Αποχαιρετώ το καλοκαίρι με τον ήχο των κυμάτων να μου ψιθυρίζουν υποσχέσεις "θα ξανάρθω..."
Νιώθω σαν τη μικρή που πιάστηκε από το πόδι του καλοκαιριού και προσπαθώ με το βάρος μου να μην το αφήσω να κάνει βήμα."Μείνε" θέλω να του πω."Σε θέλω ακόμα εδώ!"Μα εκείνο προχωράει σέρνοντας το πόδι μαζί κι εμένα...
"Δε θέλω να φύγεις."
Τι με έχει πιάσει;Σαν μελό από ελληνική ταινία!Δε μ΄αρέσουν οι αποχαιρετισμοί...με γεμίζουν θλίψη.Αλλά έτσι γίνεται με τις επισκέψεις.Κάποια στιγμή πρέπει ο επισκέπτης να την κάνει.
Είναι η πρώτη φορά που δε θέλω να γυρίσω.Γιατί έτσι πάει.Φεύγει αυτό...τα μαζεύω κι εγώ.Δεν το χόρτασα νομίζω.Γεύση ανεκπλήρωτου μου μένει.Ήταν μικρό αυτό το καλοκαίρι.Δε θέλω να αφήσω τη θάλασσα (νομίζω ότι θα με πιάσει σύνδομο στέρησης).Δε θέλω να χάσω το απέραντο γαλάζιο από τα μάτια μου.Δε θέλω να πω αντίο στον αποχαυνωτικό ήλιο, στα νωχελικά μεσημέρια,στα τραγουδιάρικα τζιτζίκια, στις μεγάλες μέρες, στις ξένοιαστες νύχτες,στο χρόνο που κυλάει χωρίς βιάση.Καθώς κάνω τον απολογισμό μου και στροβιλίζομαι στις αναμνήσεις ενός καλοκαιριού με ένα βαλς που το νιώθω μες΄το αίμα θέλω να το κρατήσω για πάντα φυλαχτό.
Σήμερα είμαι μόνη (σαν το λεμόνι)-ωραία ομοιοκαταληξία κάνει-από το πρωί και σκέφτομαι τι αταξίες μπορώ να κάνω,ένα μάτσο στιγμές να γεμίσω έτσι για να πω ένα σκανταλιάρικο αντίο στο καλοκαίρι που με πληγώνει γιατί ήταν σύντομο, πολύ σύντομο και δεν το χόρτασα.
Οι δικοί μου ανησύχησαν, μήπως φοβηθώ,μήπως μελαγχολήσω, μήπως ...οι προτάσεις πολλές "Έλα μαζί μας..." "Πάνε εδώ..." "Πάνε εκεί..."Αρνήθηκα.Θα μείνω μόνη μου.Πόσες φορές μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία;Λίγες!Θέλω να μείνω μόνη(σαν την ανεμώνη)-και αυτό του ταιριάζει.
Το σπίτι δικό μου να, φέρω τα πάνω κάτω...το αυτοκίνητο δικό μου ,να πάω όπου θέλω...οι ώρες δικές μου να τις κάνω ότι θέλω.Να τις αφήσω να τρέξουν ή να τις ξοδέψω αργά και χαλαρά.Η θάλασσα δική μου.Αλήθεια, άδεια και η παραλία σήμερα.Τόση ελευθερία είχα να νιώσω πολύ καιρό!Τόσα ανεκτίμητα πράγματα όλα δικά μου είχα χρόνια να απολαύσω.
Όχι δε θα φοβηθώ!Ενημέρωσα το γείτονα "αν δεις κλήση μου το βράδυ στο κινητό έλα με το δίκανο" "μην ανησυχείς ...αν θέλεις κοιμήσου με ανοιχτές τις πόρτες..."Μου είπε.Ε!Άμα έχεις τέτοιους γείτονες...δε φοβάσαι.Έτσι δεν είναι;Λέω τώρα!Στον εαυτό μου μιλάω.Αυτό που δε σας είπα είναι ότι η γειτονιά ερήμωσε...Αλλά δε θα φοβηθώ...
Κάτι έχω πάθει και δεν θέλω να φύγω.Τη Δευτέρα πρέπει να είμαι πίσω.Άλλες φορές είχα μια ανησυχία,γύριζα μέρες πριν και προετοίμαζα το έδαφος.Τώρα είμαι χαλαρή, δε με απασχολεί καθόλου το "έδαφος".Τώρα ονειροβατώ και ονειροπολώ.Το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς να μεγαλώσω λιγουλάκι ακόμα τις μέρες που άρχισαν αισθητά να μικραίνουν.
Και είναι παράξενο γιατί όλα τα έκανα αυτό το καλοκαίρι.Και κάθε του στιγμή την απόλαυσα μέχρι την τελευταία του σταλαγματιά.Τίποτα δε στερήθηκα από όσα είχε να μου προσφέρει αυτό το καλοκαίρι,τη θάλασσα,τον ήλιο,τα ηλιοβασιλέματα,τα παιχνίδια,τις βόλτες,τις παρέες,το φαγητό,τις μεσημεριάτικες ξάπλες,το διάβασμα...όλα.Μα δεν είμαι ακόμα έτοιμη για το ταξίδι της επιστροφής.
Έμεινα μόνη (σαν το πεπόνι)-χα-και περιμένω τι να δω;Με μάτια θολωμένα βλέπω όνειρα θλιμμένα να περνούν από μπροστά μου και ότι και να λέω και ότι και να γράφω ξέρω πως δε θέλω να ξεκουνηθώ γιατί φοβάμαι.'Οχι τη νύχτα,ούτε και τη μοναξιά μου,αλλά το χρόνο που περνάει και όλα τα αλλάζει γύρω μου και όλα τα κάνει να είναι διαφορετικά.
Έμεινα μόνη (σαν το τριζόνι )-καλά τα πάω -αλλά το απολαμβάνω με τη σιγουριά που μου δίνει το προσωρινό .΄Οποτε θελήσω με ένα κλικ μου θα επιστρέψουν οι φωνούλες των παιδιών μου και μαζί τους ο παντζουρλισμός που τους ακολουθεί.
Δεν είναι το αντίο τόσο που με μαραζώνει όσο αυτό που θα το ακολουθήσει.Αυτά που με περιμένουν με φοβίζουν.Τρέμω στην ιδέα των υποχρεώσεων, της ζωής που μπαίνει σε μια ρουτίνα που επαναλαμβάνεται βαρετά και ανυπόφορα.Επιστροφή σημαίνει εκτέλεση μιας ντουζίνας "πρέπει" στα οποία είμαι αλλεργική και μου προκαλούν αλυσιδωτές αντιδράσεις συμπεριφορών μη επιτρεπτών.Αλλά αυτό που με σκάει ακόμα πιο πολύ είναι που παρά την αντίδραση θα σαμαρωθώ και θα υποκύψω.Το ξέρω εγώ, το ξέρουν και οι άλλοι.Πάλι θα υποχωρήσω,θα σκύψω το κεφάλι και θα υπομένω υποφέροντας.
Τι δε θα΄ δινα απ΄την αρχή το καλοκαίρι να΄φερνα.Το παραμύθι μου από το "μια φορά και..." να ξαν΄άκουγα.Όλα τα μικρά μου όνειρα να μεγάλωνα.Τον πόνο των χαμένων να΄σβηνα.Τη δίψα του ανεκπλήρωτου να χόρταινα.
Αλλά δε θέλω να κλείσω με μελαγχολικό αντίο για αυτό το καλοκαίρι.Δε θέλω άλλο να μιζεριάζω παρ΄όλου που μου είναι εύκολο να χάνομαι σε τέτοιες σκέψεις.Καιρός να σηκώσω το κεφάλι και να αγγίξω όλα τα όμορφα που ήρθαν στη ζωή μου αυτό το καλοκαίρι.Ε!Όλα ήταν ωραία!Θα μπορούσα να είμαι βασίλισσα με τόσα καλά στη ζωή μου.
Και εντάξει τι θα γίνει;Θα φύγει το καλοκαίρι,θα΄ρθει το Φθινόπωρο.Χρώματα ζεστά,παιδικές φωνές,ανταμώματα φίλων,συνάντηση ομάδων,οργάνωση εργασιών,φωτιά στη φαντασία, πυρπόληση στη δημιουργικότητα...και μετά Χειμώνας με τα Χριστούγεννα που λατρεύω,γιορτινός στολισμός,μια αγκαλιά όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι,πάνω στα στρωμένα χαλιά,αναβίωση εθίμων,παιχνίδια,μασκαρέματα...και να από πίσω η Άνοιξη χαμογελαστή και όμορφη μέσα στο λουλουδένιο της φόρεμα,με ένα άγγιγμά της όλα ξαναγεννιούνται,ανθίζουν, μοσχοβολάνε και εμείς σαν τα σαλιγκαράκια τσούκου τσουκ μαθαίνουμε από την αρχή την εξοχή...και...είμαι πολύ τυχερή!Είμαστε πολύ τυχεροί!Δεν νομίζετε;
Κλέβω μια φράση από το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη(με μικρή παρέμβαση)
"Να νιώθουμε ευλογημένοι που μπορούμε να χαιρόμαστε τρία πράγματα στη ζωή μας,την καλή υγεία,δυο φίλους ,μια δουλειά, μια αγάπη, μια δραστηριότητα που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δημιουργούμε,ότι έχει λόγο η ύπαρξή μας."
Με αυτά τα λόγια αποχαιρετώ το καλοκαίρι που μου χάρισε τόσα και υποδέχομαι με θετικά αισθήματα το φθινόπωρο φορτωμένο κι αυτό με τα δώρα του.
Νιώθω σαν τη μικρή που πιάστηκε από το πόδι του καλοκαιριού και προσπαθώ με το βάρος μου να μην το αφήσω να κάνει βήμα."Μείνε" θέλω να του πω."Σε θέλω ακόμα εδώ!"Μα εκείνο προχωράει σέρνοντας το πόδι μαζί κι εμένα...
"Δε θέλω να φύγεις."
Τι με έχει πιάσει;Σαν μελό από ελληνική ταινία!Δε μ΄αρέσουν οι αποχαιρετισμοί...με γεμίζουν θλίψη.Αλλά έτσι γίνεται με τις επισκέψεις.Κάποια στιγμή πρέπει ο επισκέπτης να την κάνει.
Είναι η πρώτη φορά που δε θέλω να γυρίσω.Γιατί έτσι πάει.Φεύγει αυτό...τα μαζεύω κι εγώ.Δεν το χόρτασα νομίζω.Γεύση ανεκπλήρωτου μου μένει.Ήταν μικρό αυτό το καλοκαίρι.Δε θέλω να αφήσω τη θάλασσα (νομίζω ότι θα με πιάσει σύνδομο στέρησης).Δε θέλω να χάσω το απέραντο γαλάζιο από τα μάτια μου.Δε θέλω να πω αντίο στον αποχαυνωτικό ήλιο, στα νωχελικά μεσημέρια,στα τραγουδιάρικα τζιτζίκια, στις μεγάλες μέρες, στις ξένοιαστες νύχτες,στο χρόνο που κυλάει χωρίς βιάση.Καθώς κάνω τον απολογισμό μου και στροβιλίζομαι στις αναμνήσεις ενός καλοκαιριού με ένα βαλς που το νιώθω μες΄το αίμα θέλω να το κρατήσω για πάντα φυλαχτό.
