Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Εδώ μπορείτε να περιηγηθείτε στην αίθουσα ενός εικονικού μουσείου με έργα των παιδιών πάνω σε 4 διαφορετικούς πίνακες που επεξεργαστήκανε.

Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Με τους μικρούς μαθητές μας νήπια και προνήπια, καθώς και με άλλους συνεργάτες από 11 άλλα σχολεία καταφέραμε να στήσουμε το δικό μας ηλεκτρονικό περιοδικό.Ένα περιοδικό που έγινε με αφορμή τη δημιουργία 12 σχολικών κήπων.



Κυριακή 22 Απριλίου 2018

TΑ ΛΥΚΑΚΙΑ ΚΑΙ Ο Ρ

  Η κουκλοθεατρική ομάδα ανεβάζει νέα παράσταση με πολύ κέφι και διάθεση! Εχθές έκαναν  την πρώτη τους εμφάνιση  πίσω και μπροστά από το κόκκινο πανί  ήρωες αγαπημένοι. 

Σήμερα Κυριακή 22 Απριλίου 2018 και ώρα 11 το πρωί και 12 το μεσημέρι για δύο  παραστάσεις, με εισιτήριο μόνο 3 Ευρώ. Νομίζω πως προλαβαίνετε Δραμινοί! Είναι μια υπέροχη μέρα! Μια όμορφη Κυριακή! Μπορείτε να χαρίσετε μια θαυμάσια εμπειρία στα παιδιά σας! Μια γλυκιά ανάμνηση !
Είχα την ευκαιρία να" δώσω φωνή και κίνηση "στο μικρό άσπρο λυκάκι! Την χαρά να συνεργαστώ με υπέροχους ανθρώπους πάνω και πίσω από τη σκηνή. Μικρούς αθέατους ήρωες με μεγάλη καρδιά! Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την ψυχή μου, για τις μικρές, όμορφες στιγμές που απομακρύνουν  το μυαλό από τα δύσκολα ! Καλή επιτυχία στην ομάδα μου!!!  

Τετάρτη 4 Απριλίου 2018

ΟΛΑ ΚΑΛΑ!!!

 

To  «νήσος  Χίος» αγκυροβόλησε στο Λιμάνι της Μυτιλήνης τις πρωινές ώρες .Μπροστά η μαμά της με την αποσκευή στο χέρι. «Είναι τυχερή που την έχει μαζί της !»σκέφτηκε.  Μια μικρή χειραποσκευή τα δικά της πράγματά της. Αυτό το ταξίδι δεν ήταν προγραμματισμένο. Δεν ήταν καν ταξίδι. Μεταφορά ανάγκης  θα το έλεγε. Το πρώτο ταξί το παραχώρησαν  στη μεγαλύτερη κυρία που ερχόταν από πίσω τους και μπήκαν στο αμέσως επόμενο. «Νοσοκομείο , παρακαλώ.»

 Μέχρι να ολοκληρωθεί το δρομολόγιο  έγινε η γνωριμία με τον οδηγό ,πήραν την κάρτα του,  όλα αυτά τα προτερήματα κοινωνικότητας που χαρακτηρίζει τη μαμά της. Η ίδια δεν έχει χρόνο για τέτοια. Το κοριτσάκι της νοσηλευόταν στην ΩΡΛ φιλοξενούμενη από την Παθολογική  του Βοστάνειου Νοσοκομείου. Ήταν το πρωινό της τρίτης μέρας νοσηλείας της και η ένατη εμπύρετη μέρα της. Οι γιατροί την ενημέρωσαν. «Αν θα μπορούσαμε να πούμε κάτι είναι ότι παραμένει αδιάγνωστη. Έχει ανεβασμένες ηπατικές  τιμές, έχουμε αποκλείσει κάποια πιθανά αίτια και απλά περιμένουμε τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων  .Προς το παρόν το παιδί δε διατρέχει κάποιο κίνδυνο.» Το χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της μικρής. 



«Χάρηκες που ήρθαμε;» «Ναι!»  «Ήρθαμε για να φύγουμε με το επόμενο καράβι» Δηλαδή του Σαββάτου. Το Σάββατο και ενώ έκαναν την εμφάνισή  τους τα Λαζαρέλια,  τις βρήκε εκεί 3 γενιές να εναλλάσσουν τα θερμόμετρα πότε από τη μία και πότε από την άλλη μασχάλη. Όλα καλά αλλά ο πυρετός να επιμένει. « Τι μέρα είναι ; Τι ώρα; Πού βρισκόμαστε;» Ξημερώνει ... «ποια μέρα;» πάνω στην καρέκλα και ο ορός τελειώνει πρέπει να φωνάξει τη νοσοκόμα ! Μετρά με τα δάχτυλα 7 ώρες από την τελευταία που ανέβασε πυρετό. «Ας μην ανεβεί ακόμα! Λίγο ακόμα …  μήπως δε δείχνει σωστά; Ξανά …στο άλλο χέρι ,με άλλο θερμόμετρο …δεν είναι καλά αυτά τα ηλεκτρονικά...» Η Παναγιώτα από το απέναντι κρεβάτι απλώνει το χέρι .Κρατάει ένα κουτάκι. Μέσα είναι ένα θερμόμετρο υδραργύρου «είναι πιο αξιόπιστο!» της λέει και η ματιά της την καθησυχάζει «Όλα θα πάνε καλά». 
Λαζαρέλια είναι  ζυμωτά σταφιδοψωμάκια για το Σάββατο του Λαζάρου στη Μυτιλήνη.




Έτσι λέει από μέσα της από την πρώτη στιγμή. «Μια ίωση είναι θα κάνει τον κύκλο της @–Πολλές μέρες πυρετό#-Όλα καλά, θα περάσει$-έχει χλομιάσει%-όταν δεν έχει πυρετό είναι ευδιάθετη&- ο αιματολόγος είναι πολύ σκεπτικός, προβληματισμένος*-η διευθύντρια καθησυχαστική@- και αν ...#- με τόσο πυρετό δεν μπορεί παρά να δείξει εμπιστοσύνη  στο ιατρικό προσωπικό!~- τους  χωρίζει μια θάλασσα». 

Οι ώρες στο νοσοκομείο κυλούν αργά, πολλές φορές βασανιστικά. Και οι σκέψεις …Ω ! Οι σκέψεις, δεν είναι τόσο εύκολο να τις ελέγξεις . Οι αρνητικές σκέψεις εισβάλλουν με κάθε ύπουλο και αδιάκριτο τρόπο και σε δηλητηριάζουν. Αυτή ήταν μια από τις δυσκολότερες μάχες που είχε να κάνει .Να τις διώχνει, να τις απαγορεύει την είσοδο και όταν παραβίαζαν το χώρο της με κάθε τρόπο να τις αρπάζει και να τις πετάει έξω . Σκέψεις… Έκλεισε εισιτήρια για την Μ. Τρίτη. Χωρίς να ρωτήσει. Της είχαν πει να περιμένει. Μόνη της αποφάσισε.  Δε θα περιμένει άλλο. Την Τρίτη το βράδυ θα είναι Θεσσαλονίκη και σε εφημερία το ΑΧΕΠΑ .Με εξιτήριο ή όχι κανόνισε τη μεταφορά. Και μετά το ανακοίνωσε… 




Μεγάλη Δευτέρα μεσημέρι την καλούν στο γραφείο των γιατρών της παθολογικής .Έναν όροφο πιο πάνω. Ξέρει που είναι, έχει πάει και έρθει πολλές φορές. Αλλά εκείνη τη στιγμή, κάτι ,κάπου μια άλλη πόρτα άνοιξε , όλοι οι διάδρομοι ίδιοι, ένιωσε πως χάθηκε …το πήρε ξανά από την αρχή επιβάλλοντας τον εαυτό της να κρατήσει έναν ρυθμό ανάσας και σκέψης «όλα καλά» εισπνοή ,εκπνοή «όλα καλά». Με το που φτάνει στην πόρτα του γραφείου  -την περίμεναν με χαμόγελα- «το μονοτέστ θετικό» μια βαθιά ανάσα την επανέφερε σε φυσιολογικές λειτουργίες. «Έχουμε διάγνωση τη  Λοιμώδη Μονοπυρήνωση. Επιστροφή στο σπίτι με τον προσωπικό σας γιατρό να σας έχει υπό παρακολούθηση. Συνιστάται ξεκούραση καλή διατροφή , πολλά υγρά και φρούτα.»



Η πανηγυρική ανακοίνωση συνοδεύτηκε με αγκαλιές και φιλιά . Η γιαγιά άρχισε να κλαίει. Η  μικρή δεν έβλεπε την ώρα. Όπως σήκωσε το κεφάλι  το δωμάτιο της φάνηκε πιο φωτεινό. Πλησίασε στο παράθυρο και θαύμασε την ομορφιά του τοπίου. Η Καταπράσινη ανοιξιάτικη βουνοπλαγιά έγερνε προς τη θάλασσα. «Αλήθεια που είπαμε ότι είμαστε; Στη Μυτιλήνη;!!!!» Και το γέλιο έγινε πιο πηγαίο ,αυθόρμητο και αληθινό. Όλα ήταν όμορφα εκεί μέσα. Τα κρεβάτια με τον ανακλινόμενο μηχανισμό, οι χαμογελαστές νοσοκόμες, η ευγενική καθαρίστρια, ο πρόσχαρος καθαριστής τζαμιών, οι πολύχρωμοι επισκέπτες, η γλυκιά  Παναγιώτα στο απέναντι κρεβάτι και όλη η οικογένεια της.!Ο οδηγός ταξί  ο Αποστόλης που τους εξυπηρέτησε τόσες μέρες …και μάλιστα έσπευσε να τους φέρει λαδάκι και αγιασμό από τον Άγιο Ραφαήλ.







Ένας άγνωστος από το πουθενά έγινε σύμμαχός τους στις δύσκολες στιγμές και ενώ η Παναγιώτα εισήχθη με πόνους κάτω από το στήθος γέλασε και ας πονούσε με τη «Σούπερ γιαγιά» που οδηγάει σκουτεράκι με προφυλακτικό τζάμι μπροστά και βαλιτσάκι με δίχτυ πίσω για να μεταφέρει τις αγορές της. Είχε να λέει για τη γιαγιά που διέσχισε το ανατολικό αιγαίο για να βρεθεί κοντά στην εγγονή της! Που έχει κινητό αφής και στέλνει μηνύματα στο αγαπημένο της τηλεπαιχνίδι! Που επιμένει να χρησιμοποιήσει το λάπτοπ και ας μην το γνωρίζει.Από το πολύ  γέλιο ο πόνος προχώρησε και μεταφέρθηκε στα πλάγια! Άντε να το πεις αυτό σε γιατρό και να στο εξηγήσει επιστημονικά!




Αλλά θα έχει να λέει για την φορά εκείνη που μπήκε στο θάλαμο ένας γνωστός που τον παραγνώρισε η γιαγιά και νόμισε ότι ήταν ο Αποστόλης. Όλοι μέσα στο δωμάτιο 002 είχαν ακούσει για τον οδηγό ταξί και το ενδιαφέρον του για τη μικρή που νοσηλευόταν. Έτσι θαύμασαν την ευγενική του κίνηση να ΄ρθει ο ίδιος στο νοσοκομείο. Για περίπου δέκα λεπτά όλοι παρακολουθούσαν το δρώμενο με τον επισκέπτη να στέκεται αμήχανα μπροστά στο κρεβάτι να τον αποκαλούν Αποστόλη και να μην προλαβαίνει να πάρει σειρά για να πει στο τέλος «μήπως με μπερδεύεται με κάποιον άλλο;» Ευτυχώς που η Χριστίνα στο άλλο κρεβάτι δεν πρόλαβε να ζητήσει την κάρτα του ! Ο άγνωστος αναγνωρίστηκε και τα γέλια τους έφτασαν μέχρι… τα επείγοντα …






«Τελικά όλα γίνονται για κάποιο λόγο!» Σκέφτηκε καθώς πατούσε το πόδι στα πάτρια εδάφη μετά από 6 μέρες στην επιστροφή τους.






Η Ιστορία είναι φανταστική και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις .....είναι εντελώς συμπτωματική!