Και οι γιορτές συνεχίζονται...Το κοριτσάκι μου έγινε 15 και εγώ τρομάζω!Δε θα΄πρεπε να χαίρομαι;Αναρωτιέμαι?Ασφαλώς!Με τέτοιες επετείους πρέπει να είμαι μέσα στη χαρά και να καμαρώνω.Το μικρό μου το παιδάκι πότε ήταν που το πήρα αγκαλιά, μια σταλίτσα τόση δα,ροζ, ζαρωμένο και ανυπεράσπιστο, με τα χειλάκια, ματάκια, πατουσάκια,μαγουλάκια και όλα σε -άκια να σε τρελαίνουν και να λες μα πώς έχω κάνει ένα τέτοιο κουκλάκι!!!!Πότε κι όλας πέρασαν τόσα χρόνια σαν να έφυγαν από μπροστά μου μέσα σε μια στιγμή!
Μέχρι πέρυσι γιορτάζαμε τα γενέθλιά της στο σπίτι.Γέμιζε η αυλή από παιδιά,ευχές,στολισμένα πιάτα,και τούρτα με κεράκια.Φέτος σου λέει μεγάλωσα.Και μου ανακοινώνει το πρόγραμμα της μέρας που φωνάζει "γενέθλια της Ευρώπης".Το πρωί θα κάνουμε αυτό, μετά θα πάμε εκεί και τέλος θα κάτσουμε εκεί.Μόνο μια ερώτηση στη μανούλα."Θα μας πας;"
Κάτι με ζορίζει...μια αδιαθεσία με γυροφέρνει...λίγο το στομάχι μου;Λίγο το κεφάλι;Μα δε θέλω να είμαι η αιτία που θα χαλάσει όλο αυτό το μελετημένο σχέδιο βδομάδων, αυτή τη χαρά!Και αρχίζει η προετοιμασία.Μην πάει το μυαλό σας στην κουζίνα.Όχιιιι!Εκεί έμεινα εγώ στάσιμη στην ίδια τάξη μαζί με τη γειτόνισσα να κάνουμε πειράματα με κρέμες,σπάτουλες και μίξερ.
Το πάρτυ ξεκίνησε στο υπνοδωμάτιο και πήγαινε και ερχότανε στο μπάνιο.Ρούχα, παπούτσια, πιστολάκια,μασιάδες,μπουκλιέρες,βούρτσες,βουρτσάκια,σκιές, μάσκαρες, κραγιόν,αρρώματα,ασετόν...Δεν αισθάνομαι καλά.Προσπαθώ να χαμογελάσω, αλλά δε μου βγαίνει.Βάζω τα γυαλιά για να εκτελέσω τα καθήκοντα του σωφέρ μα το κεφάλι πάει να σπάσει."Τι ώρα να σας πάρουμε;"Ρωτάμε ευγενικά."Μιάμιση με δύο".Σκοτοδίνη.Τι λέει ρε παιδιά;Ορθώσαμε ανάστημα.Δωδεκάμιση τέλος.Να περάσετε καλά!Να προσέχετε!Να μη χωριστείτε!Να...να...να...Δεν το πιστεύω!Σαν τη μαμά μου ακούγομαι.
Τι συμβαίνει;Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Προσπαθώ να θυμηθώ.Ναι φοβάμαι να μαρτυρήσω στον ίδιο τον εαυτό μου πως και εγώ πέρασα από τέτοιες διαδικασίες, ξόδεψα ατελείωτες ώρες στον καθρέφτη μαζί με τις φίλες μου, αλλά νομίζω πως ήμουν πάνω από 15.Τέλος πάντων ας δεχτώ ότι τα γεγονότα τρέχουν και τα πράγματα εξελίσσονται και οι καιροί αλλάζουν...και αν κάποτε ήμουνα στη θέση τους δύσκολα μπορώ να τα κοιτώ μόνο- χωρίς να μιλώ-από τη θέση της μαμάς.Και αν καμαρώνω που τα βλέπω να μεγαλώνουν και διαμορφώνονται, ταυτόχρονα ανησυχώ και προβληματίζομαι για τη στάση τους, τις επιρροές που θα δεχτούν, τις φιλίες που θα αναπτύξουν και αυτό δεν μου είναι και τόσο εύκολο.
Αχ!Δεν αισθάνομαι καλά...Τι είναι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο;Ότι μεγαλώνουν και ανοίγουν τα φτερά τους για να απομακρυνθούν από κοντά μου και να χαράξουν τη δική τους πορεία;Ή ότι μαζί με αυτά μεγαλώνω κι εγώ;...Και τα δύο με πληγώνουν,με ταράζουν, με αναστατώνουν.Την επόμενη μέρα δεν είχα διάθεση για τίποτα από αυτά που συνήθως κάνω.Χωρίς λόγο βούλιαξα στον καναπέ και για μα μη σκέφτομαι, διάβασα ένα βιβλίο με μιας.Όμως το σώμα εκδικείται με το δικό του τρόπο και οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου και έγιναν λέξεις, έγιναν εικόνες, έγιναν η αλήθεια μου.
Χρόνια πολλά Ευρώπη Μου!Χρόνια καλά!Χρόνια ευτυχισμένα!
Η μαμά σου.
Μέχρι πέρυσι γιορτάζαμε τα γενέθλιά της στο σπίτι.Γέμιζε η αυλή από παιδιά,ευχές,στολισμένα πιάτα,και τούρτα με κεράκια.Φέτος σου λέει μεγάλωσα.Και μου ανακοινώνει το πρόγραμμα της μέρας που φωνάζει "γενέθλια της Ευρώπης".Το πρωί θα κάνουμε αυτό, μετά θα πάμε εκεί και τέλος θα κάτσουμε εκεί.Μόνο μια ερώτηση στη μανούλα."Θα μας πας;"
Κάτι με ζορίζει...μια αδιαθεσία με γυροφέρνει...λίγο το στομάχι μου;Λίγο το κεφάλι;Μα δε θέλω να είμαι η αιτία που θα χαλάσει όλο αυτό το μελετημένο σχέδιο βδομάδων, αυτή τη χαρά!Και αρχίζει η προετοιμασία.Μην πάει το μυαλό σας στην κουζίνα.Όχιιιι!Εκεί έμεινα εγώ στάσιμη στην ίδια τάξη μαζί με τη γειτόνισσα να κάνουμε πειράματα με κρέμες,σπάτουλες και μίξερ.
Αχ!Δεν αισθάνομαι καλά...Τι είναι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο;Ότι μεγαλώνουν και ανοίγουν τα φτερά τους για να απομακρυνθούν από κοντά μου και να χαράξουν τη δική τους πορεία;Ή ότι μαζί με αυτά μεγαλώνω κι εγώ;...Και τα δύο με πληγώνουν,με ταράζουν, με αναστατώνουν.Την επόμενη μέρα δεν είχα διάθεση για τίποτα από αυτά που συνήθως κάνω.Χωρίς λόγο βούλιαξα στον καναπέ και για μα μη σκέφτομαι, διάβασα ένα βιβλίο με μιας.Όμως το σώμα εκδικείται με το δικό του τρόπο και οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου και έγιναν λέξεις, έγιναν εικόνες, έγιναν η αλήθεια μου.
Χρόνια πολλά Ευρώπη Μου!Χρόνια καλά!Χρόνια ευτυχισμένα!
Η μαμά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου