Έβαλα να κάνω στην κατσαρόλα μοσχάρι κοκκινιστό με όλη την μαγειρική μου τέχνη .Τι το έσβησα με κρασί , τι συμπλήρωσα με πιπεριές κόκκινες, κίτρινες , πράσινες... και μανιτάρια πλευρώτους.Να μην τα πολυλογώ έκλεισα το καπάκι της χύτρας και κίνησα κατά το γραφείο να μελετήσω Ιλιάδα .
Και εκεί που πάσχιζα να ανακαλύψω την τεχνική της ειρωνείας στη ραψωδία Ζ , τους αναχρονισμούς του Ομήρου , τις παρομοιώσεις και τους χαρακτηρισμούς των ηρώων , του Έκτορα δηλαδή και της Ανδρομάχης έχασα την αίσθηση του χρόνου και πάει το κοκκινιστό , πάνε και οι γεύσεις , πάει και η κατσαρόλα...
Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες! Μουρμούρισα το ξόρκι της ανοησίας μου καθώς έτριβα τα
αποκαΐδια και έβρασα ρύζι για να φάει η οικογένεια την επομένη.Δεν υπάρχει περίπτωση σκέφτηκα.Θα με μάτιαξαν . Πώς τα προλαβαίνεις και πώς τα καταφέρνεις!
Αυτό που με βγάζει εκτός ορίων είναι όταν έτσι, από καμιά φορά ρίχνω την φιλολογική ερώτηση:"τι να σας μαγειρέψω για αύριο;" και παίρνω ΠΑΝΤΑ την ίδια απάντηση : "Έλα μωρέ ! Μη μαγειρεύεις τίποτε!".Αλλά όταν έρχεται το αύριο τα κουταλοπίρουνα περιμένουν στρατιωτάκια πάνω στο τραπέζι έτοιμα να χυθούν στη μάχη της επιβίωσης.Την ίδια στιγμή που εγώ πασχίζω να βρω το εμβαδόν της επιφάνειας μιας πυραμίδας από την οποία γνωρίζω μόνο τη διαγώνιο της βάσης της και την πλευρά των τριγώνων της.
Και είναι απολύτως φυσιολογικό να έχω φροντίσει για το φαγητό ,ακόμα και για την Ευρώπη που έχει απαρνηθεί το κρέας και για τη σαλάτα της αρεσκείας τους , όπως όταν μου λένε κάνε μια πικάντικη και αρχίζω να κοκκινίζω λες και έχω καταπιεί όλες τις καυτερές πιπεριές του πλανήτη , καθώς μπήγω το κουζινομάχαιρο τάκα τάκα τακ μέσα στη σάρκα του λάχανου και δώστου τα καρότα και να, τα σέλινα πάνω στο ξύλο κοπής, ενώ λίγο πριν ο Μιλτιάδης μου ανακοίνωσε πως έχει διαγώνισμα στη Φυσική. Και το βιβλίο της β΄γυμνασίου είναι απέναντι και με περιγελάει, γιατί δεν τολμώ να το πιάσω και αυτό και να το κάνω χίλια κομμάτια ....
Τι ωραία που θα ήτανε ,αν τρώγοντας έμπαιναν στο μυαλό μας τα περιεχόμενα των βιβλίων!!!
Τι ωραία που θα ΄τανε αν είχαμε από εκείνο το τραπεζομάντηλο που το στρώνεις και γεμίζει με ότι φαγητό τραβάει η όρεξή σου , αλλά να τα μαζεύει μετά και να τα βάζει στη θέση τους!
Τι ωραία που θα ήτανε αν στα αλήθεια είχα μαγικές δυνάμεις, όπως πιστεύουν , αφού δεν πειράζει η μαμά θα τα κάνει όλα γιατί αντέχει , μπορεί , ξέρει!
Τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσα να σας κάνω να δείτε την αλήθεια μου, μέσα από το δικό μου παραμύθι!
Και εκεί που πάσχιζα να ανακαλύψω την τεχνική της ειρωνείας στη ραψωδία Ζ , τους αναχρονισμούς του Ομήρου , τις παρομοιώσεις και τους χαρακτηρισμούς των ηρώων , του Έκτορα δηλαδή και της Ανδρομάχης έχασα την αίσθηση του χρόνου και πάει το κοκκινιστό , πάνε και οι γεύσεις , πάει και η κατσαρόλα...
Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες! Μουρμούρισα το ξόρκι της ανοησίας μου καθώς έτριβα τα
αποκαΐδια και έβρασα ρύζι για να φάει η οικογένεια την επομένη.Δεν υπάρχει περίπτωση σκέφτηκα.Θα με μάτιαξαν . Πώς τα προλαβαίνεις και πώς τα καταφέρνεις!
Αυτό που με βγάζει εκτός ορίων είναι όταν έτσι, από καμιά φορά ρίχνω την φιλολογική ερώτηση:"τι να σας μαγειρέψω για αύριο;" και παίρνω ΠΑΝΤΑ την ίδια απάντηση : "Έλα μωρέ ! Μη μαγειρεύεις τίποτε!".Αλλά όταν έρχεται το αύριο τα κουταλοπίρουνα περιμένουν στρατιωτάκια πάνω στο τραπέζι έτοιμα να χυθούν στη μάχη της επιβίωσης.Την ίδια στιγμή που εγώ πασχίζω να βρω το εμβαδόν της επιφάνειας μιας πυραμίδας από την οποία γνωρίζω μόνο τη διαγώνιο της βάσης της και την πλευρά των τριγώνων της.
Και είναι απολύτως φυσιολογικό να έχω φροντίσει για το φαγητό ,ακόμα και για την Ευρώπη που έχει απαρνηθεί το κρέας και για τη σαλάτα της αρεσκείας τους , όπως όταν μου λένε κάνε μια πικάντικη και αρχίζω να κοκκινίζω λες και έχω καταπιεί όλες τις καυτερές πιπεριές του πλανήτη , καθώς μπήγω το κουζινομάχαιρο τάκα τάκα τακ μέσα στη σάρκα του λάχανου και δώστου τα καρότα και να, τα σέλινα πάνω στο ξύλο κοπής, ενώ λίγο πριν ο Μιλτιάδης μου ανακοίνωσε πως έχει διαγώνισμα στη Φυσική. Και το βιβλίο της β΄γυμνασίου είναι απέναντι και με περιγελάει, γιατί δεν τολμώ να το πιάσω και αυτό και να το κάνω χίλια κομμάτια ....
Τι ωραία που θα ήτανε ,αν τρώγοντας έμπαιναν στο μυαλό μας τα περιεχόμενα των βιβλίων!!!
Τι ωραία που θα ΄τανε αν είχαμε από εκείνο το τραπεζομάντηλο που το στρώνεις και γεμίζει με ότι φαγητό τραβάει η όρεξή σου , αλλά να τα μαζεύει μετά και να τα βάζει στη θέση τους!
Τι ωραία που θα ήτανε αν στα αλήθεια είχα μαγικές δυνάμεις, όπως πιστεύουν , αφού δεν πειράζει η μαμά θα τα κάνει όλα γιατί αντέχει , μπορεί , ξέρει!
Τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσα να σας κάνω να δείτε την αλήθεια μου, μέσα από το δικό μου παραμύθι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου