Κυριακή 28 Μαΐου 2017

ΜΕ ΕΝΑ ΦΦΦΦ...ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΧ!




Πηγαίνω χορεύοντας στη δουλειά, και ακροβατώ ισορροπώντας στην άκρη του πεζοδρομίου καθώς δοκιμάζω νέα χορευτικά βήματα , πατήματα για τη σκηνή... 



Άραγε γεμίζω με γλύκα τις σκέψεις παιδιών; Όταν θα αναπολούν τα χρόνια που περάσαμε μαζί θα χαμογελούν στην ιδέα όσων παρεούλα κάναμε ... 



Με σπασμένο φτερό μπορώ να πετάξω;

Κάποιες φορές το χάνω και άλλες το βρίσκω …το ζυμαράκι που λείπει, το παζλ των χαμένων μου ονείρων να κολλήσω. 



Μην είναι ένα μήνυμα σε σφραγισμένο μπουκάλι που κρατά κρυμμένα μυστικά; Ή ένα ψάρι με κεφάλι ...κουκουβάγιας; Μην είναι λωτός της λήθης; Ή η μελωδία που ανάποδα ακούς και κάνεις άλλους συνειρμούς; 



Και αν τύχει και γελάσω ; Θα παγώσει το συναίσθημα; Και αν παγώσει πως θα ξαναγαπήσω; Θα αγαπηθώ;



Να στήνω παραμύθια στων ματιών σας τους διαδρόμους , είναι μια πρόκληση. 



Να αλλάζω το σκηνικό το μέσα μου, το έξω μου με ένα πανί τοποθετημένο μελετημένα ατημέλητα από μια πετονιά σε βαρκούλα στη μέση του πουθενά...αυτό είναι ένα στοίχημα. 



Να δίνω στο παραμύθι αέρα που στο πέρασμα του να αγγίζει έστω και μια μόνο σου χορδή. ..Να τη δω να αρχίσει να πάλλεται ... Είναι κατόρθωμα! 



Να σε κοιτώ , να μπορώ να μπαίνω στη σκέψη σου και να αποκρυπτογραφώ τα μύχια θέλω σου… Μμμμμ σιγά ποια είμαι ; Η Κιρκίλα*;

Τελικά για φέτος από εδώ το ΄φερα από εκεί το πήγα βρήκα άλλα 33 παιδάκια σκανταλιάρικα, ζαβολιάρικα, πεισματάρικα ,κουλτουριάρικα και γίνανε οι εκλεκτοί της καρδιάς μου . Το πλήρωμα μου στη βαρκούλα των ονείρων την χιλιοτρυπημένη. Ανεβάζουν τα πανιά και με μια και δυο και τρεις ανάσες ξεκινάει το παραμύθι το κουκί και το ρεβίθι. 


 Ανάμεσά τους ο μουσικός μελωδός , επιμελητής των τραγουδιών, των ήχων , των παλμών της καρδιάς μας …ο Κώστας Κραββαρίτης.


 Η μια, μοναδική και ανεπανάληπτη Στεφανία Κωνσταντινίδου σε θέση για κάθε ρόλο , η φωνή της λογικής μας που με ήπιο τόνο μας παρασέρνει σε έμμετρα παιχνιδίσματα της φαντασίας.


 Τέλος η Γωγώ Στόικου με τον αέρα πρωταγωνίστριας, και με διπλωματικό ταπεραμέντο συντονίζει, οργανώνει,διευθετεί και διεκπεραιώνει με αγωνιστικό πνεύμα την πορεία προς τη Ιθαγδάτη** ! 


Κάπου εκεί ανάμεσα, με τα χέρια ανοιχτά, νιώθω το θαλασσινό αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, την πρωινή δροσούλα στο πρόσωπο να με ραντίζει και τη μυρωδιά από την καλοκαιρινή μπόρα να με …ψιχιλίζει***!




Και συνεχίζω να κάνω τα ωραιότερα όνειρα στον ξύπνιο μου!!!!


* Κιρκίλα : Πανέξυπνη μάγισσα που μεταμορφώνει -στο παραμύθι του Οδυσσεβάχ-ανθρώπους σε ζώα. 
** Ιθαγδάτη: Η πατρίδα του Οδυσσεβάχ. 
*** Ψιχιλίζει: Ψιχαλίζει  όπως το λένε στο Ινιζιμιρίτ,  μια χώρα όπου όλοι μιλάνε με το Ι

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ !!!

  Τα πέτυχα , τα πέτυχα!!! Επιτέλους  φέτος κατάφερα μια σούπερ συνταγή για τσουρέκια. Που μπορώ να επαναλάβω γιατί δεν έγινε κουτουρού. Και φυσικά θα την μοιραστώ μαζί σας γιατί ως γνωστό τίποτα δε έχει νοστιμάδα αν δεν το μοιράζεσαι.


  
   Σας είπα ότι πειραματίστηκα στη κουζίνα μου αρκετές φορές. Έχω όμως και μια αυστηρή επιτροπή τεσσάρων ατόμων που λες και έχουν την εμπειρία σαράντα «Μαμαλάκηδων» μου  αρχίζουν : "Θα το ήθελα πιο γλυκό..."."Είναι πολύ σφιχτή η ζύμη..." "Σου άρπαξαν..." "Τα θέλω πιο αφράτα...".Ενώ επιδίδονται σε κριτική σαν τους βραβευμένους σεφ της χρονιάς  εγώ κρατώ  την κουτάλα της σούπας κι πολύ θα΄θελα να αγγίξω κεφαλάκια έτσι που είναι στη σειρά και μασουλάνε  και να ακουστούν ήχοι μεταλλόφωνου.

 Παρασκευή πρωί έχω προγραμματίσει να ετοιμάσω προμήθειες  για το κοριτσάκι που θα σαλπάρει το Σάββατο για το όμορφο νησί τη Λέσβο. Ξεσηκώνω μια συνταγή που έχω γραμμένη πάνω από έξι χρόνια στο τεφτέρι μου. Δεν είναι μόνο γραμμένη η δοσολογία αλλά και οδηγίες βήμα βήμα για την εκτέλεση. Μετά από αρκετές προσπάθειες το έχω πάρει το μάθημά μου. Τα τσουρέκια θέλουν ζέστη , το χω δει να το κάνει και ο γείτονάς μου  ο ζαχαροπλάστης. Έκλεισα την πόρτα της κουζίνας και άναψα το σώμα λαδιού να ζεστάνει . Εξάλλου οι μέρες είναι σαν να γύρισαν πίσω στο ημερολόγιο και κάνει κρρρρρύο. Οπότε μια χαρά βολεύτηκα στην κουζίνα και ξεκίνησα κάπως έτσι.



 Στη λεκάνη μου έβαλα δυο ποτήρια χλιαρό νερό και διέλυσα 80 γρ μαγιά. Συμπλήρωσα ένα κουταλάκι γλυκού ζάχαρη και αλεύρι λίγο λίγο και ανακάτευα με τον αναδευτήρα τόσο ώσπου να γίνει ένας χυλός. Σκέπασα τη λεκάνη και την έβαλα στο φούρνο μου που έχει πρόγραμμα για φούσκωμα ζύμης .Αν δεν έχει μπορείτε να τον ανάψετε στους 40 με 50 βαθμούς.



Στο μεταξύ πήρα μια κατσαρόλα και σε χαμηλή φωτιά έβαλα 500ml γάλα, μισό ποτήρι καλαμποκέλαιο , 200 γρ. φυτίνη, 750 γρ. ζάχαρη και ανακατεύω μέχρι να λιώσει η ζάχαρη. Μετά συμπλήρωσα μισό κεσεδάκι αγελαδινό γιαούρτι και 6 αυγά που τα είχα χτυπήσει ελαφρά από πριν.


 Για μυρωδιά τα γνωστά μαχλέπ, κακουλέπ με μαστίχα  και ξύσμα δυο πορτοκαλιών.

  Αυτό το μείγμα το έριξα μέσα στη λεκάνη που στο μεταξύ πήρε λίγο όγκο και αφού ανακάτεψα άρχισα να ρίχνω το αλεύρι .

Είχα ετοιμάσει λιώσει το βούτυρο και όταν το ζυμάρι έγινε μια ζύμη που κολλάει στα χέρια βουτούσα  και συνέχισα το ζύμωμα μέχρι που...ένιωσα πως είναι έτοιμο. 

Αφήνω λέει να φουσκώσει 2-3 ώρες . Εντάξει λέω με το μυαλό μου μέχρι που προλαβαίνω και για καφέ να πάω..Πέρασε δεν πέρασε μια ώρα ώσπου να μαζέψω να ετοιμάσω τα ταψιά με τις λαδόκολλες κοιτάζω στο φούρνο και τι να δω;

 Το ζυμάρι είχε ανασηκώσει το καπάκι από τη λεκάνη και μου έκανε τζα. Η καλή ζεστούλα μέσα στο χώρο είχε κάνει τη δουλειά της. Ανασήκωσα μανίκια και άρχισα το πλάσιμο με τα δυο μου τα χεράκια . Τρεις πλεξούδες στο ταψί του φούρνου. Είχα μια φόρμα μακρόστενη για κέικ τη χρησιμοποίησα. 

Στο δεύτερο ταψί αράδιασα ατομικά αλλά το ζυμάρι περίσσευε. Πήρα λοιπόν κάτι μικρές φόρμες για στρογγυλό κέικ και έβαλα τις πλεξούδες μέσα. 

Πάλι άφησα το ζυμάρι να ξεκουραστεί. Τα γνωστά ...μέχρι να μαζέψω ήρθαν και οι πλεξούδες ενώθηκαν στο ταψί. Άλειμμα με χτυπημένο αυγό και πασπάλισμα με σουσάμι και αμύγδαλο σε φέτες.

 Στους 200 βαθμούς 20-25 λεπτά. Δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Το σπίτι μοσχομύρισε!!! Και τα παιδιά με το που είχαν σηκωθεί από τα κρεβάτια τους πήγαν ήρθαν αρκετές φορές.

    Ορίστε στο φτωχικό μας φίλοι μου!!! Σας περιμένω…