Μαζί με τα ξαδέρφια από την Κομοτηνή ήρθε και η μαμά μου μαζί μας και ενώ υποτίθεται έρχεται για ξεκούραση δε σταματάει όλο κάτι να φτιάχνει στην κουζίνα. Όμως υπερβολικά πολλά. Όταν της το επισήμαναν εδώ στη γειτονιά απάντησε: « Ε! Καλά! Εγώ όταν πάω στης Στέλλας θυσία γίνεται ! Εμείς γίνεται να μην κάνουμε τίποτα;»
Έτσι λοιπόν κι εγώ μετά από μια επίσκεψη στην άλλη ξαδέρφη μου τη Σούλα δοκίμασα μελιτζανόπιτα που μόλις είχε βγάλει από το φούρνο είπα πως αυτή τη θεϊκή πίτα πρέπει να τη προσπαθήσω. Τι κι αν δεν έχω ανοίξει φύλλο ποτέ στη ζωή μου. Οι ξαδέρφες μου όλες τόσο προκομμένες εγώ δηλαδή «στο πηγάδι κατούρησα;» Δεν θα τα καταφέρω; Η περιγραφή της διαδικασίας σαν παραμύθι. Κουνήθηκα λυγίστηκα και ένα απόγευμα ζύμωσα το ζυμαράκι μου, πιο μπροστά όμως, ασχολήθηκα με τη μελιτζάνα.
1 κιλό μελιτζάνες τις καθάρισα, τις γέμισα χαρακιές σε όλο το κορμί τους τις αλάτισα και τις άφησα να στραγγίξουν όλη την πικράδα τους σε ένα σουρωτήρι. Μετά τις ξέπλυνα τις έλιωσα στο μούλτι, ενώ η Σούλα είπε να τις τρίψω στο και να αφαιρέσω τα σποράκια- . Εγώ προχώρησα σε πιο εύκολη διαδικασία. ξέπλυνα τον πολτό τον στράγγιξα καλά καλά και αφού άχνισα μπόλικο κρεμμυδάκι στο τηγάνι ανακάτεψα τη μελιτζάνα αλάτι, πιπέρι ρίγανη.
Ενώ είχα αφήσει τη μελιτζάνα με το αλάτι της ζύμωσα το ζυμάρι…. Από τη μια η μελιτζάνα να βγάλει τα υγρά της …το ζυμάρι να ξεκουραστεί δεν πάω λέω δίπλα για έναν καφέ στα γρήγορα;
Το γρήγορα ήταν πάνω από μια ώρα. Γιατί είμαστε μεγάλη γειτονιά και μέχρι να πει ο ένας , να δείξει ο άλλος εγώ πολύ ήθελα για να ξεχαστώ; Μου λέει και η Ειρήνη: «Θα έρθεις μαζί μου για παρέα στο σούπερ;» Πήγα κι εγώ όπως ήμουν παντόφλα γυαλί κινητό. Ήθελε να βάλει βενζίνη έτσι την οδήγησα στο πλησιέστερο πρατήριο που είναι 5 χιλιόμετρα από εδώ.
Όταν φτάσαμε είχε αρχίσει να σουρουπώνει .Μόλις μπήκα στο σπίτι θυμήθηκα την πίτα. Να σου χτυπάει και το κινητό. Ήταν η μαμά μου να με ρωτήσει πώς έγινε η πίτα. Καταλαβαίνετε τι έγινε όταν της είπα πώς ακόμα δεν την είχα φτιάξει.
Χώρισα το ζυμάρι μου σε 10 μπαλάκια. Άλειψα το ταψί μου με βούτυρο, σε κάθε φύλλο έσταζα λάδι .Στα πέντε έβαλα τη γέμιση συνέχισα με τα άλλα πέντε. Χάραξα την πίτα μου άλειψα με λάδι και σκόρπισα λίγο νεράκι με το χέρι μου. Έψησα στους 200 αλλά δεν κράτησα ώρα γιατί στο μεταξύ ήρθαν η Βάσω με την Ελένη και πιάσαμε την κουβέντα.
11: 30 πεταχτήκαμε να φέρουμε την Παναγιώτα από τη δουλειά. Είχα σβήσει τον φούρνο. Μέχρι να γυρίσουμε είχαν έρθει όλα τα παιδιά στο σπίτι και βγάζω την πίτα στο τραπέζι. Αρχίζουν όλοι να λένε μα τι νόστιμη και εγώ να καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι. Ωραία; Ρωτούσα . Και να φανταστείτε πρώτη μου φορά ανοίγω φύλλο. Γυρίζω στο Μιλτιάδη. Βρε μπας και με δουλεύετε;
Καθώς οι μέρες είναι μεγαλύτερες ο χρόνος μοιάζει να έχει διευρυνθεί. Είπαμε το καλοκαίρι όλα διαδραματίζονται σε αργή κίνηση. Έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου να πειραματιστώ και να δοκιμαστώ σε καινούριες συνταγές! Μια από αυτές είναι οι γερμανικοί γεμιστοί λουκουμάδες .
Berlina
Τη συνταγή τη βρήκα στο διαδίκτυο και σήκωσα μανίκια .
Διαλύω 40 γρ φρέσκια μαγιά σε μισό λίτρο χλιαρό γάλα.
Σε άλλο σκεύος ανακατεύω με μίξερ 50 γρ. βούτυρο,80 γρ. ζάχαρη ,2 βανίλιες ,έναν κρόκο αυγού , 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι. Ενώνω τα υλικά και ζυμώνω με αλεύρι λίγο λιγότερο από 1 κιλό. Το αφήνω το ζυμαράκι μου να ξεκουραστεί.
Μετά ανοίγω φύλλο με ένα ποτήρι βγάζω στρογγυλά πιτάκια που αφού τα αραδιάσω στη σειρά ξεκινάω το τηγάνι.
Αφού ολοκληρώσω με το κορνέ και από τα πλαϊνά του λουκουμά γεμίζω με μαρμελάδα .Ξεκίνησα που λέτε για πρωινό ενώ όλοι κοιμόταν βαθιά και με πρόλαβαν στο γέμισμα .
Σφαγή έγινε δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Έμεινα με το κορνέ στο χέρι και με μαρμελάδες παντού πασαλειμμένα. Τρία τα παιδάκια μου και ένα φιλοξενούμενο στέκονταν πάνω από το κεφάλι μου και περίμεναν .
Ε! Και τι έχει να γίνει άμα πέσει πείνα;;;;;;;;;
Οι ζέστες καλά κρατούν και το κύμα καύσωνα σαρώνει απ΄άκρη σε άκρη στην όμορφη Ελλάδα! Το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα έμοιαζε με βουτιά σε θερμαινόμενη πισίνα. Σκέφτομαι τι τυχερή που είμαι που δε χρειάζεται να δουλεύω τέτοιες μέρες, που η δουλειά μου δεν είναι υπαίθρια που απολαμβάνω τον καφέ μου με θέα τη θάλασσα και μπορώ να χαλαρώνω τα μεσημέρια που σκάει ο τζίτζικας με την πολυτέλεια του κλιματιστικού.
Κατάφερα να μαζέψω τα παιδάκια μου γύρω μου! Η Παναγιώτα ήρθε από το νησί,η Ευρώπη επέστρεψε από το τροχόσπιτο της φίλης της και ο Μιλτιάδης γύρισε με ένα χάλκινο από τους πανελλήνιους του Βόλου.
Η Ειρήνη είχε την ιδέα και όλοι τρέξαμε να την κάνουμε πραγματικότητα. Μικροί μεγάλοι βάλαμε το χεράκι μας και μέσα σε 2 ώρες ετοιμάσαμε μια υποδοχή που νομίζω θα θυμάται για πάντα.
Επιτέλους ! Μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια….Για πόσο καιρό ακόμα; Τα παιδιά μεγαλώνουν. Έτσι γίνεται με τα παιδιά. Κάποια στιγμή φεύγουν από κοντά σου .Με αναστατώνει ακόμα και η σκέψη. Η ζωή μου η όμορφη η τακτοποιημένη σε κουτάκια η κατά πώς φαίνεται επιτυχημένη είναι να έχω τα παιδιά μου μαζί μου. Ότι και αν έκανα ΠΑΝΤΑ τα παιδιά ήταν μαζί μου ! Όπου κι αν πήγαινα.
Ένα ταξίδι στην Κύπρο έχω μόνο να θυμάμαι που άφησα το Μιλτιάδη στη μαμά μου για 17 μέρες . Ο καημένος ήταν μόνο 3 χρονών ,μετρούσε με τη γιαγιά του κοτούλες μέχρι να επιστρέψω. Το θυμάται ακόμα και μου το λέει: «Τότε που με άφησες…» Ακούγεται στα αφτιά μου ως εγκατάλειψη ανηλίκου… Από τότε δεν το έχω ξανακάνει. Αλλά με φοβίζει η ιδέα πώς κοντεύει ο καιρός που τα παιδιά μου ανοίγοντας τα φτερά τους στον κόσμο της ενηλικίωσης θα χρειαστεί να με «εγκαταλείψουν» . Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς θα με κυριεύσει και όσο και αν γεμίζω το χρόνο μου με δράσεις και αντιδράσεις θα είμαι μια μαμά που την άφησαν μόνη.
