ΝΑ ΑΓΓΙΞΩ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

   Σαν το τρελό φτερό στριφογυρνώ .Ησυχία δε βρίσκω ούτε λεπτό.Και οι μέρες είναι σαν να κατρακυλάνε ...πήραν φόρα και όλο νιώθω πως δε θα προλάβω όλα όσα μέσα στο φαντασμένο μου κεφάλι δρομολογώ. Κι εκεί που όοοοοολη η φύση ησυχάζει, μια ιδέα σαν σπίθα δίνει μπουρλότο στο μυαλό και από τη δουλεία μέχρι να φτάσω στο σπίτι ,το έχω στα μάτια μου μπροστά.Φτάνει να ανέβω, να σκαρφαλώσω με λίγα ακροβατικά μες το πατάρι, πάνω στις ράγες  και να τεντώσω για να το φτάσω , να κόψω απ΄ τον ύπνο, από το ραχάτι , να ανοίξω παραθυράκια παράλληλα.
  Με τρελούς ρυθμούς αλλά κυρίως με πολύ καλούς συνεργάτες φτερό και πούπουλο έγιναν όλα όπως σχεδιάστηκαν.
Διάλογος με το ταίρι μου στη δουλειά.
-Τι θα γίνει με το θέμα της γιορτής;
-Έχω μια ιδέα!
- Ωχ!
-Σκέφτηκα...
-Είπαμε να μη σκέφτεσαι πολύ.Κάθε φορά που σκέφτεσαι μας βάζεις σε μπελάδες.
-Τι ωραία που θα΄τανε , αν αντί για γιορτή κάναμε μια σαλάτα ονειρική!
-...........
-Αν στήναμε στο σχολείο έναν χορό και δράση ανάμεσα σε ήρωες  που θα ζωντανεύουν, θα έχουν φωνή και άποψη , θα μιλάνε με τα παιδιά...
-...μέσα σε κλίμα εορταστικό , με μια κούκλα...ένα αστέρι ...κουλουράκια από μαρμελάδα σαπουνόφουσκας...φτερό ενός Γάλλου  μασκοφόρου...

-Και κάθε μέρα -αντίστροφα σε μια αναμέτρηση με το χρόνο- να γίνει γιορτή και όχι οι μέρες να φεύγουν για τη γιορτή;
-Πότε ξεκινάμε;
-Χθες.
-Καληνύχτα Μαρία!
-Καλημέρα Σταυρούλα!
Όλα είναι πιο εύκολα όταν καταλαβαίνουν τη γλώσσα που μιλάς.
Κάπως έτσι μπορώ να τυλίγομαι σε μια κουβερτούλα προβατάκι ,να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι...

  Αυτός είναι ένας κόσμος που αλλάζει...Μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο! Και αν δεν έχουμε την τόλμη να το κάνουμε εμείς...ας δώσουμε τη σπίθα στα παιδιά μας.