ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΒΡΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

   Το Καλοκαίρι μας ήρθε. Έκανε  έναν  ψυχρό  χαιρετισμό κάθησε στο στολισμένο σαλόνι και αμέσως έβαλε τα κλάματα.Κοιταζόμαστε μεταξύ μας με απορία.Ξαφνικά σταματάει.Σκουπίζει τα μάτια του με ένα μαντίλι από χαμομήλια,σκάει ένα ζεστό γνώριμο  χαμόγελο και η πρώτη αμηχανία σπάει.Πάμε να καθήσουμε πιο χαλαρά δίπλα του, να πούμε τα νέα μας και προγραμματίσουμε τις επόμενες κινήσεις μας και το ξαναπιάνουν τα ζουμιά του.Τρέχουμε να του φέρουμε μια δροσερή λεμονάδα μπας και το συνεφέρουμε,αλλά τα δάκρυα ποτάμια.Τι να του συμβαίνει σκεφτόμαστε.Όμως τολμάς να  ρωτήσεις;Άσε καλύτερα, όταν  νιώσει έτοιμο θα μας πει από μόνο του.Ας μην γινόμαστε αδιάκριτοι.Πάει για ύπνο σέρνοντας πίσω του μουσκεμένα στάχυα και μαδημένους κρίνους.

   Να το αφήσουμε για λίγο μόνο του.Όλοι θέλουμε κάποτε τη μοναξιά μας.Αύριο θα είναι καλύτερα.Με αυτή την ελπιδοφόρα σκέψη πάμε και εμείς για ύπνο.Οι μέρες όμως περνάνε και οι διαθέσεις του δε λένε να στρώσουν.Μια έτσι, μια γιουβέτσι χωρίς μιλιά,χωρίς λαλιά,άρχισαν τα δικά μου νεύρα να τεντώνονται.Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;Θα κάνω ασκήσεις θάρρους και θα  ρωτήσω.
-Τι συμβαίνει Καλοκαιράκι;Μήπως αν μιλήσεις νιώσεις καλύτερα;
-................
Το βρήκα!Μια αγκαλιά έχει θεραπευτικές ιδιότητες,και αμέσως ανοίγω τα χέρια μου έτσι όπως  μια μαμά ξέρει.Έτσι μεταξύ γέλιου  και δακρύων μου το ξεφούρνισε.Είμαι λέει ερωτευμένο με το Χειμώνα.
     Μερικών λεπτών σιγή.Να επεξεργαστεί ο σκληρός μου τη νέα πληροφορία,βαθιά ανάσα."Μα αν είναι δυνατόν το χειμώνα βρήκες;Χάθηκαν οι άλλες εποχές;Η Άνοιξη ,το Φθινόπωρο που είναι και κοντά και είναι και ελεύθερα.Με το χειμώνα;Απορώ και τι του βρήκες.Αυτός είναι δεσμευμένος με την κυρά του χιονιού.Άσε που έχει και μεγάλη μύτη και μονίμως συναχωμένη.Μόνο τα σκέφτηκα, γιατί δεν ήξερα τι να πω.Κι ενώ  τα μάτια του με έχουν  διαπεράσει και με έχουν καρφώσει στον τοίχο,ανοίγω το στόμα αλλά δε βγαίνει λόγος ...μόνο αναστεναγμός.

   Τι να πω;Βαθιά πληγή που φέρνει πόνο.Μεγάλο πόνο.Πληγή που δε γιάνει ούτε καν με το θαυματουργό σπαθόλαδο κλείνει εύκολα.Τι να πω;Δε λέω τίποτα μόνο σωρίαζομαι στον καναπέ και φέρνω στο νου. Ανεκπλήρωτος έρωτας,επώδυνος με πολύ απογοήτευση,η ασίγαστη φωτιά που σου καίει το σώμα,η δύναμη που μπορεί να σε εκτοξεύσει στο άπειρο με την ίδια ευκολία  που σε κατεβάζει στα τάρταρα.Η απελπισία ,η ταπείνωση,η απογοήτευση,ένας καημός αγιάτρευτος που όλο μεγαλώνει και όλο σε βαραίνει και όπου κι αν πας, μαζί σου τον κουβαλάς.  
    Δεν έχω λόγια.Δεν μου πάνε οι παρηγοριές τύπου "θα περάσει","κάνε υπομονή","ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγιές της καρδιάς  σου".Το θέμα ήταν να μη συμβεί.Αφού συνέβει δεν έχω παρά να λυπάμαι μαζί σου όταν κλαις και να χαίρομαι στη χαρά σου.Καλοκαιράκι μου εγώ μαζί σου είμαι.Όπως κι αν νιώθεις είμαι εδώ  και στα πάνω και στα κάτω σου.Στις διακοπές μου θα σε πάρω μαζί μου στις ακρογιαλιές για ξυπόλυτους περιπάτους.Κι αν νιώθεις χάλια η θάλασσα θα σε ενθαρρύνει με το γαλαζοπράσινο βλέμμα της και θα αφήνεις τον ήλιο τον ηλιοκράτορα να στέλνει τις ηλιαχτίδες του να παίζουν μαζί μας παιχνίδια της παραλίας για να ξεχνιέσαι.Έστω για λίγο,για να γίνει πιο υποφερτή η καθημερινότητά σου.Έρωτας λοιπόν είναι η αιτία!Έτσι εξηγούνται όλα.Ας το πάρουμε κι εμείς απόφαση και ας δείξουμε κατανόηση.Αυτά έχουν

οι ανεκπλήρωτοι έρωτες.Πότε γέλια και πότε κλάματα...Τώρα εμένα γιατί με πιάσανε τα ζουμιά μου;Χα!Δεν είμαστε με τα καλά μας.Λες;Μπα!Είμαστε σοβαροί άνθρωποι εμείς.Καλοκαίριιιι!Περίμενε να πάμε μια βόλτα μαζί το απόγευμα....να κλάψουμε παρέα!

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη “μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κι έτσι γλυκά πεθαίνω. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες Μαρία Πολυδούρη ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/kostas-kariotakis-maria-polidouri-o-anekplirotos-erotas-pou-tous-skotose-ke-tous-dio/

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη “μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κι έτσι γλυκά πεθαίνω. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες Μαρία Πολυδούρη ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/kostas-kariotakis-maria-polidouri-o-anekplirotos-erotas-pou-tous-skotose-ke-tous-dio/