ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ

  Και αν απ΄ των ματιών σου τις σχισμές στάζει θλίψη , και απ΄των χειλιών σου τις άκρες γκρεμίζεται ο λυγμός , υπάρχει μια σπίθα που σπαρταράει στο κέντρο του κορμιού σου που με φωνή ξέπνοη φωνάζει ζήσε ,ζήσε….. Μην την αγνοείς! Κάνε τα χέρια σου χουφτίτσα δώσε πνοή από την πνοή σου να δυναμώσει , να δυναμώσεις !Να σταθείς ολόισια, κάθετα κάτω από το βλέμμα του θεού μαζί και η θλίψη και ο λυγμός, όλα μαζί σαν ένα πια, και δες τη στιγμή που πας δειλά να κάνεις ένα βήμα .Δεν είσαι μόνη ! 

Είμαστε κι εμείς εδώ! Πάντα ήμασταν! Άλλος εδώ, άλλος εκεί, άλλος πιο πέρα , λίγο μακριά , λίγο σκυφτά, λίγο φανερά! Ο καθείς με το αγκομαχητό του. Να νομίζεις πως είσαι μόνος, πως σαν και σένα άλλος κανείς, τόσα και τόσα φορτωμένα. Να μετράς τα λάθη και να σου βγάζουν κάθε φορά διαφορετικό αποτέλεσμα. Σαν πράξη αδύνατη . Να τα βάζεις με την τύχη σου, το ριζικό σου, το κατακάθι απ΄το φλιτζάνι. Δεν είσαι μόνη!

Μάθε πως είναι πολλές οι φορές που κι εγώ αναρωτήθηκα πού με βγάζει; Πού με βάζει; Σωστό ή λάθος ;Μπροστά ; Κατάματα; Με προσποίηση ; Ποια είμαι ; Τι ζητάω; Τι με κάνει να χαμογελάω; Αν κλάψω μη με δουν, αν νιώσω να μη δείξω , αν πονέσω να φανεί πως αντέχω! Δεν είμαι μόνη!

Να καταλάβεις πως όλα αυτά μαζί είσαι εσύ! Μία, μοναδική, ξεχωριστή! Σαν και σένα καμιά άλλη. Ανεκτίμητη , ποθητή , αναντικατάστατη , ποτέ δεδομένη! Και ας σου πήρε μια ολόκληρη ζωή να καταλάβεις. Δεν τα παρατάς , δεν μετανιώνεις , δε δειλιάζεις !

Σε αγαπάμε!

 

Το ταξίδι μας ξεκίνησε ένα πρωινό Τρίτης ! 

Χαλαρά αλλά όχι ανάλαφρα. Προορισμός η Κατερίνη ένας από τους σταθμούς στις ταπεινές ζωές μας. Δυο ώρες αβίαστα, συν μια ώρα μποτιλιάρισμα, ακριβώς λίγο πιο έξω από την είσοδο για την πρωτεύουσα της Πιερίας. Τρεις ώρες ήταν αρκετές για κουβεντολόι. «Μα τι λέγατε;» μπορεί η απορία να σας τρώει… αλλά πραγματικά δε θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο. Νομίζω πως σε όλη τη διαδρομή σκορπούσαμε τα βασανάκια μας στο δρόμο. Τα λέγαμε και τα αφήναμε να πέσουν σαν ψιχουλάκια, να χαράξουμε το δρόμο μας. Σαν τον Χάνσελ με τη Γκρέτελ. Ευτυχώς για εμάς τα βασανάκια μας τα τσιμπολόγησαν τα σπουργίτια! 

Ξεκούραστο ταξίδι με το καινούριο opel corsa. Μουσική στη διαπασών και κλιματισμό φτάσαμε στην Κουντουριώτη και χτυπήσαμε κουδούνι. Με ένα περίεργο συναίσθημα ανυπότακτης προσμονής ανάμεικτο με το κοφτερό τσαλάκωμα της απώλειας του πένθους. 

Είναι από αυτές τις συναντήσεις που προγραμματίζεις από πριν και σκέφτεσαι τι θα πεις ή τι θα κάνεις, και σε τρώει αν το πεις ή αν το κάνεις σωστά. Είναι σαν να σηκώνεσαι να κάνεις κάτι και ξέρεις ότι όλοι σε κοιτάνε και λες τώρα θα πέσω , θα μπερδέψω τα λόγια μου.Όλα αυτά μέχρι που ανοιχτή η πόρτα περίμενε και άνοιξε η αγκαλιά σαν παλιός γνώριμος σταθμός και όλα χάθηκαν και έγινες πάλι ο εαυτός σου !

Παράξενο;

Αληθινό! 

Και τόσο μα τόσο καλό, ανακουφιστικό, κατευναστικό, ελπιδοφόρο! Ακριβώς όπως τον παλιό καλό καιρό!

Χάρηκες ! Χαρήκαμε που χάρηκες ! Που δεν είμαστε μόνες !!!!