ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Για ένα παραμύθι όλο μυστήριο, βρέθηκα στα πρώτα βήματα της άνοιξης, στην υπέροχη τοποθεσία του Καπνολογικού Ινστιτούτου Δράμας.

Ανάμεσα στις φυλλωσιές και στα άγρια παρακλάδια κωνοφόρων δέντρων και θάμνων, σκάλωσε μια ηλιαχτίδα, τρύπωσε απ΄τα ξεχαρβαλωμένα παραθύρια και ακούμπησε στο διαβρωμένο ξύλινο πάτωμα της αποθήκης.

Μια στάλα ηλιαχτίδα ήταν αρκετή για να φεγγίσει με την αντανάκλασή της πάνω στα δοκάρια, στις καμένες λάμπες φθορισμού και στα σπασμένα τζάμια και να δώσει με αναλαμπή μια ιδέα!!!!!!

Μαύρες γραμμές καρικατούρας σε πάνλευκο φόντο!!!

Κάτι παλιές ζωγραφιές που δηλώνανε πολιτεία από τσιμέντο και στέγες γεμάτες με καλώδια ικέτευσαν τοποθετημένα στη σειρά να μη χαλάσουν να μη σβηστούν με διορθωτικό .

Καθώς μου έγειραν απαλά την πλάτη σε μια προσπάθεια να με πείσουν να μην τα χαλάσω σε καιρούς δύσκολους και χαλεπούς πήρα την απόφαση να κάνω το πίσω τους μπροστά και να εφαρμόσω όλη την καλή τεχνική μου από την ανάποδη!

Και όταν άρχισαν να παίρνουν μορφή ,να ζωντανεύουν στα μάτια μας η αρχή, η μέση και η συνέχεια του παραμυθένιου Λονδίνου εκεί γύρω στα 1890 ακούστηκε ένα κλακ και κατάλαβα πώς κούμπωσε  το παραμύθι ...το κουκί και το ρεβίθι.

Αρχές του Μαρτίου μια χήνα πρωτευουσιάνα με ωραίο πορτοκαλί ράμφος και καθαρές πατούσες ξεκίνησε να τρέχει. 

Στο καθαρό το κάτασπρο προβλήθηκαν και επιβλήθηκαν χρώματα και αρώματα, σχήματα και μουσικές, βήματα και κινήσεις χορευτικές...και το παραμύθι απόκτησε μια ζωντάνια λίγο απόκοσμη, μια μυρωδιά μεθυστική...

Και τελικά συμβαίνει να είναι  το ταξίδι πιο όμορφο από ότι ο προορισμός.Μα σε τούτο το παραμύθι όπως και στα περισσότερα, συμβαίνουν και άλλα εκτός από αυτά που γράφει ο παραμυθάς, εκτός από αυτά που ζωγραφίζει ο εικονογράφος, εκτός από αυτά που παραδίδει ο εκδότης.

ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Από μια ιδιοτροπία της σκηνογράφου μαζί με μια απαίτηση της σκηνοθεσίας , μια καμπύλη ανάγκασε τα πολυποίκιλα ταλέντα να γονατίσουν, να προσκυνήσουν , να μπουσουλίσουν...Κατά τη διάρκεια του παραμυθιού είμαστε ακόμα παιδιά!

Άμα ορίζεσαι υπεύθυνος υποβολείου και τελικά μόνο το κείμενο δε χωράει στο αναλόγιο όλοι οι ηθοποιοί μπορούν να βγαίνουν ήσυχοι έτσι και ξεχάσουν ή γλωσσέψουν την μπέρντα τους.

 Έκλεισε και αυτό το παραμύθι τόσο γλυκά όσο ξεκίνησε...Και με ένα ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα... προσπαθούμε να ισιώσουμε τις στραβωμένες μέρες, να καμπυλώσουμε τα αγκαθωτά αισθήματα που πάνε να φωλιάσουν μέσα μας, μια μικρή αντίσταση στα πρέπει που πάνε να μας τετραγωνίσουν,σε κουτάκια να μας τοποθετήσουν.Μια απόπειρα είναι το παραμύθι μου  να δραπετεύσω  από τα δεσμά μου.

Καλή σας μέρα φίλοι μου!