Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΙ ΕΓΩ...

   Έπεσα να κοιμηθώ στο δωμάτιο του γιου μου για περισσότερη δροσιά.Κατά τα ξημερώματα ακούω ένα γρούτσου γρουτς.Κάθομαι να συνειδητοποιήσω την προέλευση του ήχου.Πετάγομαι βγαίνω έξω και κλείνω την πόρτα.ΠΟΝΤΙΚΙ!!!! Μπρρρρρρ! Κοιμήθηκα με ποντίκι στο ίδιο δωμάτιο; Βολίδα στο μπάνιο για απολύμανση! Και τώρα τι κάνουμε Μαρία;


 Επιστράτευσα όλες τις γνωστές μεθόδους. Καπάντζα με δόλωμα κασεράκι. Δολώματα δηλητήρια που μουμιοποιούν το θύμα.Σιτάρι για εξολόθρευση....κόλλα με δόλωμα.Το ποντίκι όχι μόνο μας βγήκε ανθεκτικό αλλά και πολύ πολύ έξυπνο! 

Πιάστε το μου λέει μια φίλη! Με τι;Με τα χέρια; Σκέφτομαι  και ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα....μπλιάχ! Αυτή η Λίτσα θα μας τρελάνει πια! Είναι λέει ένας στο χωριό τους που πιάνει τα φίδια και τα ποντίκια με τα χέρια! Όλα πια τα έχουν στην Προσοτσάνη; 
   Να εξαφανίζονται τα δολώματα και αυτό ανενόχλητο να κάνει πάρτι μέσα σε δωμάτιο τρία επί τρία.


Αρχισα λοιπόν να βγάζω ένα ένα όσα πράγματα μπορούσα από μέσα για να τα απολυμάνω και ταυτόχρονα να ανοίγω το οπτικό μου πεδίο.Και όλο το σπίτι μετατράπηκε σε πεδίο μάχης και εκείνο φρρρρρτ να πηγαίνει πέρα δώθε.Μέσα σε όλη αυτή την ανακατωσούρα είχα και την Ευρώπη με την οικολογική συνείδηση και την ευαισθησία υπέρ όλων των ζωντανών πλασμάτων αυτού του πλανήτη να μου κρατάει μούτρα γιατί χρησιμοποιώ απάνθρωπες μεθόδους και γιατί δε βάζω λίγο νεράκι να ξεδιψάσει το καημένο τόσες μέρες κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους!

 Από ποιον να ζητήσω βοήθεια η καψερή φύσαγα ξεφύσαγα μέσα έξω; Να βγάλω ανακοίνωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; ΤΡΩΚΤΙΚΟ ΜΕΤΡΊΩΝ ΔΙΑΣΤΕΣΕΩΝ ΕΘΕΑΘΗ ΣΕ ΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ.ΠΑΡΑΚΛΕΙΤΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΜΕ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ.

 Μιλάω με την κουμπάρα μου στο τηλέφωνο και μου λέει:"Πρόσεχε Μαρία, αν είναι θηλυκό αυτά κάθε βδομάδα γεννοβολούν"Παθαίνω ένα σοκ.Τι να κάνω ; Άμα είναι να έχουμε και γεννητούρια ζήτω που καήκαμε.Τόσο δηλητήριο έφαγε το σκασμένο έπρεπε μέχρι τώρα να είχε τινάξει τα πέταλα χίλιες φορές. Να πάρω τη σκούπα; Να πάρω σιδερένιο φαράσι; Να πάρω τα βουνά καλύτερα;

 Και εκεί που η απελπισία με έχει ρίξει σε άπατο πηγάδι έρχεται η Ειρήνη μου για καφέ.Το και το της λέω μπούμε σε παρακαλώ μαζί να το κοπανίσουμε γιατί μόνη μου φοβάμαι. 'Κι εγώ τα φοβάμαι΄"Μου λέει αλλά μπούμε".Μπαίνουμε αρχίζουμε να τραβάμε κρεβάτι, γραφείο, καρέκλα ...εκεί στο ντουλάπι φρρρρρρρρτ να σου περνάει από τη μια άκρη στην άλλη.Ακμαιότατο σας λέω.

 Ξανά φρρρρτττττ δίπλα από τα πόδια μας Είμαστε εγώ  δυο μέτρα άνθρωπος με τη σκούπα και η Ειρήνη μικροκαμωμένη ,της έχω δώσει να κρατάει στα χέρια ένα ταψάκι.Με το φρρρρρρρτ πετάω τη σκούπα και ανεβαίνω στην καρέκλα .Αν είχε και πιο ψηλα θα σκαρφάλωνα. Ντρέπομαι που σας το μαρτυρώ αλλά δεν περίμενα τέτοια αντίδραση από τον εαυτό μου. Η καρδιά μου στη κούλουρη και αφού αυτό κρύφτηκε στην άλλη γωνία του δωματίου είπα να βγάλω έξω την καρέκλα για να έχουμε άπλα.

Βγαίνω με προσοχή και κλείνω την πόρτα μη μας φύγει και άντε να το βρεις.Πάω να πιάσω το πόμολο της πόρτας και ακούω γκαπ γκαπ γκαπ.Μένω άγαλαμα έξω από το δωμάτιο.'"Τέλος Μαρία"Φωνάζει από μέσα η Ειρήνη.Και ξανά γκαπ "να για να μάθεις".Μπαίνω και τι να δω;


 Η Ειρήνη ο ήρωάς μου πάνω από το ποντίκι τέζα να θριαμβολογεί με το ταψί ανά χείρας. "Αυτό ήταν το κατάφερα" "Ανδριάντα θα σου κάνω "της είπα ....αν και σκέφτηκα πως τελικά δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο! Βιάστηκε ...θα μπορούσα κι εγώ άνετα...Ήταν που έπρεπε να βγάλω την καρέκλα έξω...

2 σχόλια: