Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

"ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ..."

    Προχωράμε στο δεύτερο μήνα του φθινοπώρου! Το πρωινό ξύπνημα όσο κρυώνει ο καιρός γίνεται βαρύ και ασήκωτο. Και ο καιρός κρύωσε απότομα! Άντε να ανασκαλεύουμε τα ζεστά ρούχα από τις ντουλάπες που δεν προλάβαμε να ετοιμάσουμε. Εντωμεταξύ για να μην κλείσουμε ακόμα τα παράθυρα -δεν τις μπορούμε τόσες αλλαγές απότομα- φορέσαμε χειμωνιάτικες πιτζάμες και χουχουλιάζουμε με ζεστές κουβέρτες. Το πρωί πάλι, άρχισα να ετοιμάζω πρωινό για τα παιδιά με τυφλό σύστημα. Σέρνομαι μέχρι την κουζίνα, ανοίγω ντουλάπια, ζεσταίνω γάλα και αλείφω μέλι στο ψωμί με κλειστά τα μάτια.

 Μετά τη δουλειά, το μεσημέρι αναζητάω τη γωνίτσα μου στον καναπέ και τα μάτια πάλι κλείνουν για καμιά ωρίτσα. Ίσα να ξιπαστώ  από φωνές και φασαρία και πάλι να συνεχίσω από κει που΄χα σταματήσει. Δρομολόγια, δουλειές, υποχρεώσεις, διάβασμα....αχ αυτό το τελευταίο με αποτελειώνει, για να το πάμε πάλι από την αρχή.Και ένα σωρό παράπλευρες εργασίες που προκύπτουν καθημερινά και έτσι τη μια στιγμή είμαι εδώ και την άλλη διακτινίζομαι αλλού. Μπορεί βέβαια όπως λένε "δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη να μην κουβαλιούνται..." όμως για μένα το γεμάτο πρόγραμμα είναι το αγχολυτικό μου. Ισορροπώ υποχρεώσεις και αναγκαστική εργασία με δράσεις που με γεμίζουν και  με ευχαριστούν.



Και πολύ συχνά με ρωτάνε: "Μα πώς τα καταφέρνεις; "Κάθομαι και σκέφτομαι: "Γι΄αυτό τα καταφέρνω! Επειδή κάνω πολλά. Όχι τέλεια αλλά καταγίνομαι τέλος πάντων". Μετά από πολλά χρόνια σκέψης και πράξης κατέληξα πως όσο κι αν προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη για να ευχαριστήσω τους γύρω μου, όλοι είναι παραπονεμένοι.Κανένας δεν είναι ευχαριστημένος με τις επιδόσεις μου. Καθημερινά περνούσα από αξιολόγηση και έπαιρνα βαθμολογία κάτω του μετρίου. Ούτε λίγο ούτε πολύ με κρίνανε ανεπαρκή και μετεξεταστέα.

Και εκεί που το μυαλό ήταν έτοιμο να κάνει βουτιά στο κενό, μου΄ρθε αναλαμπή και γύρισα και είδα τον εαυτό μου με τα δικά μου μάτια. Πώς θέλω να με βλέπω εγώ! Τι είναι αυτό που με κάνει να είμαι χαρούμενη! Αυτό ήταν! Μ΄αρέσει να φαντάζομαι και να δημιουργώ! Να ταξιδεύω, με την ψυχή και το σώμα! Να γελάω και να βρίσκομαι με αγαπημένους φίλους! Απλά πράγματα και ανέξοδα! Βρήκα λοιπόν την άκρη του νήματος και την ξετυλίγω. Και όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο σταμάτησε η γκρίνια...ή... μπορεί και να μην την ακούω πια.
    Προχθές έβαλα τα φασόλια στη φωτιά, καθάριζα το μπάνιο και ενώ έλεγα την ορθογραφία στο γιο μου  χτυπάει το τηλέφωνο. Πιάνουμε την κουβέντα και τα φασόλια χύλωσαν. Αυτά παθαίνει μάτια μου όποιος χαζεύει...μονολόγησα. Άλλαξα κατσαρόλα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Γλύψανε και τον πάτο της. Πουλάκια μου έτσι σας πρέπει. Όχι να κατεβάζουμε τσελεμεντέδες και να διαβάζουμε Μαμαλάκηδες για ένα γκουρμέ γεύμα. Να Χάνουμε ώρες πάνω από χύτρες και τηγάνια, να τσικνιζόμαστε, να τσουρουφλιζόμαστε και να κοβόμαστε  για να καταλήγουμε κατάκοπες, αναμαλλιασμένες και λεκιασμένες να ακούμε: "ανάλατο, άψητο, παραψημένο, νερουλό, πηχτό...."  και εκεί αρχίζει η φαντασία...Ποιος μπορεί να μου βάλει φρένο εκεί;Κρατώντας την πιρούνα να την μπήγω στο τραπέζι και να λέω:"Άει χάσου ...Μυρμηγκάκι".

     Να καθαρίζω, να φροντίζω με μεγάλη επιμέλεια να είναι όλα τακτοποιημένα και τα μέσα και τα έξω και να εισβάλλουν με λερωμένα χέρια, παπούτσια και να σου κάνουν σε χρόνο ντε ντε το σπίτι αγνώριστο. Και εσύ πάλι από την αρχή με τη συνοδεία  γκρίνιας δικής σου αυτή τη φορά, ίσως και φωνές να βγάζουν παπούτσια να πλένουν χέρια και μπλα μπλα ταινία χιλιοπαιγμένη. Έβαλα ένα "the end" και...συγκάτοικοι είμαστε. Εσύ απλώνεις ρούχα, εσύ  μαζεύεις την κουζίνα, εσύ πας τα σκουπίδια και εγώ φεύγω... Είναι τόσο απλό θα με ρωτάτε. Όχι! Πάλι φασαρία έχει. Δε θα βρουν να μου δυσκολέψουν τη ζωή; Αλλά επιμένω να τηρώ το εγώ φεύγω. Βέβαια όπου και αν πηγαίνω πάλι σπίτι μου γυρνάω και τα ρούχα δεν είναι απλωμένα, η κουζίνα στα χειρότερα χάλια της και τα σκουπίδια περιμένουν.

    Τα ξαναλέω και τα ξαναλέω και άμα τα πω καμιά εικοσαριά φορές και έχω χάσει την υπομονή μου ουρλιάζω γιατί πρέπει να μάθουν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Για να πάρω την εξής ήρεμη απάντηση: "Θα το κάνω βρε μαμά! Πώς κάνεις έτσι; " Μα τι συμβαίνει γύρω μου;Είμαι εγώ το λάθος;Ναι θα το κάνεις, αλλά πότε; Δεν τα βγάζω πέρα! Λίγο τα χρόνια δύσκολα, λίγο η εφηβεία...το έλυσα με τον εξής τρόπο: " Γεια σας ήρθα....γειά σας φεύγω...". "Πού πας;" . "Στο μάθημα, στην ομάδα, στο γυμναστήριο,στα σκηνικά,στο χορό, στο θέατρο, στο σεμινάριο, για καφέ, για ούζο...Πάντως φεύγω..." Φεύγω για άλλα, για να μην κάνει το μυαλό τραμπάλα.- Μου βγαίνει πού και πού το ποιητικό μου.-

      Πρέπει να απασχολώ το μυαλό μου με διάφορα ευχάριστα γιατί αλλιώς η διαρκή σκέψη ότι όλα τα κάνω λάθος σαν μάνα με τρελαίνει. Έτσι λοιπόν "φεύγω" .Και όσο το φαγητό είναι έτοιμο και στρωμένο, τα ρούχα καθαρά και τα πουκάμισα σιδερωμένα, τα δρομολόγια φροντιστηρίων τακτοποιημένα μπορώ να σας πω ότι μερικές φορές νιώθω και αόρατη.Κανείς δε δείχνει να του λείπω.Αυτό δεν μου ακούγεται και τόσο καλό...Είδατε μόλις κάτσω σκέφτομαι στενάχωρα.Αυτό και αν δεν είναι καλό. Φεύγωωωωωωω!!!!!!!!  Έτσι είμαι εγώ! Πάω να ανακαλύψω την ελευθερία μου...

           

Αλλά θα γυρίσω...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου