ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Κι αν έχει έρθει η  άνοιξη
και όλα γύρω μου αλλάζουν,
κι αν όλοι γύρω μου φωνάζουνε
-κάτι μου λένε-
μα δεν ταράζομαι,
δεν τους ακούω, δεν ακολουθώ
να μη νιώθω ό,τι φοβάμαι,
να μην αγγίζω αυτό που με πονάει.
Κι όλο πιο μέσα ή πιο πέρα προχωρώ.
Ούτε ένα άγγιγμα.
 Θέλω να φύγω, μα δεν τολμώ!
Μηχανικά οδηγάω, μηχανικά περπατάω,
όλα προγραμματισμένα
και ο χρόνος προχωρεί.
Τίποτα δε μ΄αγγίζει,
όλα τα προσπερνώ
και ο δικός μου κόσμος
όλο και πιο συχνά γίνεται ο πραγματικός μου
και το εδώ, απόμακρο, ξένο, απόκοσμο!
Γεμίζω το κενό μου με υποκατάστατα,
σκορπάω το χρόνο μου εδώ κι εκεί...
μα το σύννεφο
 όπου κι αν πάω με ακολουθεί...