Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ....

Την Κυριακή βρέθηκα στην εκδήλωση για παιδιά που διοργάνωσε η Ένωση Αστυνομικών μαζί με το  Ιππικό Σύλλογο Δοξάτου! 
Να βοηθήσω λέει στην κατασκευή αλόγων με τα παιδάκια και  λίγο στο κουκλοθέατρο του καλλιτεχνικού εργαστηρίου του Φιλανθρωπικού Σωματείου Χωριστής.Έτσι μου είπε η κυρία Ειρήνη Μπουτάκη και εγώ προσφέρθηκα χωρίς να λογαριάσω την  αργία.
Ετοιμάστηκα λοιπόν με όλα μου τα σύνεργα και εμφανίστηκα στον υπέροχο χώρο του ιππικού συλλόγου και μια και δυο αφού στρώσαμε τα υλικά μας κάλτσες, κόλλες, ξύλα ,μαλλάκια και αυτιά ξεκινήσαμε και δεν σηκώσαμε κεφάλι παρά μόνο όταν τελειώσανε τα υλικά για πάνω από 100 αλογάκια!


Τα παιδιά του καλλιτεχνικού εργαστηρίου Φιλανθρωπικού Σωματείου Χωριστής παρουσίασαν για άλλη μια φορά με επιτυχία την παράσταση "Μαγεμένη ευχή "  του  συγγραφέα Δημητρόπουλου Παναγιώτη.

Κι εγώ ήμουν εκεί να τα καμαρώνω!!!


Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ...

  Επόμενος σταθμός ... στη  Θεσσαλονίκη.Ξεκινήσαμε με όρεξη και πολλά κέφια. Επιλεγμένη μουσική στο αυτοκίνητο και χαμόγελα ,κόντρα στο άγχος και στις αρνητικές σκέψεις. Έδωσα το λόγο μου στη Σταυρούλα και έπρεπε να τον κρατήσω.Μετά το φινάλε του Ηρακλή,  το Σάββατο το πρωί αφήσαμε πίσω μας τη Δράμα και πήραμε την εθνική σαν "φοιτήτριες" για μια μόνο μέρα.
   Την πόλη της Θεσσαλονίκης δεν τη γνωρίζω καλά. Χμμμμ... Ξέρω καλά το δρόμο για το Ιπποκράτειο και το Θεαγένειο, το δρόμο για τον Κυανό Σταυρό, για το Διαβαλκανικό και την Αναγέννηση. Ε! Καιρός να περπατήσω και πιο κεντρικούς της δρόμους.Χάρηκα  τη βόλτα μεταξύ αγνώστων από το Λευκό πύργο και κατά μήκος της παραλίας .Περιηγήθηκα στα εμπορικά καταστήματα και απόλαυσα καφεδάκι απέναντι από το Θερμαϊκό κόλπο.

   Και πάνω που πήγα να εκφράσω δυνατά τη σκέψη μου στην κόρη μου την Παναγιώτα από το τηλέφωνο να σου και ξεπροβάλλει μπροστά μου σε πολύ κεντρικό σημείο και  μέρα μεσημέρι ένα από αυτά τα "χαμένα " παιδιά  και μου ζητάει νερό. Με απόλυτη ψυχραιμία βγάζω του δίνω το μπουκαλάκι που είχα και κάνω μεταστροφη για να απομακρυνθώ με σταθερό βηματισμό -απορώ με τον εαυτό μου- γιατί μου αποκάλυψε με ένα χαμόγελο τα δόντια που του έλειπαν από την οδοντοστοιχία του και λέγοντας "τώρα θα βγάλω το όπλο μου". 
   Η πραγματικότητα είχε ως εξής:" Η καρδιά μου κόντευε να πεταχτεί έξω από το στήθος  αφού ανέβασε χτύπους στο λεπτό, το αίμα μου σταμάτησε να κυκλοφορεί γιατί άσπρισα αλλά δε μου έκανα τη χάρη να σωριαστώ και η εικόνα των παιδιών μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου." Το περιστατικό σταμάτησε εκεί, αλλά ήταν αρκετό για να αναθεωρήσω αμέσως την απόψή μου για τη ζωή στις μεγάλες πόλεις.
   Μια χαρά περνάμε στην επαρχία! Υπέροχα ! Φανταστικά!

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΔΡΑΚΟ...

   Αφού πήγαμε κι ήρθαμε αμέτρητες φορές με τη Γωγώ, στο Ωδείο για σκηνικά και φώτα και ήχους αποφασίσαμε να κάνουμε ένα γρήγορο διάλειμμα για ένα καφεδάκι. Η μέρα ήταν ζεστή, καλοκαιρινή, με τα πόδια να σέρνονται από την κούραση και τα χέρια να τρέμουν από το κουβάλημα και όλα τα παρατράγουδα σωριάσαμε τα κορμιά μας στις πρώτες άδειες καρέκλες που βρήκαμε μπροστά μας.Μόλις ήρθε η παραγγελία και η φίλη μου άρχισε να με ενημερώνει για το πρόγραμμά της    πιάνω με την άκρη του ματιού μου στο πολύ βάθος μια κυρία να έχει ριγμένο στον ώμο της ένα πράσινο ύφασμα και να απομακρύνεται. 

  Μακριά  δε βλέπω αλλά αυτό που νόμιζα ότι βλέπω είχε ενδιαφέρον, παρατώ λοιπόν τη φίλη μου,  και αρχίζω να τρέχω παίρνοντας δρόμο και δρομάκι. Με κίνδυνο ή να πατηθώ από αυτοκίνητο ή να σωριαστώ  γιατί ανέπτυξα μεγάλη ταχύτητα και καθώς δεν είμαι συνηθισμένη καταλαβαίνετε...Όσο πλησίαζα τόσο έπαιρνε μπροστά στα μάτια μου σάρκα και οστά ένας πανέμορφος δράκος.Σταματώ την κυρία που απόρησε και της εξηγώ γρήγορα τι θέλω πριν προλάβει να σχηματίσει αρνητική εντύπωση μια και έβλεπε μπροστά της μια άγνωστη λαχανιασμένη - όμως σοβαρή -γυναίκα να της λέει :"Τι όμορφος αυτός ο Δράκος; Από πού τον πήρατε;"


  Για να μη σας τα πολυλογώ η κυρία Βάσω -έτσι τη λένε- δασκάλα ζωγραφικής μου είπε κατά λέξη: "Επειδή καταλαβαίνω τον πόνο σου θα σου τον δώσω..." .Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και ονόματα και πήρα το δρόμο για την επιστροφή. Η Γωγώ δεν είχε ακόμα καταλάβει.Φυσικό άλλωστε! Απλώς με είδε να πετάγομαι και να τρέχω.Αλλά ούτε που κουνήθηκε από τη θέση της. Συνεχίσαμε τον καφέ μας και με ρωτάει  :"Τώρα τι άλλο έχεις να ετοιμάσεις "  "Πολλά" της απαντώ "αλλά έχε τα μάτια σου ανοιχτά μπορεί να περάσει κανένας με κέρβερο, αυτό πρέπει να ετοιμάσω τώρα" ....

  Τελικά να καταπιάνεσαι με ένα εγχείρημα και να κάνεις κατάθεση ψυχής είναι μεγάλος πόνος!
  Αλλά όταν η προσπάθειά σου βρίσκει ανταπόκριση είναι τόσο μεγάλη η ικανοποίηση!
  Ο Δράκος ήρθε  και πήρε θέση στο σκηνικό μας,κάτω από μια ελιά που εκτελεί και χρέη δέντρου εσπερίδων.Ευχαριστώ πολύ την κυρία Βάσω που μου τον εμπιστεύτηκε παρόλο που δε με γνώριζε.

Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά μου πρωταγωνιστές του "Ηρακλή" τον  Σπύρο, τον Κώστα, τη Δήμητρα,τη Βιργινία , την Όλγα,την Αναστασία, τη Μαρία,την Ελένη , τη Γλυκερία, τη Μαριαλένα, τη Ναυσικά, το Θόδωρο, το Νίκο,τον Σάκη , το Νίκο, τον Κωνσταντίνο, τον Στέφανο, την Ειρήνη και τη Μαρία
που πιάσανε μαζί μου το κουβάρι του μύθου και παρά τις δυσκολίες το υποστήριξαν και το τερμάτισαν με επιτυχία!