Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ!




Η αυλαία έπεσε για φέτος. Πάει και αυτό το καλοκαίρι… 


 "Ο Αύγουστος με φίλησε και μου ΄καψε τα χείλη."
Κλειδώνω την πόρτα, είμαι έτοιμη για το ταξίδι της επιστροφής.Είμαι;
 

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΟΝΕΙΡΟ;




Άσπρα προβατάκια στο γιαλό τα όνειρά μας ! Σκάνε στην ακτή διαλύονται . Όνειρα σκόρπια , όνειρα χωρίς σχήμα, χωρίς χρώμα , χωρίς οσμή. Όνειρα για τα οποία δεν πάλεψες, δεν ένιωσες την πεθυμιά να σε λιώνει , την προσμονή να σε λιγώνει. 



Όνειρα που δεν κατάφερα να εμπνεύσω… εγώ που ζω και προδιαγράφω την πορεία μου μέσα από αυτά. Ποια στάση να κρατήσω , ποια λόγια να πω …με τι αισθήματα να γεμίσω τα κενά σιωπής μέσα στα οποία ζω; 



Δεν μπορώ να σε αγγίξω , δεν μπορώ να εκφραστώ. Δίπλα σου στέκομαι να το θυμάσαι

Μια ακόμη μέρα ανέτειλε , ευλογημένοι όλοι εμείς που κάτω από το γαλανό ουρανό στεκόμαστε στα πόδια μας και χαράζουμε νέα πορεία. 



Καλή τύχη να χεις! Καλή τύχη!

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ




Η Σταχτομπούτα φόρεσε το φόρεμα που εντυπωσιακό πρόβαλε μέσα από το σπασμένο αμύγδαλο. Έδεσε τα μαλλιά της σε ένα κότσο αφήνοντας μερικές μπούκλες να πέσουν ατημέλητα στο λαιμό της . Δάγκωσε τα χείλη της και τσίμπησε τα μάγουλά της . Το ραβδί της νεραϊδονονάς της άγγιξε τη μεστή κολοκύθα του κήπου. Χιλιάδες αστροστολισμένα βεγγαλικά άστραψαν και η κολοκύθα μεγάλωσε μεγάλωσε και μεταμορφώθηκε σε παραμυθένια άμαξα .


 Στάθηκε και καθώς αντίκρισε το είδωλό της στα νερά του ποταμού. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της. Ανασήκωσε το φόρεμα και κούνησε τα δαχτυλάκια των ποδιών που έστεκαν γυμνά πάνω στα υγρά χόρτα. Λείπουν τα γυάλινα γοβάκια …καθώς λέει το παραμύθι …ή λείπει αυτό που ταιριάζει το μισό να γίνει ολόκληρο; Το μονό ,ένα ζευγάρι παπούτσια; Έτσι κι αλλιώς όταν χτυπήσει δώδεκα η μαγεία θα χαθεί και η Σταχτομπούτα θα σταθεί στο ίδιο μέρος ένα κορίτσι απλό αλλά το ίδιο μοναδικό . Οι σκέψεις της, τα συναισθήματα της δε θα έχουν αλλάξει . Αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι να μείνει εκεί , εκεί να την βρει και να την αναγνωρίσει. Χωρίς γοβάκι ,χωρίς κολοκύθα, χωρίς αμυγδαλότσουφλα. Να την προσέξει για αυτό που είναι, ένα απλό κορίτσι που έχει ανάγκη μιας αγκαλιάς . Μόνο αυτό .Μια αγκαλιά που να κουμπώνει και να ταιριάζει μόνο στο δικό της σώμα, στη δική της ανάσα.

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ




Οι διακοπές πλησιάζουν στο τέλος τους και μια υπαίθρια προβολή θεατρικής ταινίας ήταν ένα θαυμάσιο κλείσιμο στην ξεγνοιασιά , την ξεκούραση

,τη χαλάρωση και το γέμισμα των μπαταριών που μας προσφέρει κάθε καλοκαίρι. Τα παιδιά παρατάξανε τις καρέκλες τους μπροστά στο λευκό τοίχο που έπαιξε το ρόλο του πανιού προβολής.

 Τα πόδια βούλιαξαν στο μελλοντικό παχύ χαλί πρασινάδας. Ανάμεσα στα πόδια μας με διάθεση μικρού παιδιού να παίξει ο Μπρούνο να γλύφει πατούσες και να μασουλάει καλώδια. Να τον βγάζουμε από την πόρτα και να τρυπώνει από τα κάγκελα. Γλυκό καλοκαιράκι αγαπημένο κοντεύεις να τερματίσεις. Με όλα τα γλυκόπικρα που μας κέρασες… Εμπειρίες ζωής, ιστορίες για να λες , αναμνήσεις …για να κλαις;

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

ΑΠΟΜΙΜΙΣΕΙΣ




Κυριακή απόγευμα μετά τη μεσημεριανή φιέστα με θερμοκρασία υπό τη σκιά να αγγίζουν τους 40 βαθμούς… ένα πετάρισμα , μια φωτοβολίδα…αυτή η γνωστή αίσθηση του κάτι να κάνω την πλήξη και την ανία να ξεκάνω …η επιθυμία για δημιουργικότητα που είναι έτοιμη να εκτιναχθεί , να πάρει σάρκα και οστά.



Χρώματα είχα φροντίσει να έχω, πινέλα ήταν εντάξει και πριν αρχίζει να σουρουπώνει έπιασα εργασία με χαρά . Ζωγραφική στο πάτωμα με μέθοδο που έχω αναπτύξει και βελτιώσει μετά από χρόνια κατασκευής σκηνικών σε θεατρικές ομάδες. Επειδή ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. ,τα τσιμέντα γύρω από την αυλή μείνανε ακάλυπτα εδώ και μια δεκαετία. Το κόστος επικάλυψης τους με πέτρα ή με πλακάκι που είναι και η προτίμησή μου πολύ υψηλό . Έτσι λοιπόν μου ήρθε κάποια στιγμή η ιδέα να σχεδιάσω πέτρες στο πάτωμα με τον ίδιο τρόπο που έχτιζα παλάτια κάστρα και τσιμεντόλιθους. Με τον ίδιο τρόπο που ζωγράφιζα σε κόντρα πλακέ , σε υφάσματα και χαρτόνια και τους έδινα την μορφή που ήθελα. Σοβατισμένη επιφάνεια σε σημεία ξεφτισμένη έτσι που να φαίνονται τα τούβλα, ολόκληρα κάστρα χτισμένα με ογκόλιθους, πηγάδια παλιάς  κοπής ,παλαιωμένα τείχη, πέτρες τούβλα  και πλακάκια.

 

Τέσσερις μέρες χρειάστηκα και το αποτέλεσμα νομίζω πως δικαίωσε τον κόπο μου .

Στέκομαι λοιπόν και καμαρώνω !

Αφού δεν φτάνω τα αληθινά και αφού τα καταφέρνω με τις απομιμήσεις… 




Άλλη μια προσπάθεια να σκίσω το φράχτη που με κρατάει κλεισμένη μέσα στα δεσμά του. Σαν παραπονιάρικο σκυλί με τη γλώσσα να κρέμεται κοιτώ από έξω και λαχανιάζω να σκίσω τα σύρματα να υπερπηδήσω τα εμπόδια, να περάσω στην άλλη μεριά που μοιάζει καλύτερη , ειδυλλιακή ….αυθεντική! 


Μα τι είναι αυτό που κάνει αυθεντικά  τα πράγματα αν όχι τα ίδια μας τα συναισθήματα
Τίποτα πιο αληθινό από αυτό που νιώθουμε. Καμιά θεωρία ,κανένας ισχυρισμός , δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.  Προσπαθώ κι εγώ, κόντρα σε κάθε λογική αντιπαράθεση να λέω αυτό που σκέφτομαι, να νιώθω αυτό που αισθάνομαι, να απεικονίζω αυτό που βλέπω .


Ποιο είναι αυτό που ξεχωρίζει το αυθεντικό από την απομίμηση; « Η διάρκεια!» Θα μου πεις . Κι εγώ θα σε αντικρούσω. Για ποια διάρκεια μιλάμε. Ποια είναι η σημασία του κρατώ, αντέχω περισσότερο – το για πάντα με τρομάζει-. Γιατί να προσπαθώ  να με περιβάλλουν πράγματα που διαρκούν περισσότερο αφού ακόμα και αυτή η ίδια η ζωή περνάει από μπροστά μας σαν την άμμο που γλιστρά μέσα από τα χέρια;

Η απομίμηση έχει την αυθεντία, την υπογραφή , το συναισθηματικό πλούτο του δημιουργητή  της. Την τελειότητα του εμπνευστή της. Δεν μιζεριάζω γιατί δεν μπορώ να αποκτήσω το γνήσιο υλικό . Στέκομαι περήφανη που μπορώ να το δημιουργήσω. 


Δημιουργώ για να μην καταστραφώ από τις φθηνές απομιμήσεις των συμπεριφορών στους ανθρώπους. Εκεί ναι, είμαι αδιάλλακτη , δε βάζω νερό στο κρασί μου . Εκεί γίνομαι σχολαστική , είναι το πρώτο που με ενδιαφέρει  , να βρω το ταμπελάκι  γνησιότητας μέσα στα μάτια, πίσω από το βλέμμα, κάτω από το χαμόγελο, πέρα από αυτό που φάινεται!