Σήμερα είμαι μόνη (σαν το λεμόνι)-ωραία ομοιοκαταληξία κάνει-από το πρωί και σκέφτομαι τι αταξίες μπορώ να κάνω,ένα μάτσο στιγμές να γεμίσω έτσι για να πω ένα σκανταλιάρικο αντίο στο καλοκαίρι που με πληγώνει γιατί ήταν σύντομο, πολύ σύντομο και δεν το χόρτασα.
Οι δικοί μου ανησύχησαν, μήπως φοβηθώ,μήπως μελαγχολήσω, μήπως ...οι προτάσεις πολλές "Έλα μαζί μας..." "Πάνε εδώ..." "Πάνε εκεί..."Αρνήθηκα.Θα μείνω μόνη μου.Πόσες φορές μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία;Λίγες!Θέλω να μείνω μόνη(σαν την ανεμώνη)-και αυτό του ταιριάζει.
Το σπίτι δικό μου να, φέρω τα πάνω κάτω...το αυτοκίνητο δικό μου ,να πάω όπου θέλω...οι ώρες δικές μου να τις κάνω ότι θέλω.Να τις αφήσω να τρέξουν ή να τις ξοδέψω αργά και χαλαρά.Η θάλασσα δική μου.Αλήθεια, άδεια και η παραλία σήμερα.Τόση ελευθερία είχα να νιώσω πολύ καιρό!Τόσα ανεκτίμητα πράγματα όλα δικά μου είχα χρόνια να απολαύσω.
Όχι δε θα φοβηθώ!Ενημέρωσα το γείτονα "αν δεις κλήση μου το βράδυ στο κινητό έλα με το δίκανο" "μην ανησυχείς ...αν θέλεις κοιμήσου με ανοιχτές τις πόρτες..."Μου είπε.Ε!Άμα έχεις τέτοιους γείτονες...δε φοβάσαι.Έτσι δεν είναι;Λέω τώρα!Στον εαυτό μου μιλάω.Αυτό που δε σας είπα είναι ότι η γειτονιά ερήμωσε...Αλλά δε θα φοβηθώ...
Κάτι έχω πάθει και δεν θέλω να φύγω.Τη Δευτέρα πρέπει να είμαι πίσω.Άλλες φορές είχα μια ανησυχία,γύριζα μέρες πριν και προετοίμαζα το έδαφος.Τώρα είμαι χαλαρή, δε με απασχολεί καθόλου το "έδαφος".Τώρα ονειροβατώ και ονειροπολώ.Το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς να μεγαλώσω λιγουλάκι ακόμα τις μέρες που άρχισαν αισθητά να μικραίνουν.
Και είναι παράξενο γιατί όλα τα έκανα αυτό το καλοκαίρι.Και κάθε του στιγμή την απόλαυσα μέχρι την τελευταία του σταλαγματιά.Τίποτα δε στερήθηκα από όσα είχε να μου προσφέρει αυτό το καλοκαίρι,τη θάλασσα,τον ήλιο,τα ηλιοβασιλέματα,τα παιχνίδια,τις βόλτες,τις παρέες,το φαγητό,τις μεσημεριάτικες ξάπλες,το διάβασμα...όλα.Μα δεν είμαι ακόμα έτοιμη για το ταξίδι της επιστροφής.
Έμεινα μόνη (σαν το πεπόνι)-χα-και περιμένω τι να δω;Με μάτια θολωμένα βλέπω όνειρα θλιμμένα να περνούν από μπροστά μου και ότι και να λέω και ότι και να γράφω ξέρω πως δε θέλω να ξεκουνηθώ γιατί φοβάμαι.'Οχι τη νύχτα,ούτε και τη μοναξιά μου,αλλά το χρόνο που περνάει και όλα τα αλλάζει γύρω μου και όλα τα κάνει να είναι διαφορετικά.
Έμεινα μόνη (σαν το τριζόνι )-καλά τα πάω -αλλά το απολαμβάνω με τη σιγουριά που μου δίνει το προσωρινό .΄Οποτε θελήσω με ένα κλικ μου θα επιστρέψουν οι φωνούλες των παιδιών μου και μαζί τους ο παντζουρλισμός που τους ακολουθεί.
Δεν είναι το αντίο τόσο που με μαραζώνει όσο αυτό που θα το ακολουθήσει.Αυτά που με περιμένουν με φοβίζουν.Τρέμω στην ιδέα των υποχρεώσεων, της ζωής που μπαίνει σε μια ρουτίνα που επαναλαμβάνεται βαρετά και ανυπόφορα.Επιστροφή σημαίνει εκτέλεση μιας ντουζίνας "πρέπει" στα οποία είμαι αλλεργική και μου προκαλούν αλυσιδωτές αντιδράσεις συμπεριφορών μη επιτρεπτών.Αλλά αυτό που με σκάει ακόμα πιο πολύ είναι που παρά την αντίδραση θα σαμαρωθώ και θα υποκύψω.Το ξέρω εγώ, το ξέρουν και οι άλλοι.Πάλι θα υποχωρήσω,θα σκύψω το κεφάλι και θα υπομένω υποφέροντας.
Τι δε θα΄ δινα απ΄την αρχή το καλοκαίρι να΄φερνα.Το παραμύθι μου από το "μια φορά και..." να ξαν΄άκουγα.Όλα τα μικρά μου όνειρα να μεγάλωνα.Τον πόνο των χαμένων να΄σβηνα.Τη δίψα του ανεκπλήρωτου να χόρταινα.
Αλλά δε θέλω να κλείσω με μελαγχολικό αντίο για αυτό το καλοκαίρι.Δε θέλω άλλο να μιζεριάζω παρ΄όλου που μου είναι εύκολο να χάνομαι σε τέτοιες σκέψεις.Καιρός να σηκώσω το κεφάλι και να αγγίξω όλα τα όμορφα που ήρθαν στη ζωή μου αυτό το καλοκαίρι.Ε!Όλα ήταν ωραία!Θα μπορούσα να είμαι βασίλισσα με τόσα καλά στη ζωή μου.
Και εντάξει τι θα γίνει;Θα φύγει το καλοκαίρι,θα΄ρθει το Φθινόπωρο.Χρώματα ζεστά,παιδικές φωνές,ανταμώματα φίλων,συνάντηση ομάδων,οργάνωση εργασιών,φωτιά στη φαντασία, πυρπόληση στη δημιουργικότητα...και μετά Χειμώνας με τα Χριστούγεννα που λατρεύω,γιορτινός στολισμός,μια αγκαλιά όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι,πάνω στα στρωμένα χαλιά,αναβίωση εθίμων,παιχνίδια,μασκαρέματα...και να από πίσω η Άνοιξη χαμογελαστή και όμορφη μέσα στο λουλουδένιο της φόρεμα,με ένα άγγιγμά της όλα ξαναγεννιούνται,ανθίζουν, μοσχοβολάνε και εμείς σαν τα σαλιγκαράκια τσούκου τσουκ μαθαίνουμε από την αρχή την εξοχή...και...είμαι πολύ τυχερή!Είμαστε πολύ τυχεροί!Δεν νομίζετε;
Κλέβω μια φράση από το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη(με μικρή παρέμβαση)
"Να νιώθουμε ευλογημένοι που μπορούμε να χαιρόμαστε τρία πράγματα στη ζωή μας,την καλή υγεία,δυο φίλους ,μια δουλειά, μια αγάπη, μια δραστηριότητα που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δημιουργούμε,ότι έχει λόγο η ύπαρξή μας."
Με αυτά τα λόγια αποχαιρετώ το καλοκαίρι που μου χάρισε τόσα και υποδέχομαι με θετικά αισθήματα το φθινόπωρο φορτωμένο κι αυτό με τα δώρα του.
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΜΑΡΑΚΙ ΜΟΥ!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή