Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ

   Κάποτε δεν λογάριαζα μήτε χιλιόμετρα μήτε αποστάσεις. Δε με ένοιαζε ούτε η κούραση , ούτε η ταλαιπωρία. Φόρτωνα τα τρία μου παιδιά και τα απολύτως απαραίτητα που ήταν οπωσδήποτε μια βαλίτσα, ένα παρκοκρέβατο , καρότσι και δυο σάκους και έβγαινα στο δρόμο να συναντήσω παλιά αγαπημένα φιλαράκια. Μέχρι και εκπλήξεις εμφανίσεις έκανα τρομάρα μου!...Κάποτε...σαν παραμύθι...Σήμερα τα δεδομένα της ζωής μου έχουν αλλάξει.Τα απολύτως απαραίτητα μπορούν να γεμίσουν μια μικρή χειραποσκευή!...Και πολλά άλλα!

   Χθες ας πούμε ότι προέκυψε ένα ταξίδι στην Πάτρα.Το βάζουμε στο τραπέζι...το κοιτάμε από δω, το μελετάμε από πάνω ,όρθιοι, από μακριά...Ξανακαθόμαστε, ξύνουμε το κεφάλι,οι σκέψεις μας ακούγονται σαν χμμμμμ...αχα...μμμμμμμμ....το χώνουμε στο ντουλάπι...το ξεχνάμε.

   Σήμερα ας πούμε ότι έρχεται η Λίτσα ανοίγει το ντουλάπι βγάζει το ταξίδι, το στρώνει στο τραπέζι και καταστρώνει το σχέδιο."Κορίτσια έτσι , από εδώ, τόσο".Μια χαρά και δυο τρομάρες μας έπεισε και μια και δυο οι τρεις χάριτες βγήκαμε στο δρόμο, να κάνουμε ταξίδι, να αλλάξουμε παραστάσεις, να απολαύσουμε διαδρομή, να γνωρίσουμε κόσμο, να αποκτήσουμε εμπειρίες.

   Λίτσα, Μαρία, Σταυρούλα ή Λουμουσού(Λ.Μ.Σ.)Η Λου ξεπέταξε δρομολόγιο  Δράμα -Πάτρα με μιάμιση μόνο στάσεις.Συναντήσαμε σχεδόν όλα τα καιρικά φαινόμενα και οι Μουσού δε βγάλαμε τσιμουδιά.Μας έταξε λαγούς με πετραχήλια για το γυρισμό(όχι Μέτσοβο,να στα Ιωάννινα,ωραίο το γεφύρι της Άρτας, αν πεις για το Μεσολόγγι)  και μείναμε με την όρεξη.Μέχρι να φτάσουμε Αμφιλοχία όλα καλά...μετά ως άνθρωποι με φυσικές ανάγκες τολμήσαμε να σηκώσουμε χεράκι για να ζητήσουμε στάση αλλά ήταν που φτάναμε και άντε άντε περάσαμε και εθαυμάσαμε τη γέφυρα στο Αντίρριο και με τα πολλά φτάσαμε στον προορισμό μας πριν νυχτώσει.

  Ξέρεις Λίτσα  ότι αστειεύομαι! Το έχω αυτό το κουσούρι! Το ταξίδι ήταν υπέροχο. Σαν οδηγός ήσουν άψογη και όλα όσα προγραμματίστηκαν έγιναν.Αποκτήσαμε την εμπειρία του συνεδρίου, γνωρίσαμε από κοντά υπέροχους ανθρώπους , είδαμε μέρη που δεν είχαμε ξαναδεί και  γελάσαμε μέχρι δακρύων!!!

   Βέβαια πρέπει να σου ομολογήσω πως όταν ήρθες το βράδυ του Σαββάτου και μου είπες Μαρία ο καιρός για αύριο λέει βροχές και μετά εντελώς φυσικά μου πέταξες αν είναι καλός ο καιρός θα κάνουμε μια στάση...εγώ θορυβήθηκα και με έπιασε μια ανησυχία την οποία και εξέφρασα στη Σταυρούλα.Με έπιασαν τα ψυχοσωματικά μου ,οπότε άρχισα να καταστρώνω στο μυαλό μου το σενάριο του επόμενου παραμυθιού "άμα πιάνει το τιμόνι, στάσεις και κουβέντες δε σηκώνει".

Όμως όχι μόνο δεν μπορώ να μιλήσω αρνητικά, αλλά έχω να πω και τα καλύτερα! Και στην Αμφιλοχία σταμάτησες να απολαύσουμε τη θέα -μη νομίζεις πως δεν κατάλαβα πως ήθελες να αλλάξεις τις κάλτσες σου που βράχηκαν-.Και έξω από την Άρτα σταμάτησες όταν σήκωσε χεράκι η Σταυρούλα -όχι πως δεν κατάλαβα ότι είχες και εσύ φυσικές ανάγκες-.Και στα Γιάννενα έκανες παράκαμψη, αλλά και το Μέτσοβο ήταν υπέροχο δεν είχα πάει αλήθεια -άσχετα αν ήθελες να πάρεις μυζήθρα Αμαλαγία που αρέσει στα παιδιά-.Τι να γράψω η καημενούλα; Μόνο ένα μπράβο δε φτάνει,ένα εύγε είναι λίγο!!!επιτέλους
 μετά από πολύ καιρό θα έχουμε κάτι να θυμόμαστε!!! 


Τι νόμιζες Λου;Δε μιλάμε , δε μιλάμε αλλά έχουμε και ένα παραμύθι να διηγηθούμε! 
Πάντως να ξέρεις εκείνο το ταξίδι που θέλεις να κάνεις οδικώς στη Γερμανία για να απολαύσεις τη διαδρομή, εγώ ΔΕ θα ΄ρθω.Και για να μη μου στεναχωρηθείς σου αφιερώνω το:

Κι όποιος πιάνει το τιμόνι,
πού και πού να φασκελώνει,
πού και πού να φασκελώνει,
όποιος πιάνει το τιμόνι.


 Το τιμόνι θέλει χέρια,
θέλει να `χεις και καρδιά
κι είναι πάντα τα σωφέρια
τα καλύτερα παιδιά.
 Ευχαριστούμε Λου μέσα από την καρδιά μας!Το Σαββατοκύριακο θα μας μείνει αξέχαστο!!!
Με αγάπη 
 οι Μουσού

2 σχόλια:

  1. Πολλά μπράβο και φιλιά κι από την Δου που ταξίδεψε νοερά μαζί σας ! Εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλα τέτοια ταξίδια όμορφα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα είμασταν μια καταπληκτική παρέα Λουδουμουσού!!! Τώρα που κάναμε την αρχή θα υπάρχει συνέχεια...

      Διαγραφή