Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

   Όλοι γνωρίζουμε το παραμύθι της Χιονάτης και των εφτά νάνων.Στην περίπτωσή μας η Κάρμεν Ρουγγέρη που το διασκεύασε,επινόησε έναν έξυπνο τρόπο για να φέρει στο ύψος μας τους νάνους.Κατά τα άλλα όλα είναι όπως τα ξέρουμε.Υπάρχει η κακιά μητριά που με μαγικά ξόρκια προσπαθεί να ξεκάνει την όλο καλοσύνη Χιονάτη.Υπάρχει ένας μαγικός καθρέφτης που μιλάει και ένας πρίγκιπας που αγαπάει.




   Τα παιδιά της ΣΤ΄τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Δράμας μέσα από δράσεις θεατρικού παιχνιδιού τα απογεύματα στον ελεύθερό τους χρόνο,κλήθηκαν να υποδυθούν τους ρόλους από αυτό το παραμύθι.Εύκολο;Δύκολο;Δεν ξέρω.Πάντως ευχάριστο και λυτρωτικό.Αυτό που ξέρω είναι ότι στις τρεις παραστάσεις που  δώσανε στο τέλος ,σε φίλους και γονείς κατάφεραν να παρουσιάσουν  ένα προσεγμένο θέαμα,να το χαρούν οι ίδιοι,αλλά και όλο το κοινό που τους παρακολούθησε.

    Προσπαθώ να είμαι όσο  γίνεται πιο αντικειμενική για να μη λέτε:"Εντάξει! Τα παρουσιάζεις ωραία αφού εσύ είχες την επιμέλεια".Γίνανε όλα τέλεια;ΟΧΙ!Και λάθη έγιναν,και λόγια ξεχάστηκαν  ή παραποιήθηκαν,κινήσεις μπερδεύτηκαν και σκηνή ολόκληρη προσπέρασαν...ΑΛΛΑ... θα σας πω τι είδα με τα δικά μου μάτια από ψηλά που παρακολουθούσα και τους είχα όλους στο οπτικό μου πεδίο.Βέβαια επάνω άλλο ήταν  το έργο που παιζόταν. Μαζί με τον Κύριο Κοσμά τον ηχολήπτη άλλοτε τραβούσαμε τα μαλλιά μας,άλλοτε καθησυχάζαμε ο ένας τον άλλο "καλά τα πάμε",άλλοτε προσπαθούσαμε με τη νοηματική να τους ενθαρύνουμε ,άλλοτε μου ερχόταν να πηδήξω κατευθείαν πάνω στη σκηνή -αν μπορούσα να είμαι αόρατη,θα το έκανα-άλλοτε γελούσαμε από πανικό και στο τέλος χειροκρότημα.Ανακούφιση!

    Μια δυσκολία στο  θέατρο είναι τα φροντιστηριακά αντικείμενα που συμπληρώνουν το σκηνικό.Αυτά πρέπει να μπουν και να βγουν στη σωστή ώρα και κυρίως να βρίσκονται στη  θέση τους έτσι ώστε αυτός που θα τα χρησιμοποιήσει να μην τα ψάχνει.Τι έγινε λοιπόν όταν γεννήθηκε η Χιονάτη;Εμφανίστηκε στη σκηνή μια κούνια.Ε!Όταν μεγάλωσε και έγινε 16 χρονών ,εμφανίστηκε η Χιονάτη αλλά η κούνια ξεχάστηκε εκεί.Το αστείο ήταν ότι ο Βασιλιάς ο πατέρας της παρόλου που η κόρη του είχε μεγαλώσει, αυτός εξακολουθούσε με τρυφερότητα να κοιτάζει και να κουνάει  το μωρό στην κούνια.

   Άλλη ιστορική στιγμή ήταν όταν η κακιά βασίλισσα μαθαίνει για την ομορφιά της Χιονάτης, πρώτα την κάνει δούλα και μετά ζητάει από τον κυνηγό να τη σκοτώσει.Η γλυκιά μου Βασιλική πήδηξε όλη τη σκηνή και κατευθείαν φωνάζει τον Χρήστο τον κυνηγό μας.Συμβαίνουν αυτά θα μου πείτε.Έλα όμως που ο κυνηγός δεν ήταν έτοιμος.Βγαίνει επάνω στη σκηνή με απορία και όταν τελειώνει πρέπει να ξαναμπεί, αλλά αυτός αράζει στο παγκάκι προβληματισμένος.Τον βλέπω να προσπαθεί να βρει τι έχει κάνει λάθος,αρχίζω τα νοήματα από πάνω, αλλά ευτυχώς μετά από μια μικρή παύση επανέρχεται και όλα καλά.

   Αρκετές ήταν οι άτακτες ατάκες που κανένας δεν κατάλαβε φυσικά.Αυτές που θυμάμαι:"να σου αφαιρέσω τη ζωή μου ζήτησε  η Χιονάτη"αντί για "η Βασίλισσα".Ο συναχωμένος από τους νάνους πρέπει να πει "θα πάω εγώ να δω τι συμβαίνει στο σπίτι"και του απαντάει ο Σοφός "κάτσε στα αυγά σου.Μπορεί να φταρνιστείς και να σε βρούνε".Όμως ο συναχωμένος ξεχάστηκε και ο Χρήστος για να σώσει τη σκηνή λέει αυτός την ατάκα.Γυρίζει ο σοφός και του λέει πολύ σωστά: "Μπορεί να χασμουρηθείς και να σε βρούνε".Ήταν ο υπναράς !Τους φάνηκε αστείο δε λέω, άρχισαν τα χαχανητά και οι εφτά, ενώ έπρεπε να δείχνουν πανικό.

   Τι γίνεται όμως όταν η Χιονάτη και ο πρίγκιπας στην πραγματικότητα είναι δυο  δωδεκάχρονοι που δε συμπαθιούνται;Η Χιονάτη βρήκε τον τρόπο.Φανταζόταν ότι είναι ο πρίγκιπάς της.Ο Νικόλας όμως τον βλέπαμε να πασχίζει και αναστενάζαμε από το ζόρι του.Κοιτούσε αλλού κυρίως τα παπούτσια του.Τον έπιανε φαγούρα,δεν ήξερε τι να κάνει τα χέρια του,μια τα άπλωνε, μια τα μάζευε.Στο τέλος που έπρεπε να γονατίσει κοντά της να της πιάσει  τουλάχιστον τα χέρια και να τη βοηθήσει να σηκωθεί,αυτός κάθε φορά πήγαινε όλο και πιο πίσω.Το κατάλαβε κανείς;Δε νομίζω.



   Εγώ είδα  παιδιά να προσπαθούν με συνέπεια να συνεργάζονται για να φανεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.Είδα παιδιά να αφήνουν τις διαφορές τους στην άκρη για να λειτουργήσουν σαν ομάδα.Είδα παιδιά που πέρα από τα αστεία,τα πειράγματα και τις αντιδράσεις ,αγάπησαν όλο το εγχείρημα και έβαλαν τα δυνατά τους μόνο για να τους πω ότι μου άρεσε και ότι τα πήγαν πολύ καλά.Είδα φιλότιμο,καλοσύνη,ευγένεια,επιμέλεια,προσαρμοστικότητα και ας μην ξεχνάμε,είναι παιδιά.Μεγάλο σχολείο το θέατρο!Όμως εγώ πήρα πιο πολλά απ΄όσα έδωσα και εδώ τα λόγια περισσεύουν.  


1 σχόλιο:

  1. Συγχαρητήρια σε ολούς όσους βοηθήσανε να γινεί αύτη η παράσταση και κύριος σε όλα τα παιδία εύχομαι
    καλή σταδιοδρομία , να βλέπουν τους στόχους τους να πραγματοποιούνται και να ζουν τα όνειρα τους με τους ανθρώπους που αγαπούν και αγαπάν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή