Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ




Η Σταχτομπούτα φόρεσε το φόρεμα που εντυπωσιακό πρόβαλε μέσα από το σπασμένο αμύγδαλο. Έδεσε τα μαλλιά της σε ένα κότσο αφήνοντας μερικές μπούκλες να πέσουν ατημέλητα στο λαιμό της . Δάγκωσε τα χείλη της και τσίμπησε τα μάγουλά της . Το ραβδί της νεραϊδονονάς της άγγιξε τη μεστή κολοκύθα του κήπου. Χιλιάδες αστροστολισμένα βεγγαλικά άστραψαν και η κολοκύθα μεγάλωσε μεγάλωσε και μεταμορφώθηκε σε παραμυθένια άμαξα .


 Στάθηκε και καθώς αντίκρισε το είδωλό της στα νερά του ποταμού. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της. Ανασήκωσε το φόρεμα και κούνησε τα δαχτυλάκια των ποδιών που έστεκαν γυμνά πάνω στα υγρά χόρτα. Λείπουν τα γυάλινα γοβάκια …καθώς λέει το παραμύθι …ή λείπει αυτό που ταιριάζει το μισό να γίνει ολόκληρο; Το μονό ,ένα ζευγάρι παπούτσια; Έτσι κι αλλιώς όταν χτυπήσει δώδεκα η μαγεία θα χαθεί και η Σταχτομπούτα θα σταθεί στο ίδιο μέρος ένα κορίτσι απλό αλλά το ίδιο μοναδικό . Οι σκέψεις της, τα συναισθήματα της δε θα έχουν αλλάξει . Αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι να μείνει εκεί , εκεί να την βρει και να την αναγνωρίσει. Χωρίς γοβάκι ,χωρίς κολοκύθα, χωρίς αμυγδαλότσουφλα. Να την προσέξει για αυτό που είναι, ένα απλό κορίτσι που έχει ανάγκη μιας αγκαλιάς . Μόνο αυτό .Μια αγκαλιά που να κουμπώνει και να ταιριάζει μόνο στο δικό της σώμα, στη δική της ανάσα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου