Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

ΠΡΟΦΙΤΕΡΟΛ ΜΕ ΜΠΙΣΚΟΤΑ

  Αυτά συμβαίνουν όταν δεν έχεις με τι να ασχοληθείς.Μάλλον προφιτερόλ,έτσι "τα κόβω".Με μια παραλλαγή βέβαια και λίγη ακόμα φαντασία.Όχι δύκολο, αλλά κλέβει τις εντυπώσεις.Κρέμα ζαχαροπλαστικής βανίλια,σοκολάτα,μπισκότα,σαντιγί και φρούτα του δάσους είναι τα απλά υλικά του.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από την Παναγιώτα που ήθελε να κάνει τη  δική της εικαστική παρέμβαση.Έδωσα λοιπόν τόπο στα νιάτα...
Φυσικά όπως πάντα οι πρώτοι πελάτες μου ανυπόμονοι.Απ΄ότι φαίνεται τελικά τα "προφιτερόλ" είχαν εμφάνιση,γεύση και....παρελθόν.

        Όπως καταλαβαίνετε το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να έχουμε όλοι μια Καλή Μέρα!

      Και καλή επιτυχία στα παιδιά που αγωνίζονται σήμερα στους θερινούς κολυμβητικούς  αγώνες  στην Αλεξανδούπολη!!!

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

ΑΛΛΟΥ ΠΑΤΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ

      Άλλη μια μέρα πέρασε!Θα περάσουμε στην επόμενη και εγώ αντί να στρωθώ στη "δουλειά" ασχολούμαι με χίλια δυο άλλα πράγματα εκτός από αυτό που πρέπει.Ετοιμάζομαι για εργασία αλλά στην ετοιμασία μένω.Μια κάποιος θα ρθει,μια άλλος θα βγει.Άντε χτυπάει το τηλέφωνο ή θα μιλήσω με μηνύματα.Όχι να τους πάω ή να τους φέρω-με μεγάλη προθυμία βέβαια αρκεί να μην κάνω αυτό που πρέπει.Να ό,τι θυμάμαι χαίρομαι,λίγο από εδώ ,λίγο από εκεί,γύρω γύρω το φέρνω αλλά δεν το αγγίζω.Ακόμα και αν κάτσω το μυαλό ξεφεύγει και πετάει σε άλλη διάσταση. Πού να το πιάσω ,να το δέσω, να το κάτσω με το ζόρι στην καρέκλα.Δεν μπορώ και δε θέλω να μπω στο καλούπι του πρέπει.Κάτι παθαίνω σαν αλλεργία και όση θετική σκέψη και να εφαρμόσω όλα πάνω μου αντιδρούν και την πετάνε μακριά σαν ξένο σώμα.

   Αλλού είναι το μυαλό και αλλού το σώμα.Η σκέψη μου σίγουρα κάνει διακοπές στη θάλασσα κοντά, κάπου ανάμεσα σε ξερά χόρτα και αγριάδες όπου ανακάλυψα αυτά τα "λουλούδια"με το ωραίο χρώμα.Αργότερα έμαθα ότι είναι  σποράκια  άγριου πράσου.Άκου να δεις!Να  λοιπόν που τα όμορφα  βρίσκονται σε απλά πράγματα.

   Και ενώ το μυαλό μου νοερά έστω ρεμβάζει, το σώμα μου είναι φυλακισμένο.Έτσι θυμήθηκα αυτό το σκύλο,που συνάντησα μια μέρα ενώ περίμενα μια φίλη και μου έκανε εντύπωση η μουράκλα του που την κρέμασε έξω από τα κάγκελα αδιαμαρτύρητα. Δεν έχασα ευκαιρία να τη φωτογραφίσω.Βέβαια τότε δεν ήξερα τώρα όμως ξέρω γιατί βρέθηκα μπροστά του.
   Από τις εικόνες ταξιδεύω σε μελωδίες και μου΄ρχεται στο νου αγαπημένο τραγούδι του Περίδη.
 
Αχ ψυχή  μου φαντασμένη 
και κορμί μου μοναχό
αν εγώ δε σας παντρέψω
σαν τσιγάρο να καώ....
             
   Καλό και το  τραγούδι αλλά πάλι αυτό το "να καώ" δε μου πάει,δεν το θέλω.Άλλη λύση πρέπει να βρω.Άντε τώρα να μου πείτε πώς θα  στρώσω έναν χαρακτήρα παρορμητικό,ανυπόμονο,με αχαλίνωτη φαντασία,με ακούραστη ενεργητικότητα,μάλλον με "διασπασούλα"και δεν ξέρω τι άλλο αδιάγνωστο."Εδώ σε θέλω κάβουρα...Άντε να σας δω σύγχρονους επιμορφωμένους παιδαγωγούς...

   Μέχρι να μου΄ρθουν στις προτάσεις σας εγώ απολαμβάνω ένοχα το ηλιοβασίλεμα από το μπαλκόνι μου και πιάνω κουβέντα με τον φίλο μου τον Άρη.Τουλάχιστον αυτός με ακούει!
  Καλό απόγευμα να΄χουμε!!!!

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΒΡΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

   Το Καλοκαίρι μας ήρθε. Έκανε  έναν  ψυχρό  χαιρετισμό κάθησε στο στολισμένο σαλόνι και αμέσως έβαλε τα κλάματα.Κοιταζόμαστε μεταξύ μας με απορία.Ξαφνικά σταματάει.Σκουπίζει τα μάτια του με ένα μαντίλι από χαμομήλια,σκάει ένα ζεστό γνώριμο  χαμόγελο και η πρώτη αμηχανία σπάει.Πάμε να καθήσουμε πιο χαλαρά δίπλα του, να πούμε τα νέα μας και προγραμματίσουμε τις επόμενες κινήσεις μας και το ξαναπιάνουν τα ζουμιά του.Τρέχουμε να του φέρουμε μια δροσερή λεμονάδα μπας και το συνεφέρουμε,αλλά τα δάκρυα ποτάμια.Τι να του συμβαίνει σκεφτόμαστε.Όμως τολμάς να  ρωτήσεις;Άσε καλύτερα, όταν  νιώσει έτοιμο θα μας πει από μόνο του.Ας μην γινόμαστε αδιάκριτοι.Πάει για ύπνο σέρνοντας πίσω του μουσκεμένα στάχυα και μαδημένους κρίνους.

   Να το αφήσουμε για λίγο μόνο του.Όλοι θέλουμε κάποτε τη μοναξιά μας.Αύριο θα είναι καλύτερα.Με αυτή την ελπιδοφόρα σκέψη πάμε και εμείς για ύπνο.Οι μέρες όμως περνάνε και οι διαθέσεις του δε λένε να στρώσουν.Μια έτσι, μια γιουβέτσι χωρίς μιλιά,χωρίς λαλιά,άρχισαν τα δικά μου νεύρα να τεντώνονται.Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;Θα κάνω ασκήσεις θάρρους και θα  ρωτήσω.
-Τι συμβαίνει Καλοκαιράκι;Μήπως αν μιλήσεις νιώσεις καλύτερα;
-................
Το βρήκα!Μια αγκαλιά έχει θεραπευτικές ιδιότητες,και αμέσως ανοίγω τα χέρια μου έτσι όπως  μια μαμά ξέρει.Έτσι μεταξύ γέλιου  και δακρύων μου το ξεφούρνισε.Είμαι λέει ερωτευμένο με το Χειμώνα.
     Μερικών λεπτών σιγή.Να επεξεργαστεί ο σκληρός μου τη νέα πληροφορία,βαθιά ανάσα."Μα αν είναι δυνατόν το χειμώνα βρήκες;Χάθηκαν οι άλλες εποχές;Η Άνοιξη ,το Φθινόπωρο που είναι και κοντά και είναι και ελεύθερα.Με το χειμώνα;Απορώ και τι του βρήκες.Αυτός είναι δεσμευμένος με την κυρά του χιονιού.Άσε που έχει και μεγάλη μύτη και μονίμως συναχωμένη.Μόνο τα σκέφτηκα, γιατί δεν ήξερα τι να πω.Κι ενώ  τα μάτια του με έχουν  διαπεράσει και με έχουν καρφώσει στον τοίχο,ανοίγω το στόμα αλλά δε βγαίνει λόγος ...μόνο αναστεναγμός.

   Τι να πω;Βαθιά πληγή που φέρνει πόνο.Μεγάλο πόνο.Πληγή που δε γιάνει ούτε καν με το θαυματουργό σπαθόλαδο κλείνει εύκολα.Τι να πω;Δε λέω τίποτα μόνο σωρίαζομαι στον καναπέ και φέρνω στο νου. Ανεκπλήρωτος έρωτας,επώδυνος με πολύ απογοήτευση,η ασίγαστη φωτιά που σου καίει το σώμα,η δύναμη που μπορεί να σε εκτοξεύσει στο άπειρο με την ίδια ευκολία  που σε κατεβάζει στα τάρταρα.Η απελπισία ,η ταπείνωση,η απογοήτευση,ένας καημός αγιάτρευτος που όλο μεγαλώνει και όλο σε βαραίνει και όπου κι αν πας, μαζί σου τον κουβαλάς.  
    Δεν έχω λόγια.Δεν μου πάνε οι παρηγοριές τύπου "θα περάσει","κάνε υπομονή","ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγιές της καρδιάς  σου".Το θέμα ήταν να μη συμβεί.Αφού συνέβει δεν έχω παρά να λυπάμαι μαζί σου όταν κλαις και να χαίρομαι στη χαρά σου.Καλοκαιράκι μου εγώ μαζί σου είμαι.Όπως κι αν νιώθεις είμαι εδώ  και στα πάνω και στα κάτω σου.Στις διακοπές μου θα σε πάρω μαζί μου στις ακρογιαλιές για ξυπόλυτους περιπάτους.Κι αν νιώθεις χάλια η θάλασσα θα σε ενθαρρύνει με το γαλαζοπράσινο βλέμμα της και θα αφήνεις τον ήλιο τον ηλιοκράτορα να στέλνει τις ηλιαχτίδες του να παίζουν μαζί μας παιχνίδια της παραλίας για να ξεχνιέσαι.Έστω για λίγο,για να γίνει πιο υποφερτή η καθημερινότητά σου.Έρωτας λοιπόν είναι η αιτία!Έτσι εξηγούνται όλα.Ας το πάρουμε κι εμείς απόφαση και ας δείξουμε κατανόηση.Αυτά έχουν
οι ανεκπλήρωτοι έρωτες.Πότε γέλια και πότε κλάματα...Τώρα εμένα γιατί με πιάσανε τα ζουμιά μου;Χα!Δεν είμαστε με τα καλά μας.Λες;Μπα!Είμαστε σοβαροί άνθρωποι εμείς.Καλοκαίριιιι!Περίμενε να πάμε μια βόλτα μαζί το απόγευμα....να κλάψουμε παρέα!


Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη “μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κι έτσι γλυκά πεθαίνω. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες Μαρία Πολυδούρη ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/kostas-kariotakis-maria-polidouri-o-anekplirotos-erotas-pou-tous-skotose-ke-tous-dio/
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη “μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κι έτσι γλυκά πεθαίνω. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες Μαρία Πολυδούρη ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/kostas-kariotakis-maria-polidouri-o-anekplirotos-erotas-pou-tous-skotose-ke-tous-dio/

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

      
  Απόψε το φεγγάρι μου κλαίει και  από του ουρανού την άκρη στάζει το δάκρυ του και πλημμυρίζει την καρδιά μου.Αχ! 
  Ξεθωριάζει το βλέμμα του ανάμεσα από τα σύννεφα-πότε θα σταματήσουν να μου θαμπώνουν τον καλοκαιρινό μου ουρανό-και η ψυχή μου σπαρταράει.Αχ!
  Με  λίγη καλή διάθεση το βλέπω από εδώ που είμαι και αναστενάζω.Αχ!Βαχ!
  Όμως ο νους  μου τρέχοντας πλήγωσε θεριό του έρωτα και μου τσαλαπάτησε τα όνειρα που δε ζω.Αυτό πόνεσε!
  Αυτή τη νύχτα ποιος θα μου πάρει τη λύπη να μου φέρει τη χαρά.Αχ!
   Ο φτερωτός θεός μου φωνάζει "ζήσε αυτό που τώρα σου συμβαίνει".Μα εγώ δεν αντέχω άλλο τόση σκέψη.Αδιέξοδο βλέπω  για απόψε.
                           Ας πούμε καλό βράδυ!
  


   

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

ΛΕΒΑΝΤΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΝΑ ΜΥΡΙΣΕΙ

     Η λεβάντα είναι ένας όμορφος αρρωματικός θάμνος με εκπληκτικά άνθη στους βλαστούς της.Όταν τη πρωτογνώρισα με τρέλανε το χρώμα των φύλλων της,η μυρωδιά της,το σχήμα της.Την πολλαπλασίασα με μοσχεύατα που έπιασαν αμέσως και έτσι γέμισα κάθε γωνιά του κήπου μου με αυτήν.

    Πολλές είναι οι χρήσεις της λεβάντας.Εγώ θα σας δείξω έναν διαφορετικό τρόπο για να τη φυλάξετε στα ντουλάπια σας και να απομακρύνεται το σκόρο από τα ρούχα σας.Θα χρειαστείτε κορδέλες για να τυλίξετε τα ματσάκια της λεβάντας.Χρησιμοποιώ δεκαοχτώ μακριά κλαδάκια και σχηματίζω εννιά ζευγαράκια που τα δένω σφιχτά με την κορδέλα.

    Τσακίζω τα κλαδάκια έτσι ώστε να αγκαλιάσουν τα άνθη της.Αρχίζω το πλέξιμο με την κορδέλα  που πάει μια πάνω μια κάτω από τα ζευγάρια των κοτσανιών.Ελπίζω να είναι κατανοητό από τις φωτογραφίες.Στην αρχή το πλέξιμο είναι σφιχτό ,μετά χαλαρώνει λίγο και στο τέλος ξανασφίγγω για να βγει ένα ωραίο σχήμα.

    Η διαδικασία είναι το ηρεμιστικό μου γιατί απασχολώ τα χέρια μου δημιουργικά.Μπορεί να παίζει ρόλο και το άρρωμά της που σκορπά στο χώρο.Είναι χρήσιμο γιατί γεμίζω με αυτά τα ματσάκια της ντουλάπες και τα συρτάρια μου και  μπορείτε  να το χαρίσετε  σε αγαπημένους φίλους,ή να συμπληρώσει το δώρο, αντί για κορδελίτσα ή φιόγκο.
Ποιος δε θα εκτιμήσει ένα τέτοιο δώρο φτιαγμένο από τα χεράκια σας;


Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΟΛΙΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

  Τα παραμυθάκια μου κυκλοφορούν και στο λαχανόκηπό μου.Πάρτε λοιπόν μια γεύση από τα κολοκυθολούλουδα της Τοσοδούλας.
Τη φασολιά του Τζακ.
Τη ντομάτα καμικάζι που ακόμα δεν κοκκίνησε...
Πάει χέρι χέρι με το αγγούρι ...μα θα τα κάνουνε σαλάτα!
Θα τους τακτοποιήσει η πιπεριά με τσαχπινιά και νοστιμιά.
Ορίστε και ο μαϊντανός που δε λείπει από τη μεσογειακή κουζίνα να χτυπάει παλαμάκια στων παραμυθιών τα σοκάκια.
Παραμύθι μύθι μύθι, το κουκί και το ρεβύθι...Αν δεν
 τ ΄ακούσω  κάθε βράδυ, δεν κοιμάμαι στο σκοτάδι.Μόνο έτσι αντέχω...μόνο έτσι συνεχίζω...

  Τα παραμύθια έχουν πάντα καλό τέλος.Γι ΄αυτό μου αρέσουν.Λίγη φαντασία είναι αρκετή για να ομορφύνει η παραγματικότητα.Πάω λοιπόν να ονειρευτώ ό,τι δεν τολμώ στον ξύπνιο μου.

                 Καλό βράδυ αγαπημένοι μου!!!  

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

   Όλοι γνωρίζουμε το παραμύθι της Χιονάτης και των εφτά νάνων.Στην περίπτωσή μας η Κάρμεν Ρουγγέρη που το διασκεύασε,επινόησε έναν έξυπνο τρόπο για να φέρει στο ύψος μας τους νάνους.Κατά τα άλλα όλα είναι όπως τα ξέρουμε.Υπάρχει η κακιά μητριά που με μαγικά ξόρκια προσπαθεί να ξεκάνει την όλο καλοσύνη Χιονάτη.Υπάρχει ένας μαγικός καθρέφτης που μιλάει και ένας πρίγκιπας που αγαπάει.




