Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ...

  Επόμενος σταθμός ... στη  Θεσσαλονίκη.Ξεκινήσαμε με όρεξη και πολλά κέφια. Επιλεγμένη μουσική στο αυτοκίνητο και χαμόγελα ,κόντρα στο άγχος και στις αρνητικές σκέψεις. Έδωσα το λόγο μου στη Σταυρούλα και έπρεπε να τον κρατήσω.Μετά το φινάλε του Ηρακλή,  το Σάββατο το πρωί αφήσαμε πίσω μας τη Δράμα και πήραμε την εθνική σαν "φοιτήτριες" για μια μόνο μέρα.
   Την πόλη της Θεσσαλονίκης δεν τη γνωρίζω καλά. Χμμμμ... Ξέρω καλά το δρόμο για το Ιπποκράτειο και το Θεαγένειο, το δρόμο για τον Κυανό Σταυρό, για το Διαβαλκανικό και την Αναγέννηση. Ε! Καιρός να περπατήσω και πιο κεντρικούς της δρόμους.Χάρηκα  τη βόλτα μεταξύ αγνώστων από το Λευκό πύργο και κατά μήκος της παραλίας .Περιηγήθηκα στα εμπορικά καταστήματα και απόλαυσα καφεδάκι απέναντι από το Θερμαϊκό κόλπο.

   Και πάνω που πήγα να εκφράσω δυνατά τη σκέψη μου στην κόρη μου την Παναγιώτα από το τηλέφωνο να σου και ξεπροβάλλει μπροστά μου σε πολύ κεντρικό σημείο και  μέρα μεσημέρι ένα από αυτά τα "χαμένα " παιδιά  και μου ζητάει νερό. Με απόλυτη ψυχραιμία βγάζω του δίνω το μπουκαλάκι που είχα και κάνω μεταστροφη για να απομακρυνθώ με σταθερό βηματισμό -απορώ με τον εαυτό μου- γιατί μου αποκάλυψε με ένα χαμόγελο τα δόντια που του έλειπαν από την οδοντοστοιχία του και λέγοντας "τώρα θα βγάλω το όπλο μου". 
   Η πραγματικότητα είχε ως εξής:" Η καρδιά μου κόντευε να πεταχτεί έξω από το στήθος  αφού ανέβασε χτύπους στο λεπτό, το αίμα μου σταμάτησε να κυκλοφορεί γιατί άσπρισα αλλά δε μου έκανα τη χάρη να σωριαστώ και η εικόνα των παιδιών μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου." Το περιστατικό σταμάτησε εκεί, αλλά ήταν αρκετό για να αναθεωρήσω αμέσως την απόψή μου για τη ζωή στις μεγάλες πόλεις.
   Μια χαρά περνάμε στην επαρχία! Υπέροχα ! Φανταστικά!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου