Και είναι αυτές οι καθημερινές διαμάχες με την εφηβεία που μου δίνουν το τελειωτικό χτύπημα.Μια διαρκή γκρίνια ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα.Τι θα φορέσουν, τι θα φάνε,πότε θα βγούνε.Διαμάχες,φωνές,πανζουρλισμός.Οι δυο αδερφές σκοτώνονται συνέχεια -ούτε που καταλαβαίνω για ποιο λόγο- τρέχουν γύρω από το δωμάτιο φωνάζοντας και κυνηγώντας η μια την άλλη.Μετά βάζουν στο στόχαστρο τον αδερφό τους και το "παιχνίδι τους" αγριεύει..και τα δικά μου νεύρα τεντώνονται και αναρωτιέμαι "τι λάθος κάνω η μάνα;" ή "τι αμαρτίες πληρώνω;"
Με πολύ προσπάθεια προσποιούμε την ατάραχη, αλλά αυτό που πραγματικά μου είναι δύσκολο είναι το βλέμμα της απόρριψης στα μάτια τους όταν λέω όχι στα παράλογα θέλω τους και όταν βάζω τα όρια στις επιλογές τους (πόση ώρα θα χαζολογήσουν στην τηλεόραση,υπολογιστή,κινητό).Σφιγμένα χείλη και γροθιές μου φωνάζουν χωρίς λόγια "δε σε θέλω, δε σ΄αντέχω..."Λόγια που δε λέγονται, αλλά πολύ πληγώνουν.Όταν υπενθυμίζω τις υποχρεώσεις τους, εκεί να δεις επανάσταση.
Όπως έχω ξαναγράψει φεύγω από το σπίτι για να μην βλέπω,να μην ακούω και κυρίως για να μην πω τίποτα παραπάνω για το οποίο θα μετανιώσω.Όμως οι σκέψεις με ακολουθούν και όπου και αν πάω ότι και αν κάνω αυτές οι ίδιες είναι που γυρίζουν στο μυαλό μου και με γεμίζουν ενοχές.Συνεχίζω όμως να το παίζω τρελίτσα."Πού θα πάει; Φάση είναι θα τους περάσει!"Προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου και συνεχίζω.
Να φαντάζομαι,να ονειρεύομαι, να πλάθω ιστορίες, με χρώματα, ήχους, μελωδίες να στήνω το δικό μου σκηνικό για μια "απίθανη οικογένεια".Τα τρώω τα μούτρα μου καθημερινά ...αλλά δε λέω να βάλω μυαλό.Συνεχίζω να ελπίζω στα καλύτερα.Πάντα!!!
Λένε πως είμαι αυταρχική,κακιά, πως τους κάνω τη ζωή δύσκολη πως δεν είμαι μαμά (καλή δηλαδή), πως οι φίλοι τους έχουν καλύτερες μαμάδες-πού είναι αυτές να μας πουν και εμάς το μυστικό-και άλλα πολλά...Συκοφαντίες!Τι κάνω η καψερή;Ό, τι μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.Είναι κάποιες φορές που σκέφτομαι να παραιτηθώ από μαμά.Δε γίνεται μου ψιθυρίζει συνέχεια αυτή η φωνούλα.Και;Τι κάνω;
Απλώνω,τεντώνω, μαζεύω,πάνω σε λεπτό σκοινί και πραγματικά στα τυφλά προχωρώ χωρίς να ξέρω αν πράττω σωστά ή λάθος.Χάθηκε να έρχονται τα παιδιά στον κόσμο με οδηγίες χρήσεις;
Με υπομονή φτάσαμε στο Σαββατοκύριακο που όλοι το λατρεύουν για τους δικούς τους λόγους.Και τι κάνει μια ταλαίπωρη μάνα, σαν όλες τις μάνες φυσικά.Να τρέξει τις εργασίες που μένουν πίσω όλη τη βδομάδα.Τη φασίνα του σπιτιού,το μαγείρεμα,το σίδερο...το...τα...του.Και κάπου εκεί το βραδάκι που είναι η καθιερωμένη έξοδός τους -μόλις είχα βάλει πιτζάμες και πήγα να αράξω- να κάνω ένα δρομολόγιο στα γρήγορα.Με παντοφλίτσα σέρνομαι στο αυτοκίνητο και τις "πετάω" στο κέντρο.Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν γίνει τίποτα, με τι μούτρα θα βγω από το αμάξι να το αντιμετωπίσω.
Τέλος πάντων εκεί κάπου στο κέντρο σταματώ για αποβίβαση και γυρίζει και μου δίνει ένα φιλί.Έσβησε η μηχανή.Άνοιξαν οι υαλοκαθαριστήρες και παραλίγο να πατούσα γάτα.Εγώ μια μάνα που δεν αντέχεται,με εμφάνιση καλής νοικοκυράς -μόνο το τσεμπέρι μου έλλειπε- η αυστηρή, η κακιά και αλλοπαρμένη με το άγγιγμα ενός φιλιού στο μάγουλο έκανα πύραυλο το fiat και προσγειώθηκα σε άλλον πλανήτη.Η καρδούλα μου πετάρισε και αναθάρρησα.Μ΄αγαπάει...κατά πολύ βάθος.Δεν έχει σημασία.Αχ!!!!!!!Δεν μπορεί!Αυτό είναι τρανή απόδειξη πως κάτι σωστό κάνω και εγώ.Αχ!!!!!!!Βαστάτε μάνες νεαρών κορασίδων απανταχού στον πλανήτη.Θα περάσει και αυτό.Βαστάτε!!!Ένα φιλί στο τέλος όλα τα δικαιώνει..............
Ένα φιλί !Το πήρα και το κράτησα σφιχτά, να μη χαθεί, να μη σβηστεί, να μην πονέσει! Να μου μείνει για πάντα! Γλυκό, τρυφερό, αγαπησιάρικο!
Μα κι απ΄την άλλη πότε τελειώνει ο ρόλος της μάνας;Βλέπω τη δική μου.Να δώσει , να δοθεί."Πάρε και φαγητό για αύριο πάρε και αυτό για μεθαύριο, όλο τρέχεις..." "Μάνα ηρέμησε !Τρέχω γιατί δεν ξέρω να περπατάω.Τα καταφέρνω όμως , μην ανησυχείς!" Πού αυτή να ησυχάσει;" "Ήρθαν τα παιδιά;Μαγείρεψες;Πού είσαι τώρα ;Γιατί δεν κάθεσαι λίγο;Καλέ γιατί τυραννάτε τη μάνα σας;Έπεσες;Χτύπησες;...." Δεν έχει τελειωμό,δεν έχει αναπαμό. Δύσκολος ρόλος !Τι να πεις; Μα έχει τις γλυκόπικρες χαρές του.Ας είναι μόνο καλά -όλα του κόσμου τα παιδιά- και τα άλλα τα αντέχουμε.
Κουράγιο Μάνες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου