Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

ΚΗΠΟΣ

    Σήμερα επιτέλους πήρε μορφή ο κήπος (βοτανικών , αρωματικών και λαχανικών ) του σχολείου μας.Μήνες τώρα τον φαντάζομαι!!! Τον ονειρεύομαι!!! 

Καταστρώνω σχέδια , κατόψεις και σχεδιαγράμματα. Κάνω τους υπολογισμούς μου τι θα φυτευτεί , τι θα σπαρθεί και πότε και πώς.Χαρτιά , μετρήσεις και εξορμήσεις στο pinterest.Κάποια στιγμή μετά από τη συνάντηση πολλών εμποδίων, κυρίως οικονομικών, σκέφτηκα πώς πάλι με την όρεξη θα μείνω.

   Δεν θα απαριθμήσω  τις δυσκολίες.Μπορείτε να τις υποθέσετε  και οι μη έχοντες φαντασία.Σήμερα οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πέντε μπαμπάδες που (μπορεί να μην ήξεραν τι τους περιμένει, αλλά μείνανε μέχρι το τέλος)βοήθησαν να μεταφερθούν 11 κυβικά χώμα από έξω, μέσα στον κήπο του σχολείου.Μέσα σε πέντε ώρες  πέντε άντρες, τρεις γυναίκες, τέσσερα καρότσια και πέντε φτυάρια γέμισε με μίξη μιλιού και τύρφης το σκάμα , στήθηκαν τα παρτέρια που είχε από μέρες πριν μελετήσει και ετοιμάσει ο Νεκτάριος και γέμισαν τα παρτέρια με αυτό το μίγμα.Είμαστε λοιπόν έτοιμοι να ξεκινήσουμε τις εργασίες μας στον κήπο.

  Να τι συμβαίνει όταν μπορείς να μοιραστείς το όνειρό σου με άλλους.Το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά! Για άλλη μια φορά η όρεξη , το μεράκι και το φιλότιμο κράτησαν ψηλά το ηθικό μας και το αποτέλεσμα μας αποδεικνύει ακόμα και ως μειοψηφία πως θαύματα μπορούν να συμβούν! Στην Ελλάδα του σήμερα ,της κρίσης και της φράσης "λεφτά δεν υπάρχουν" έξι γονείς στο σύνολο των 38 μαθητών ενός σχολείου,απλώνουν ένα χέρι βοήθειας και κάνουν τη διαφορά!
 Σας ευχαριστώ Θανάση,Νεκτάριε, Κωνσταντίνε, Σάββα και Βάγιε!Ευχαριστώ Σταυρούλα και Ευδοκία και Αιμιλία.Πού να δείτε τα σχέδια και από το κοτέτσι !!!
Πλάκα κάνω ...

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ

  Τα γενέθλια του Μιλτιάδη γιορτάσαμε το Σάββατο και χωρίς την Παναγιώτα μας για πρώτη φορά.Σαν καλή μανούλα κι εγώ χώθηκα από το πρωί στην κουζίνα μου και μέσα από τσελεμεντέδες, κορνέ και σπάτουλες, παντεσπάνια και κρέμες ζαχαροπλαστικής με έπιασε το καλλιτεχνικό μου και  έβαλα όλη μου την τέχνη για μια τούρτα με 12 κεράκια.
  Πυροτέχνημα έγινε η τούρτα γιατί δεν πρόσεξα πως τα κεριά που πήρα ήταν από αυτά που δε σβήνουν.Μα τι ανοησία! Αναγκάστηκα να γίνω και πυροσβέστης.Καθώς δε σβήνανε και βούλιαζαν στην κρέμα πήρα τη τσιμπίδα για να τα πιάσω και τα βουτούσα στο νερό.
   Ευτυχώς είχα προλάβει να τραβήξω μια φωτογραφία πριν την εκτοξεύσουμε...Από τις ομορφότερες!!!

   Βέβαια δεν ξέρω τι συνέβη και τα πουράκια και τα μπισκότα εξαφανίστηκαν πρώτα πρώτα...Να μην τους άρεσε η γεύση;Ε! Μα! Μην τα θέλουν και όλα τέλεια.Πάντως όταν τους ρώτησα δεν είπαν τίποτε!Το αποκλείω να φοβήθηκαν να πουν τη γνώμη τους γιατί δεν κρατούσα πλάστη...Ίσως λίγο από τον τρόπο που το ρώτησα... "Δεν πιστεύω να μη σας άρεσε;"Αλλά και πάλι τι ήθελα η μανούλα; Μια αγκαλίτσα και φιλάκια και χαμογελάκια...
  Χρόνια σου πολλά παλικάρι μου! Να είσαι γερός και ευτυχισμένος! Και να θυμάσαι πως μέσα στις ατέλειες είναι κρυμμένες οι πιο όμορφες αλήθειες!
 

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

ΑΧ! ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ !

Αχ ! Καρδιά μου! Βαστάς;
Το μεγάλο να νιώσεις μικρό;
Το δυνατό να ακούσεις σιγανό;
Τη θωριά να τη δεις με μια φευγαλέα ματιά;
Αχ! Καρδιά μου ! Χωράς;
Σε περιθώρια , με όρια, με συμβάσεις και περιφράξεις;
 Αχ! Καρδιά μου! Διψάς;
Με σταλαγματιές χαράς μπορείς να ξεδιψάσεις;
Και αν λαχταράς...
 να ζήσεις αυτό για το οποίο είσαι πλασμένη;
Να αγαπάς;

Αγάπα !Αγάπα !Αγάπα!
Όπως μονάχα εσύ ξέρεις!
Όπως εγώ έχω μάθει
θα σου πλέκω τα δάχτυλα
στις παλάμες μου να κουρνιάσεις.
Θα πλησιάζω το μάγουλο στις ρωγμές
να γλυκάνω τον πόνο.
Και τις πηγές ...Αχ! Καρδιά μου! 
Πώς θα γιάνω;
Ο χρόνος που λεν δεν φτάνει.
Όσα κόλπα γνωρίζω
δεν πιάνουν καλά να σε κάνουν.
 Αχ!Καρδιά μου! Βάστα!
Μη με προδώσεις!
Σε χρειάζομαι για στιγμές 
μικρές και μεγάλες.
Αν θυμώσει, αν σιωπήσει,
αν στερέψουν τα όνειρά μου,
αν αέρας θα φυσήξει
ποιος το χέρι μου θα κρατήσει,
αν καρδιά μου χαθείς 
μέσα στη θλίψη;


  Αν συνεχίσω έτσι με βλέπω σε βραδιά ποίησης να κάνει την απαγγελία η Παξινού σε στυλ "και το μυαλό σου είναι θολό και το δικό της πιο λειψό...και σας θολώσαν τα λεφτά γεια σου ποιητή μου φαφλατά!"Ακόμα βλέπω την Ιωάννα να κάνει την ανάλυση "τι θέλει να πει ο ποιητής... " Την Ειρήνη και τη  Γωγώ δεν τις  βλέπω γιατί θα έχουν  πέσει στα πατώματα.
  Αχ! Φίλες μου καλές! Πωπωπωπω! Μου χει θολώσει το μυαλό! Δέσποινα κράτα μας γερά πριν αρχίζω να βγάζω φτερά και πωπωπω και κικιρίκου χαθεί η σοβαρότης που μας διακρίνει και χάσω και την καρδιά και το νιονιό...
  Φιλαράκια μου αγαπημένα σας στέλνω την καληνύχτα μου ένα λεπτό πριν τις 12 σαν την Σταχτομπούτα θα τρέξω να χωθώ κάτω από τα παπλώματα και θα συνεχίσω να γελώ πνιχτά με του Φανφάρα τα καμώματα.
  Ρούχο παραφορεμένο η Θλίψη.Αφήστε τα! Δεν μας πάει!!!
  Καληνύχτα και καλημέρα να έχουμε!