   Τα παιδιά της ΣΤ΄τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Δράμας μέσα από δράσεις θεατρικού παιχνιδιού τα απογεύματα στον ελεύθερό τους χρόνο,κλήθηκαν να υποδυθούν τους ρόλους από αυτό το παραμύθι.Εύκολο;Δύκολο;Δεν ξέρω.Πάντως ευχάριστο και λυτρωτικό.Αυτό που ξέρω είναι ότι στις τρεις παραστάσεις που  δώσανε στο τέλος ,σε φίλους και γονείς κατάφεραν να παρουσιάσουν  ένα προσεγμένο θέαμα,να το χαρούν οι ίδιοι,αλλά και όλο το κοινό που τους παρακολούθησε.

    Προσπαθώ να είμαι όσο  γίνεται πιο αντικειμενική για να μη λέτε:"Εντάξει! Τα παρουσιάζεις ωραία αφού εσύ είχες την επιμέλεια".Γίνανε όλα τέλεια;ΟΧΙ!Και λάθη έγιναν,και λόγια ξεχάστηκαν  ή παραποιήθηκαν,κινήσεις μπερδεύτηκαν και σκηνή ολόκληρη προσπέρασαν...ΑΛΛΑ... θα σας πω τι είδα με τα δικά μου μάτια από ψηλά που παρακολουθούσα και τους είχα όλους στο οπτικό μου πεδίο.Βέβαια επάνω άλλο ήταν  το έργο που παιζόταν. Μαζί με τον Κύριο Κοσμά τον ηχολήπτη άλλοτε τραβούσαμε τα μαλλιά μας,άλλοτε καθησυχάζαμε ο ένας τον άλλο "καλά τα πάμε",άλλοτε προσπαθούσαμε με τη νοηματική να τους ενθαρύνουμε ,άλλοτε μου ερχόταν να πηδήξω κατευθείαν πάνω στη σκηνή -αν μπορούσα να είμαι αόρατη,θα το έκανα-άλλοτε γελούσαμε από πανικό και στο τέλος χειροκρότημα.Ανακούφιση!

    Μια δυσκολία στο  θέατρο είναι τα φροντιστηριακά αντικείμενα που συμπληρώνουν το σκηνικό.Αυτά πρέπει να μπουν και να βγουν στη σωστή ώρα και κυρίως να βρίσκονται στη  θέση τους έτσι ώστε αυτός που θα τα χρησιμοποιήσει να μην τα ψάχνει.Τι έγινε λοιπόν όταν γεννήθηκε η Χιονάτη;Εμφανίστηκε στη σκηνή μια κούνια.Ε!Όταν μεγάλωσε και έγινε 16 χρονών ,εμφανίστηκε η Χιονάτη αλλά η κούνια ξεχάστηκε εκεί.Το αστείο ήταν ότι ο Βασιλιάς ο πατέρας της παρόλου που η κόρη του είχε μεγαλώσει, αυτός εξακολουθούσε με τρυφερότητα να κοιτάζει και να κουνάει  το μωρό στην κούνια.

   Άλλη ιστορική στιγμή ήταν όταν η κακιά βασίλισσα μαθαίνει για την ομορφιά της Χιονάτης, πρώτα την κάνει δούλα και μετά ζητάει από τον κυνηγό να τη σκοτώσει.Η γλυκιά μου Βασιλική πήδηξε όλη τη σκηνή και κατευθείαν φωνάζει τον Χρήστο τον κυνηγό μας.Συμβαίνουν αυτά θα μου πείτε.Έλα όμως που ο κυνηγός δεν ήταν έτοιμος.Βγαίνει επάνω στη σκηνή με απορία και όταν τελειώνει πρέπει να ξαναμπεί, αλλά αυτός αράζει στο παγκάκι προβληματισμένος.Τον βλέπω να προσπαθεί να βρει τι έχει κάνει λάθος,αρχίζω τα νοήματα από πάνω, αλλά ευτυχώς μετά από μια μικρή παύση επανέρχεται και όλα καλά.

   Αρκετές ήταν οι άτακτες ατάκες που κανένας δεν κατάλαβε φυσικά.Αυτές που θυμάμαι:"να σου αφαιρέσω τη ζωή μου ζήτησε  η Χιονάτη"αντί για "η Βασίλισσα".Ο συναχωμένος από τους νάνους πρέπει να πει "θα πάω εγώ να δω τι συμβαίνει στο σπίτι"και του απαντάει ο Σοφός "κάτσε στα αυγά σου.Μπορεί να φταρνιστείς και να σε βρούνε".Όμως ο συναχωμένος ξεχάστηκε και ο Χρήστος για να σώσει τη σκηνή λέει αυτός την ατάκα.Γυρίζει ο σοφός και του λέει πολύ σωστά: "Μπορεί να χασμουρηθείς και να σε βρούνε".Ήταν ο υπναράς !Τους φάνηκε αστείο δε λέω, άρχισαν τα χαχανητά και οι εφτά, ενώ έπρεπε να δείχνουν πανικό.

   Τι γίνεται όμως όταν η Χιονάτη και ο πρίγκιπας στην πραγματικότητα είναι δυο  δωδεκάχρονοι που δε συμπαθιούνται;Η Χιονάτη βρήκε τον τρόπο.Φανταζόταν ότι είναι ο πρίγκιπάς της.Ο Νικόλας όμως τον βλέπαμε να πασχίζει και αναστενάζαμε από το ζόρι του.Κοιτούσε αλλού κυρίως τα παπούτσια του.Τον έπιανε φαγούρα,δεν ήξερε τι να κάνει τα χέρια του,μια τα άπλωνε, μια τα μάζευε.Στο τέλος που έπρεπε να γονατίσει κοντά της να της πιάσει  τουλάχιστον τα χέρια και να τη βοηθήσει να σηκωθεί,αυτός κάθε φορά πήγαινε όλο και πιο πίσω.Το κατάλαβε κανείς;Δε νομίζω.



   Εγώ είδα  παιδιά να προσπαθούν με συνέπεια να συνεργάζονται για να φανεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.Είδα παιδιά να αφήνουν τις διαφορές τους στην άκρη για να λειτουργήσουν σαν ομάδα.Είδα παιδιά που πέρα από τα αστεία,τα πειράγματα και τις αντιδράσεις ,αγάπησαν όλο το εγχείρημα και έβαλαν τα δυνατά τους μόνο για να τους πω ότι μου άρεσε και ότι τα πήγαν πολύ καλά.Είδα φιλότιμο,καλοσύνη,ευγένεια,επιμέλεια,προσαρμοστικότητα και ας μην ξεχνάμε,είναι παιδιά.Μεγάλο σχολείο το θέατρο!Όμως εγώ πήρα πιο πολλά απ΄όσα έδωσα και εδώ τα λόγια περισσεύουν.  


Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

ΕΠΙΜΕΝΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ...

Το κρυφτούλι παίζεις μαζί μου;
  Και πώς θα σε βρω;Πώς θα σε χαρώ;
   Μήπως είμαι μεγάλη για τέτοια παιχνίδια;
     Τι άλλο μπορώ να κάνω παρά να σε σκέφτομαι ώσπου να κάνεις την πρώτη κίνηση;Τι  άλλο έχω να κάνω από το να είμαι εδώ και να σε περιμένω;
    Ένα σου άγγιγμα, θα είναι το μαγικό φίλτρο που θα με κάνει ξανά νέα.Ένα σου φιλί θα ανάψει τις πυγολαμπίδες της καρδιάς μου και από την έκρηξη θα γίνω ξανά μικρή.Ένα σου χαμόγελο θα φωτίσει τα όνειρά μου.Πότε θα μου απλώσεις τα χέρια να χαθώ στη φλογισμένη σου αγκαλιά.Ένα σου βλέμμα είναι αρκετό για να βουλιάξω στα απύθμενα πηγάδια του μυαλού μου.Όμως εσύ αργείς και εγώ είμαι εδώ και σε περιμένω.

    Οι παιδικές φωνές στις αυλές θα σωπάσουν για να ξεχυθούν στους δρόμους και στις παραλίες.Η λεβάντα κρατάει σε αναμονή τα μπουμπούκια της.Σε περιμένει!Δίπλα το γιασεμί έβαλε τα καλά της για το καλώς όρισμα και η μανόλια Θεέ μου!Τι άρωμα !Για σένα, μόνο για σένα το ετοιμάζει.
   Αργείς και άρχισα να φοβάμαι!Ανησυχώ!Μην ήπιες της λήθης το νερό και με ξέχασες;


"Αχ! Αγάπη μου στα χείλη στάξε να το πιω...
και αν σε ξεχάσω κι αν σε αρνηθώ.....
και πάλι εσένα θα αγαπώ...!!!"


                 


                       
Γιατί αργείς ;Σε περιμένω καλοκαίρι μου!!!

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ


   Όταν αυτό που ζω έχει γρήγορους ρυθμούς και πολλές απαιτήσεις...όταν αυτά που νιώθω είναι περίπλοκα και όταν αυτά που μου λέει η καρδιά μου βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με αυτά που λέει η λογική μου, η μοναδική   μου διέξοδος  και αχτίδα σωτηρίας μου είναι η φυγή από την πραγματικότητα.Τα ταξίδια του μυαλού  στον δικό μου παραμυθένιο κόσμο με βοηθάνε να κρατώ τις ισορροπίες μου.
   Σ΄αυτόν τον κόσμο μπορώ μερικές φορές να δώσω σάρκα και οστά  με πολύ απλά  πράγματα ,όπως με ένα πινέλο και λίγες μπογιές, ας πούμε.Έτσι στήνω το σκηνικό στο δικό μου έργο,με λίγη  φαντασία,με μισό φλυτζανάκι του τσαγιού  μαγική χρυσόσκονη,με ένα κουταλάκι του γλυκού θετική διάθεση,μερικές σταγόνες χαμόγελα και όσο σηκώνει χρόνο -προσέξτε όχι ελεύθερο, αλλά διαθέσιμο, έχει σημασία-.

  Απαραίτητα εργαλεία τα πινέλα όλων των ειδών και μεγεθών.Με αυτά σβήνεις αυτά που σου ασχημαίνουν τη ζωή,φρεσκάρεις τα ξεφτισμένα σου όνειρα,ανακατεύεις τα πρέπει με  τα μη και φτιάχνεις  ένα ωραίο θέλω.Απλώνεις τα συναισθήματά σου σε όποιον καμβά σου κάνει κέφι,χαράζεις τη δική σου πορεία προς όποια κατεύθυνση γουστάρεις,σχηματίζεις ό,τι δεν μπορείς να πεις με λέξεις και τέλος  με καβαλιέρο το πινέλο χορεύεις το χορό που αποζητάνε οι αισθήσεις σου και όχι το χορό που μπήκες και πρέπει να χορέψεις.
     Με  αυτήν τη συνταγή και με αυτά τα εργαλεία μπορώ να ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια.Δεν είναι υπέροχο!Και το καλύτερο;Θα μείνει όμως μεταξύ μας!Έχω κάποιες υπερδυνάμεις με τις οποίες μπορώ να σας αφήσω να πάρετε μια γεύση από ένα ταξίδι μου και να γίνει ταξίδι μας.Για να ξεκινήσει το μόνο που θα χρειαστούμε είναι μια γερή δόση από χειροκρότημα.
   Οι δικοί μου ψηλοί ήρωες είναι  μαθητές της έκτης με αυθορμητισμό,κέφι,ζωντάνια,εύθυμη διάθεση και ομαδικό πνεύμα.Οι δικοί μου ήρωες είναι και ψηλοί και δυνατοί γι΄αυτό διώχνουν όλους τους φόβους που απόκτησα μεγαλώνοντας.Μαίρη,Μαρκέλα,Αριάδνη,Ανέστη,
Βασιλική,Χρήστο,
Κική,Μαρία,Άννα,Όλγα,Παναγιώτη,Ιωάννα,Δέσποινα,
Νικόλα,Χρήστο,Ευθύμη,Ελένη,Θεοφανία είστε οι δικοί μου ήρωές και γι΄αυτό....... ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!