Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ 2015


    Χρόνια πολλά! Καλή χρονιά φίλοι μου! Δεν είχα χρόνο για νέες αναρτήσεις.Μμμμ! Για να  είμαι ειλικρινής δεν είχα διάθεση. Καλά είμαστε για να μην ανησυχείτε απλώς ας πούμε πως  κάτι με τον ανάδρομο Ερμή ίσως , κάτι με τις δύσκολες μέρες ... προχωράμε όμως με το  κεφάλι ψηλά και να΄μαι πάλι  εδώ κοντά σας.

 Μια ανάσα πριν δώσει ο παλιός τη θέση του στον καινούριο χρόνο με μείον 4 βαθμούς- με ενημέρωσε ο Γιώργος που με βοηθάει με τις ξυλουργικές εργασίες των σκηνικών-, βρέθηκα στον υπέροχο χώρο του καπνολογικού ινστιτούτου φορώντας δυο φανέλες, μια μπλούζα φούτερ, ένα πουλόβερ, ζακέτα και μπουφάν.Πώς να κινηθώ ευέλικτα ο άνθρωπος με τόσο καλούπωμα; Έβγαλα το μπουφάν για να μπορώ να ελίσσομαι ανάμεσα στις στοίβες των προηγούμενων σκηνικών και ανά πέντε με δέκα λεπτά παρίστανα το αρνί στη σούβλα γυρίζοντας γύρω γύρω από ένα αερόθερμο υγραερίου που για καλή μου τύχη  έχουμε μαζί μας.


Και καλά θα μου πείτε άφησα τόσες ωραίες μέρες ζεστές, ευάερες, ευήλιες και περίμενα πότε θα χιονίσει για να καταπιαστώ; Εμ! Τι να απαντήσω; Εδώ ισχύει το "πήγε ο Εβραίος στο παζάρι και ήταν ημέρα Σάββατο".Είχα να δρομολογήσω άλλες δράσεις και έτσι πήγα να στήσω σκηνικό 8 επί  3,50 σε έναν χώρο γεμάτο και χαμηλοτάβανο. Κομμάτι- κομμάτι τι να κάνουμε.Αυτές τις μέρες που δεν έχουμε  σχολεία πρέπει να τελειώνω με το θέμα παλάτι  για ένα παραμύθι -τι άλλο;- 


Πώς όμως να σκεφτώ σκηνικό αφαιρετικό και μινιμαλιστικό που όταν ονειρεύομαι παραμύθια αυτά έχουν χρώματα και σάλες και τραμπάλες.Αντιστέκομαι με πείσμα σε όλες αυτές τις φαντασιώσεις και μπαινοβγαίνω τραβώντας γραμμές και καμπύλες.Λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω.Έχω και τη Γωγώ μαζί μου εγώ με το μάτι, αυτή με το χάρακα.Ουφ!Παραδίνω το σχέδιο στον μάστορα ...αλλά τι θέλει  να πει ο ποιητής;Τόσες γραμμές πού να βρει άκρη; 
Νομίζω πως ούτε ο ποιητής δεν  ξέρει.Ευτυχώς ο Γιώργος πιάνει πουλιά στον αέρα και έτσι οι γραμμές αποκτούν σάρκα και οστά.Μετ΄εμποδίων βέβαια.Χαλάσαμε μια σέγα, ξεχάσαμε κάτι ξύλα , κάποια εργαλεία, έγιναν κάποια δρομολόγια παραπάνω,λίγο οριζοντίως λίγο, ζέσταμα στο γκριλ και ξανά από την αρχή.


 Σύμφωνα με τους νοερούς υπολογισμούς μου η όλη δουλειά θα  ήταν  υπόθεση μιας μέρας. Δέκα λεπτάκια μου πήρε να βγάλω το σχέδιο σε χαρτί Α4.Πόσο θα μου έπαιρνε  να το ξεπατικώσω στις κανονικές του διαστάσεις; Ε! Ναι ! Έπεσα λιγουλάκι έξω, ομολογώ!Έτσι με αυτό το κρύο αντί να κάνω ετοιμασίες για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι κάνω την πολική αρκούδα  στο παλάτι του Τσάρου Γεριμέι.Μπρρρρρ!

Ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετίσω για φέτος.Άλλη μια χρονιά μας τελειώνει.Πάμε προς ολοταχώς για το 2016. Εύχομαι σε όλο τον κόσμο Υγεία, Ειρήνη, Ευημερία!  Η επιστήμη έχει κάνει τόσες κατακτήσεις ,γιατί να είναι τόσο δύσκολο αυτές οι ευχές να γίνουν πραγματικότητα; Επιμένω να είμαι ονειροπόλος και να ελπίζω πως τα καλύτερα είναι αυτά που δε ζήσαμε ακόμα!Καλή χρονιά φίλοι μου! Να είστε όλοι ευτυχισμένοι!





Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ

Αν και ελεύθερος χρόνος δε μας μένει μαζί με την Ειρήνη Μπουντάκη  στο Φιλανθρωπικό Σωματείο"Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων"  προσπαθούμε με τα παιδιά να στήσουμε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι. Ξεκινήσαμε με δειλά βήματα με παιχνίδια γνωριμίας για να γνωριστούμε μεταξύ μας και να σπάσουμε τον πάγο.


Με μια σύντομη εξόρμηση στη φύση να προλάβουμε να εντοπίσουμε  χρώματα της εποχής του Φθινοπώρου και να τα αποδώσουμε δημιουργικά. 

 




Προσπαθήσαμε μέσα από ένα παραδοσιακό κλιμακωτό ποίημα το "ντίλι ντίλι το καντήλι" να παίξουμε με το σώμα μας  δραματοποιώντας το, και μετά να πλάσουμε με πηλό τις φιγούρες που περιγράφονται. 
 



Τα παιδιά, πάντα με φαντασία, δώσανε τη δική τους συνέχεια για να πάρουνε ρόλο όλοι και το αποτέλεσμα, μια μοναδική μακέτα!



Το ποίημα μετά τον κηνυγό συνέχισε ως εξής:

Ήρθε και η χιονοστιβάδα 
που πλάκωσε τον κυνηγό 
που σκότωσε το λύκο, 
που έφαγε το βόδι, 
που ρούφηξε το ποτάμι, 
που έσβησε τη φωτιά, 
που έκαψε το ξύλο,
που έδειρε το σκύλο,
που έπνιξε τη γάτα 
που έφαγε τον ποντικό 
που πήρε το φυτίλι
 μέσα από το καντήλι 
που έφεγγε και κένταγε
                         η κόρη το μαντίλι.

Συνέχισε με τον ήλιο που έλιωσε τη χιονοστιβάδα, με τα σύννεφα που έκρυψαν τον ήλιο, τον άνεμο που φύσηξε τα σύννεφα και τέλος τα βουνά που έκοψαν τον άνεμο.Ντίλι ντίλι ντίλι!!!
 

  Σε δύο συναντήσεις καταφέρανε την κατασκευή ένος τρισδιάστατου χιονανθρώπου με μαλλάκι βουτηγμένο σε αραιωμένη ατλακόλλα και τη χρήση μπαλονιού ως καλούπι.


Παράλληλα σχεδιάζουν μια μικρή δραματοποίηση για τα Χριστούγεννα. 
Αυτά τα λίγα συμβαίνουν κάθε Κυριακή στο φιλόξενο χώρο του σωματείου της Χωριστής και το παραμύθι συνεχίζεται...

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΠΙΑ...


  Ο καιρός είναι υπέροχος για Δεκέμβριος! Το σπίτι φόρεσε τα γιορτινά του! Με την ευκαιρία της αργίας της Αγίας Βαρβάρας χαλαρώσαμε.Το τζάκι ανάβει, τα παιδιά μου είναι τριγύρω μου, όλα μου είναι καλά ... κι όμως κάτι δεν είναι. Κάτι λείπει που μου φέρνει λύπη.

 Και η Βαρβάρα ήρθε πακέτο από τη μανούλα.


Και καραβάκι έφτιαξα με οικολογικά υλικά για την παραμονή της Αγίας Βαρβάρας.


Και το παλικάρι μας ήρθε από τους κολυμβητικούς αγώνες φορτωμένος με τρία χρυσά...μα και πάλι κάτι λείπει...
Με τρώει κάτι μέσα μου...Πάω πάντα τρέχοντας...Έχασα το θάρρος μου, αυτό που με βαραίνει να διώξω...Και ό,τι ονειρεύομαι πού να το ακουμπήσω να μην πονέσει; Τι κι αν δε μου μιλάς πια... 
Να η καρδιά μου...Πάρτην.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

ΑΝΤΙΟ ΑΡΗ

    Συναντηθήκαμε στο χωριό παραμονές Χριστουγέννων.Ήσουν δεν ήσουν ενός χρονών,μας έβλεπες και ξάπλωνες ανάσκελα περιμένοντας χάδια και παιχνίδια από τα παιδιά.Ένα γλυκό γλυκούτσικο σκυλάκι. Άφηνα τα παιδιά να παίζουν μαζί σου και προσπερνούσα από φόβο ... μη σε αγαπήσω, μη δεσμευτώ.Ήταν θυμάμαι μια βδομάδα που πηγαίναμε κάθε μέρα στο χωριό γιατί τα σχολεία ήταν κλειστά και κάθε μέρα ήταν σαν να μας περίμενες. Ένα αδέσποτο του δρόμου.Όταν η μαμά μου είπε πως σε κυνηγούσε για να σε σκοτώσει ένας γείτονας γιατί λέει του έπαιρνες τις παντόφλες, δε χρειάστηκε να με παρακαλέσουν πολύ τα παιδιά για πάρω την απόφαση και υπερβώ όλες τις ανασταλτικές μου σκέψεις. Έκανα πέρα τη λογική μου και εντελώς παρορμητικά και συναισθηματικά σε έβαλα στο αυτοκίνητο και σε έφερα σπίτι. 

   Έβαλα από την αρχή τους όρους μου και τις προϋποθέσεις για την παραμονή σου στα παιδιά.
"Ο σκύλος θα μείνει στην αυλή"
"Θα αναλάβετε τη φροντίδα του(τροφή,εμβόλια,γιατρούς)"
"Θα φροντίσετε την υγιεινή του"
Δεν ήξερα ακόμα πως μπορούσες να καταλάβεις τη γλώσσα μας.Για να σου πω την αλήθεια μου δεν περίμενα να παραμείνεις στο σπιτικό μας. Νόμιζα πως τα παιδιά δε θα άντεχαν και εσύ θα την έκανες με ελαφρά πηδηματάκια για άλλες γειτονιές.Προς μεγάλη μου έκπληξη εσύ έμεινες εδώ στο σπίτι, κοιμόσουν έξω στο πατάκι της πόρτας φύλακας πιστός.


Ποτέ δεν έκανες ζημία από αυτές που συνήθως τα σκυλιά κάνουν να μασουλάς,ή να κουβαλάς πράγματα από δω κι από εκεί.Ποτέ δεν λέρωσες τον  αύλειο χώρο ακόμα κι αν έπρεπε να περιμένεις μέχρι να σου ανοίξει κάποιος για να τρέξεις έξω να κάνεις την ανάγκη σου, κι ας δεν σε είχε κανείς μας εκπαιδεύσει γι΄αυτό. Μας προειδοποιούσες με το γάβγισμά σου μόλις περνούσε κάποιος από έξω.Και τι είχες ανάγκη;Λίγο φαγάκι, παιχνίδια και αγάπη!

     Σε είχαμε ελεύθερο και όταν κάποιο αυτοκίνητο σε χτύπησε ευτυχώς ελαφρά , η κτηνίατρος μας συμβούλευσε να σε δένουμε.Δεν μπόρεσες να συνηθίσεις το δέσιμο και μόλις έγινες καλά άρχισες πάλι τις βόλτες σου έξω από την αυλή.Σιγά σιγά ξεθάρρεψες ακολουθούσες τα παιδιά στο σχολείο και στα φροντιστήρια.΄Εκανες χαρούλες μόλις μας έβλεπες να γυρίζουμε σπίτι και χωρίς να το καταλάβουμε έγινες μέρος της οικογένειάς μας.Ήσουν κοινωνικός και όλοι σε γνωρίζανε με το όνομά σου και εδώ στη γειτονιά αλλά και ακόμα παραπέρα.
 
  Αν και εννιά χρονών ήσουν το ίδιο παιχνιδιάρης και χαδιάρης μέχρι την τελευταία μέρα που σε είδα.Εδώ και μια βδομάδα σε έχουμε χαμένο και σήμερα σε βρήκαμε μέσα στα χωράφια χωρίς πνοή από φόλα πεθαμένο.Όλοι σε πονέσαμε Άρη και σε θλίψη βουτήχτηκε το σπιτικό σου. Όλοι λυπηθήκαμε που  πέρασες μόνος σου τις τελευταίες σου στιγμές γιατί έτσι κάποιοι ασυνείδητοι το ήθελαν.Αλλά τι να περιμένεις από έναν κόσμο που δεν συγκινείτε από παιδάκια που πνίγονται δίπλα μας.


Πολύ λυπάμαι που δε θα είσαι πια εδώ να με υποδέχεσαι κουνώντας την ουρά σου,μα σαν μάνα λυπάμαι και με το θρήνο των παιδιών μου. Βούλιαξα στην υγρή θλίψη των ματιών τους που χάσανε τον φίλο τους τον καρδιακό , που δεν ήξερε να μιλά αλλά όλα τα καταλάβαινε.
   Αντίο Άρη μας! Πάντα θα σε θυμόμαστε! Πάντα θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας!
 
 

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ

Πειράματα μέσα στο εργαστήριο των σκόρπιων συναισθημάτων μου! 
Ένα φθινοπωρινό πρωινό, σκέψεις και αισθήματα πώς μπορούν να τοποθετηθούν με αρμονία;
Με το γνωστό εναλλακτικό τρόπο. Απασχολείς το μυαλό σου με υποκατάστατα.
Ένα γλυκό υποκατάστατο μπορεί να εκπληρώσει γευσιλαιμαργικές ανάγκες.
Έχουμε λοιπόν και λέμε, το βρήκα στο διαδίκτυο εδώ
Μπισκότα πραλίνας φουντουκιού με τρία υλικά.Εύκολο μου φάνηκε και το εκτέλεσα μόνο που δεν πρόλαβα να τα  βγάλω φωτογραφία ψημένα.Από το φούρνο στην κατανάλωση.Νόστιμα αφού εξαφανίστηκαν στο πιτς φιτίλι αν και μου άπλωσαν, μάλλον τα έψησα παραπάνω από όσο έπρεπε.
 Επίσης δοκίμασα μια συνταγή κέικ από παλιά που έχει 100% επιτυχία να την ψήσω σε φορμάκια και να κάνω τα πρώτα μου cupcake τα οποία δεν παρέλειψα να στολίσω με σαντιγύ ελαφρώς χρωματισμένη κίτρινη για να δέσει με τη γεύση λεμόνι , κανέλα που τους έδωσα.
Υλικά για το κέικ:
4 αυγά 
1,5 ποτήρι ζάχαρη
1 ποτήρι λάδι
1 ποτήρι νερό
3 ποτήρια αλεύρι
1μπέκιν
1 βανίλια 
ξύσμα πορτοκαλιού
Εγώ αντί για ξύσμα πορτοκαλιού έβαλα ξύσμα λεμονιού και κανέλα.Περί ορέξεως...


Την καληνύχτα μου!!!


Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

ΤΙ ΝΑ ΚΟΨΩ;ΤΙ;



Έχω να γράψω διατριβή
«Η σύγχρονη Ελληνίδα μητέρα τι εστί;»
Πώς τα φέρνω από δω πώς τα πάω από κει…
δε μου φτάνει βρε παιδιά
το εικοσιτετράωρο είναι μια σταλιά
Ε! Να κόψω κάτι από τα πολλά,
αλλιώς δεν τη βγάζω τη χρονιά.
Έλα μου όμως, ποιος θα μου πει;
Τι να κόψω και να αφήσω τι;
Τα του νοικοκυριού να κόψω;
Γίνεται;…. Δεν γίνεται!
Θα με γράψουν και οι εφημερίδες:
«μάνα άφησε τα παιδιά της νηστικά
και τα μάζεψαν από τα φαστφουντάδικα!» 


-Να κόψω το θέατρο μου λέει μια φωνούλα.
-Έλα μωρέ ένα ρολάκι τόσο δα,
μια ατάκα την μαθαίνεις στην καθισιά.
-Να κάνω ανάθεση τα σκηνικά;
-Φέτος που έχεις έμπνευση για φωτορυθμικά;
-Μήπως να βγω από τις κούκλες;
-Μπα εκεί τα πράγματα είναι χαλαρά!
-Στο σωματείο έδωσα λόγο, δεν τον παίρνω πίσω .
-Μήπως να κόψεις από τα Δημοτικά;
-Είναι παιδιά πού να τα αφήσω;
Λίγα τους δίνω παίρνω πολλά
Αχ! Τι να κόψω; Τι να αφήσω;
Ήρθαν στην πλάτη μου
πάρα πολλά! 


-Κράτα μητέρα το βιβλίο,
-Βγάλε μου μάνα τα χειμερινά.
-Θα με πετάξεις ως το ωδείο;
Πιάνο, μπαλέτο και γαλλικά;
Γυναίκα τρέξε να δεις !!!
Θα μου φύγει το κουμπί…
Έχεις κλωστή σε χρώμα πορτοκαλί;
Και μην ξεχάσεις να ρίξεις τροφή 

στις κότες που ΄ναι στην αυλή
Τα ρόδια πέφτουν, κάνε γλυκό
Μάζεψε τα φύλλα από το γκαζόν
Τι να αφήσω πέστε μου τι
Να κόψω τη γυμναστική;
Που είναι τροφή για το κορμί;
Μήπως να κόψω κι άλλον ύπνο;
Θα ονειρεύομαι στον ξύπνιο!
Έχω να διαβάσω και φυσική ,
Αξίες ,συναισθήματα …
Είναι πολλά! 


Νομίζω πως το βρήκα
Θα κόψω την ποίηση τελικά!
Μου πήρε ώρα και δε με βγάζει πουθενά.
Μια από τα ίδια, ελπίδα καμιά!
Σηκώνω μανίκια και τρέχω φωτιά,
όλα να τα προλάβω …..

Καλημέρα παιδιά!

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

   Είναι καταπληκτική η ικανότητα των παιδιών μου να ανακαλύπτουν "λιχουδιές " που φέρνω στην κουζίνα μου γιατί έχω στο μυαλό μου κάποια συνταγή να δοκιμάσω. Έτσι και αργήσω λίγο δεν τα βρίσκω. Εκτός από απίθανοι εξερευνητές έχουν και τις φοβερές ιδιότητες του άζαξ.Τα κάνουν όλα αόρατα!!! 


  Έτσι λοιπόν και σήμερα το απόγευμα φόρεσα με σιγουριά την ποδιά μου και .... όπως λέει και το τραγούδι "...για αλλού ξεκίνησα και αλλού η ζωή με πάει;"Κάπως έτσι ξεκίνησα για μπισκότα και κατέληξα στο κλασικό μου κέικ.
   Τέλος για σήμερα στην κουζίνα! Με πιάνει εκείνη τη στιγμή ένας εκνευρισμός, μια ταραχή...μα πάλι λέω στον εαυτό μου "παιδιά είναι!!!" και προχωράω.

   Σε άλλο δωμάτιο εργαστήριο πάλι κάναμε με τη φίλη μου  τη Λίτσα κάτι γλυκά δαχτυλοκουκλάκια για τις ανάγκες ενός μαθήματος που έγιναν  τόσο όμορφα που δεν κρατιέμαι να μη σας τα δείξω.Παράλληλα ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε και άλλου είδους κούκλες για τον ίδιο λόγο που όμως δεν έγιναν όπως τις περιμέναμε...Αυτές δεν τις έβγαλα  φωτογραφία που σημαίνει πως δεν δημοσιεύονται προς το παρόν.

    Και προχωράμε γρήγορα στο δωμάτιο των χαρούμενων στιγμών. Το Σαββατοκύριακο είχαμε κοντά μας φίλους αγαπημένους της καρδιάς μας.Λίγες οι στιγμές αλλά πολύ ευχάριστες φυσικά πάντα στο κέντρο υπάρχει ένα τραπέζι. 

    Από αυτή τη μικρή ακρούλα του σύμπαντος στέλνω με παλμό τα πιο θετικά μου συναισθήματα για καλή επιτυχία στο παλικάρι μας το Σταύρο, που είναι και δικό μας παιδί. Είμαι σίγουρη για την επιτυχία του γιατί την είδα στα μάτια του.Είναι αυτή η σπίθα που επιβεβαιώνει ότι το παιδί ξέρει τι θέλει και είναι έτοιμος  να παλέψει γι΄αυτό!

   Ο καιρός ήταν υπέροχος και δεν χάσαμε την ευκαιρία να μεταφερθούμε στο υπαίθριο δωμάτιο που είναι το πιο ευάερο και ευήλιο!!! Απλά πραγματάκια σε τάπερ και πλαστικά πιατάκια πάνω όμως σε μασίφ μοναστηριακό τραπέζι!!!



   Ε! Είμαστε καλοφαγάδες τι να κάνουμε. Όλα τα όμορφα γύρω από ένα τραπέζι!

 
  
 

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ






Η σημερινή ήταν η τελευταία προβολή και έκανα ματιά στη Σταυρούλα! Στην αρχή με κοίταξε με επιφύλαξη. Είμαι σίγουρη πως αρχικά σκέφτηκε «Ωχ! Πάλι θα μου πει να ρθούμε απόγευμα στο σχολείο» αλλά τη διέψευσα. Απόψε θα σε πάω κινηματογράφο και θα δούμε «τα μυαλά που κουβαλάς». «Καλό είναι αυτό;» με ρωτάει. «Πολύ καλό …κινούμενο σχέδιο» της απαντώ προσπερνώντας την, δεν τη βλέπω αλλά ξέρω πως έχει σχηματιστεί ένα ερωτηματικό στο πρόσωπό της.



 Το απόγευμα πέρασα την πήρα ήρθε μαζί η Παναγιώτα και η Σοφία μια φίλη μας θα μας συναντούσε εκεί. Είχε μαζί της τον εγγονό της. «Ορίστε που ανησυχούσες! Πάμε το παιδί στο σινεμά!» της λέω. «Και οι τέσσερις; Είπα στην κόρη μου πως θα έρθω και νιώθω λίγο άβολα» «Εγώ πάλι νιώθω ενθουσιασμένη!»

Και πραγματικά. Ήταν μια υπέροχη ταινία! Βέβαια πρέπει να σας ομολογήσω πως πλάνταξα στο κλάμα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα που έτρεχαν, αλλά το ευχαριστήθηκα.


Εμ! Βέβαια θα μου πείτε… με τα μυαλά που κουβαλώ!!!