Με έναν αναστεναγμό προσπαθώ να διώξω τέτοιες σκέψεις. Ας οργανωθούμε !
Όλη τη χρονιά το προσμένω… Είναι καλό για μένα που μπορώ να φεύγω…. Εκτός από τα ταξίδια του μυαλού μπορώ και κυριολεχτικά να ανεβαίνω στο αμαξάκι μου και να φεύγω … όχι μακριά… μέχρι εκεί που μπορώ να γεμίσω τα αμπάρια των ματιών μου με το μπλε της θάλασσας!
Αγναντεύοντας το Αιγαίο Πέλαγος και αφού έχω γυρίσει το διακόπτη των ταχυτήτων μου σε αργούς ρυθμούς έχω τη διάθεση να ασχοληθώ με τους τσελεμεντέδες , να δοκιμάσω καινούριες συνταγές.
Αφού ήρθαν τα ξαδέρφια μου από την Κομοτηνή ευκαιρία να μου δείξει η Στέλλα μια γερμανική συνταγή "Κεζενκούχεν" . Η Στέλλα είναι πολυτεχνίτισσα και χρυσοχέρα με ότι καταπιάνεται. Αλλά νομίζω πως στη ζαχαροπλαστική δε φτάνεται. Το "Κεζ
ενκούχεν" το πήρε και το πήγε ένα βήμα πιο πέρα. Πάμε να το δούμε και να το απολαύσουμε.
Για τη βάση θα χρειαστούμε :
125γρ.βούτυρο
250 γρ. αλεύρι
75 γρ. ζάχαρη
1 κουταλιά του γλυκού μπέκιν
1 αυγό
Ξύσμα ενός λεμονιού
Αφού τα ζυμώσουμε καλά στρώνουμε τη ζύμη σε ένα ταψάκι που το έχουμε αλείψει με βούτυρο και έχουμε πασπαλίσει με φρυγανιά τριμμένη. Ανασηκώνουμε στα πλαϊνά το ζυμάρι .
Για τη γέμιση:
4 αυγά
200γρ.ζάχαρη
3 κουταλιές αλεύρι νισεστέ
1 βανίλια
800 γρ. στραγγιστό γιαούρτι
1 φλιτζανάκι του καφέ γάλα ή το χυμό από το λεμόνι.
Χτυπάμε τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα. Χτυπάμε σε άλλο σκεύος τους κρόκους με τη ζάχαρη και τα υπόλοιπα υλικά. Στο τέλος προσθέτουμε τη μαρέγκα και αναμειγνύουμε με τη σπάτουλα απαλά .
Για πιο ξινή γεύση ρίχνουμε διάσπαρτα μέσα στη γέμιση φρούτο της επιλογής μας. Μπορεί να είναι κορόμηλα, φρούτα του δάσους , δαμάσκηνα, βύσσινα.
Αφού συμπληρώνουμε το ταψάκι με τη γέμιση ψήνουμε στους 150 βαθμούς περίπου για μια μισή ώρα. Κάνουμε τη δοκιμή με το μαχαίρι. Θα πρέπει όταν το βγάζουμε να μη μένει κολλημένη η γέμιση.
Το αφήνουμε να κρυώσει. Θα μπορείτε να το τσακίσετε και έτσι , αφού αυτή είναι η γνωστή εκδοχή του, ακόμη και να το πασπαλίσετε με άχνη. Όμως εγώ σας υποσχέθηκα αυτό το κάτι άλλο. Η Στέλλα αυτοσχεδιάζει και εγώ δημοσιεύω!
Σε ένα κατσαρολάκι βάζουμε 380 γρ φρούτα κατεψυγμένα με ένα ποτήρι νερό και 2 κουταλιές στης σούπας ζάχαρη. Το αφήνουμε να πάρει μια βράσει.
Σε μισό φλιτζάνι νερό διαλύουμε 2 φακελάκια ζελέ Γερμανίας και το προσθέτουμε στο κατσαρολάκι. Αφήνουμε να πέσει η θερμοκρασία του και το ρίχνουμε πάνω από το γλυκό. Σερβίρεται κρύο.
Αυτό είναι και σας το παρουσιάζω . Είναι δροσερό, ξινόγλυκο ,ιδιαίτερο καλοκαιρινό επιδόρπιο! Και ….διακοπάρουμε!!!!
