν ένα έργο είναι ΜΟΝΟ για ενήλικες τότε καταλαβαίνουμε πως αποκλείονται οι παιδικές ηλικίες. Όταν ένα έργο απευθύνεται σε παιδιά , τότε είναι ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!

   Ας σταθούμε λίγο στην ομάδα που έχει μια ιστορία πίσω της . Τα μέλη της είναι εκπαιδευτικοί, που σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους το περνούν με παιδιά. Επιλέγουν να διαθέσουν τον ελεύθερο χρόνο τους σε μια δράση που αφορά πάλι παιδιά. Τα δικά μας παιδιά.Ζώντας σε μια επαρχιακή πόλη αρκετά μακριά από τα πολιτιστικά δρώμενα της πρωτεύουσας , θέλησαν να δώσουν στα παιδιά μας την ευκαιρία να απολαύσουν ένα έργο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα που ανεβαίνουν από επαγγελματίες .

   Γιατί λοιπόν να φέρουμε τα παιδιά μας σε αυτήν την παράσταση; Γιατί  πρέπει να πάμε ΟΛΟΙ  να δούμε αυτό το θέαμα;
  Πρώτα από όλα γιατί δεν πουλιέται κανένα προϊόν.Δεν υπάρχει κέρδος από αυτό. Η τιμή εισιτηρίου είναι συμβολική και σκοπό έχει την απόσβεση των εξόδων που έγιναν για να πραγματοποιηθεί η παράσταση.(Υλικά κατασκευής κούκλας ,σκηνικών,έξοδα μεταφοράς,αίθουσας κ.λ.π.)

  Έπειτα γιατί όλα  είναι χειροποίητα.Φτιαγμένα με βελόνα και κλωστή, πανάκι και σφουγγάρι και χαρτόνι όπου χρειαστεί.Δουλεμένα όλα από χεράκια που ξέρουν ή δεν  ξέρουν ...τα ίδια χέρια είναι αυτά που ζωντανεύουν την κούκλα, της δίνουν κίνηση και ζωή.Ακόμα και το σενάριο είναι έμπνευση της ομάδας. Τα κείμενα γράφονται από τη Σταυρούλα Αυγητίδου και το κάθε μέλος συμπληρώνει στο ρόλο της .Ο ένας διορθώνει τον άλλον σκηνοθετικά και μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε.

   Έμπνευση των κειμένων είναι οι γνωστοί μύθοι του Αισώπου. Να ένας άλλος λόγος.Γιατί ο  ο Αίσωπος  είναι ο δικός μας  παππούς. Ο πρώτος από τους παραμυθάδες ! Και αν βαριόμαστε τα διδάγματα και είμαστε μπουχτισμένοι με αυτά που θέλει να μας πει ο κάθε παραμυθάς, αν τα θεωρούμε ιστοριούλες για μικρά παιδάκια και σιγά τι θα πάμε να κάνουμε εμείς οι μεγάλοι, ώριμοι και καθώς πρέπει  κύριοι και κυρίες έχω να σας πω πως όλοι μας κάποτε ήμασταν παιδιά...Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε.Γιατί αυτό είναι που μας κρατά   σε επαφή με τα σημερινά παιδιά που ως γνωστό  είναι το μέλλον και η ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου.

  Να γιατί πρέπει να δούμε ΟΛΟΙ την παράσταση "Μια φορά και έναν καιρό..." Είναι και η μαγεία του μαύρου που δεν συνηθίζεται.

   Να ξέρατε πόσο σας ζηλεύω που θα μπορείτε να το χαρείτε! Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως είμαι μέρος αυτού του παραμυθιού. Είμαι εκεί σαν πουλάκι που πετάει...σαν σποράκι που το μαζεύουν...σαν φύλλο ή συννεφάκι φθινοπωρινό σαν λουλούδι λικνιστό...  σαν το αυγό που μόλις γέννησε η κότα...σαν το γράμμα Λ από το  ΤΕΛΟΣ.  Είμαι εκεί αλλά δε φαίνομαι ,δε μας νοιάζει να φανούμε αρκεί η πέτρα να τσουλήσει να κυλήσει και η ζωή να αρχίσει  και να τελειώσει σαν παραμύθι...